کد مطلب: 329983
ضرورت ایجاد تلویزیون های خصوصی
بخش تعاملی الف - وحید دهقان بهابادی
تاریخ انتشار : يکشنبه ۱۸ بهمن ۱۳۹۴ ساعت ۰۷:۱۷
صحبت از افزایش دیش های ماهواره در چند سال قبل نوعی تابو بود و تنها به هشدارهایی کلی از طرف مسئولان بسنده می شد و البته به جمع آوری گاه و بیگاه از سوی نیروی انتظامی که آن هم البته بیشتر از آنکه موثر باشد به نوعی موجب کسب درآمد مضاعف دیش فروشان و نصابان می شد. اما مدتی است که در این زمینه حتی آمارهایی نیز اعلام می شود و حتی برخی تهیه کنندگان سینما یا تولیدکنندگان تبلیغ در این شبکه ها را کم هزینه تر و موثرتر می دانند.
قصد نداریم در این نوشته به بررسی این شبکه ها بپردازیم اما آنچه مشخص است این است که ماهیت نهایی این شبکه ها در تضاد با منافع کشور است و حتی ممکن است در ظاهر شبکه ای حتی یک دقیقه اظهار نظر سیاسی خاصی نکند اما ماهیت برنامه ها به گونه ایست که نهایتا در تضاد با اصول کشور است.
مسلما در این میان بزرگترین مقصر را می بایست صداوسیما و عدم افزایش کیفیت برنامه های آن دانست. هنوز به یاد داریم تا همین یکی دو سال قبل تبلیغات ما بین برنامه ها به گونه ای بیداد می کرد که عموپورنگ تبلیغ ماکارونی می کرد یا در پایتخت تبلیغات را می دیدیم و یا تبلیغاتی که بعد از مدت ها مشخص می شد ابتدایی ترین مجوزها را از سوی نهادهای بهداشتی ندارد. علاوه بر این تاکید بر ایجاد شبکه های جدید بدون توجه به کیفیت آن ها منجر به هزینه های فراوانی گردید که اکنون دامنگیر صداوسیما شده است.
به نظر می آید با وضعیت فعلی می بایست در سیاست های کانال های تلویزیونی تجدید نظر گردد. در حال حاضر با سیاست های فعلی شبکه های تلویزیونی خصوصی جایی در کشور ما ندارند در حالی که تغییر سیاست ها در این موضوع می تواند مخاطبین را به فضای تولید محتوای داخلی بازگرداند. طبیعی است که برای این موضوع می بایست فضای بسته فعلی تغییر زیادی یابد و بخش خصوصی بتواند با آزادی والبته با در نظر گرفتن قوانین کشوری به تولید و ارائه محتوا بپردازد. مسلما بسیاری از احزاب، کمپانی های بزرگ و نهادهای مردمی انگیزه زیادی برای اینکار دارند. البته تمامی این موارد به شرط همکاری صدا و سیما و اجازه استفاده از زیرساخت های موجود می باشد.
تلویزیون های اینترنتی هم به نظر با زیرساخت های فعلی چندان مجال کسب توفیق ندارند و با توجه به کیفیت پایین اینترنت و هزینه نسبتا بالای آن بعید است بتوان روی IPTV حساب چندانی باز کرد.
البته بعید است مسئولین صداوسیما به سادگی از تفکرات خود دست کشیده و حاضر به پذیرش این موضوع باشند اما باید توجه داشت بهترین راه حل برای پیشگیری از روند افزایشی بینندگان تلویزیون های آن سوی آب، دادن مجال به تولیدکنندگان داخلی می باشد.
کلمات کلیدی : وحید دهقان بهابادی
۱۳۹۴-۱۱-۱۸ ۰۸:۰۲:۴۶
در فرهنگ کشور به دلایل ریشه دار بودن پاره ای از تضادها بین ملت و دولت از دیرباز، معمولا بسیاری از امور دولتی چندان واجد ارزش های کیفی تصور نمی شود.
هم این طور رادیو وتلویزیون ملی(دولتی)، از یک سو که گردانندگان آن خود را مسوول نشر و ترویج آموزه های آرمانی دینی- فرهنگی،سیاسی- اجتماعی شاخصی می دانند که از سر وظیفه حتما و باید به آن عمل کنند، چه بیننده خوشش بیاید یا نه(بنابر قاعده همین است و جز این نیست و رادیو و تلویزیون اسلامی فقط باید به ترویج فرهنگ و اخلاق آرمانی دینی بپردازد و بس). و از سوی دیگر وظیفه تولید و باز تولید ارزش ها و هنجارهایی می دانند که باید اسلامی و سپس اگر تمایل داشت، ملی باشد. اما از دیدگاه مخاطبان با سلیقه ها و ذائقه های گاهی متفاوت، چندان پذیرای این گونه برنامه های با محتوای کاملا دینی شاید نباشند. بنابراین تمام تولیدات رادیو و تلویزیون با استقبال خیلی ضعیفی رو به رو می گردد و نباید فراموش کرد که فرهنگ ملی کنونی نتیجه برآیند فرهنگ ایران باستان، دینی- اسلامی، عربی(در بسیاری از رفتارهای دینی فعلی با پالایش های تدریجی مثلا اقتدار مردان بر زنان، چند هم سری، عدم نیاز به موسیقی به دلیل حرمت آلات موسیقی و...)و تا حدودی غربی(سکولار،فمینیستی،مصرف گرایی سرمایه داری و...) و سرانجام حکمت عقلی و فلسفی یونانی صدرایی و سینایی است. د راین تقاطع فرهنگی رادیو و تلویزیون تلاش می کند فقط فرهنگ دینی- اسلامی(تا حدودی عربی) را پر رنگ ساخته و مخاطب را تک ذائقه ای و تک خور فرهنگی سازد. در حالی که ایرانی ها و مخاطبین کنونی رادیو و تلویزیون با ذائقه چند خوارگی فرهنگی(حد اقل چهار فرهنگ متفاوت و گاهی متعارض) محصولات فرهنگی(نمایشی، هنری، موسیقیایی آیینی و سنتی و...) را پس می زنند.
در نتیجه وجود رسانه تصویری فارغ از این همه مسوولیت ها و هم ساز با ذائقه های سالم چهار گانه یاد شده بر اساس حفظ ارزش های دینی- ملی یک ضرورت قطعی است که باید پی گیری شود. (3528493) (alef-13)
هم این طور رادیو وتلویزیون ملی(دولتی)، از یک سو که گردانندگان آن خود را مسوول نشر و ترویج آموزه های آرمانی دینی- فرهنگی،سیاسی- اجتماعی شاخصی می دانند که از سر وظیفه حتما و باید به آن عمل کنند، چه بیننده خوشش بیاید یا نه(بنابر قاعده همین است و جز این نیست و رادیو و تلویزیون اسلامی فقط باید به ترویج فرهنگ و اخلاق آرمانی دینی بپردازد و بس). و از سوی دیگر وظیفه تولید و باز تولید ارزش ها و هنجارهایی می دانند که باید اسلامی و سپس اگر تمایل داشت، ملی باشد. اما از دیدگاه مخاطبان با سلیقه ها و ذائقه های گاهی متفاوت، چندان پذیرای این گونه برنامه های با محتوای کاملا دینی شاید نباشند. بنابراین تمام تولیدات رادیو و تلویزیون با استقبال خیلی ضعیفی رو به رو می گردد و نباید فراموش کرد که فرهنگ ملی کنونی نتیجه برآیند فرهنگ ایران باستان، دینی- اسلامی، عربی(در بسیاری از رفتارهای دینی فعلی با پالایش های تدریجی مثلا اقتدار مردان بر زنان، چند هم سری، عدم نیاز به موسیقی به دلیل حرمت آلات موسیقی و...)و تا حدودی غربی(سکولار،فمینیستی،مصرف گرایی سرمایه داری و...) و سرانجام حکمت عقلی و فلسفی یونانی صدرایی و سینایی است. د راین تقاطع فرهنگی رادیو و تلویزیون تلاش می کند فقط فرهنگ دینی- اسلامی(تا حدودی عربی) را پر رنگ ساخته و مخاطب را تک ذائقه ای و تک خور فرهنگی سازد. در حالی که ایرانی ها و مخاطبین کنونی رادیو و تلویزیون با ذائقه چند خوارگی فرهنگی(حد اقل چهار فرهنگ متفاوت و گاهی متعارض) محصولات فرهنگی(نمایشی، هنری، موسیقیایی آیینی و سنتی و...) را پس می زنند.
در نتیجه وجود رسانه تصویری فارغ از این همه مسوولیت ها و هم ساز با ذائقه های سالم چهار گانه یاد شده بر اساس حفظ ارزش های دینی- ملی یک ضرورت قطعی است که باید پی گیری شود. (3528493) (alef-13)
۱۳۹۴-۱۱-۱۸ ۰۸:۱۸:۱۰
کلا هر کسی تلویزیون خصوصی راه اندازی میکنه و برنامه های سرگرمی پخش میکنه و رقیب میشه برای صداوسیما، هزار تا برچسب بهش می زنند همین امثال سایت الف خودش پرچمدار انگ زدن و برچسب زدن هست. توقع شما از تلویزیون خصوصی ، یک شبکه در حد استانی هست که برنامه هایش هم همان سریال های صداوسیماست، حال آنکه اینگونه نیست و اگر قرار بر این باشد که همه چیز بر اساس محدودیت ها و ممنوعیت ها و سیاست های صداوسیما باشد چه احتیاجی به تلویزون خصوصی هست.
شبکه های فارسی وان، جم، من و تو، از تلویزیون های خصوصی موفق هستند اما برخوردی که با آنها از سوی صداوسیما و حاکمیت میشود، رقیب و دشمن هست. لذا اگر هر کانال دیگری بتواند موفق باشد و بیننده جذب کند ، دشمن محسوب میشود. چه در زمینه سرگرمی و چه در زمینه اخبار.بنابراین اول باید تکلیف مشخص شود که تلویزیون خصوصی چیست و منظورتان از آن چه چیزیست، آیا در صورت موفق بودند، دشمن محسوب می شوند؟ آیا باید سیاست ها و محدودیت های صداسیما را بپذیرند؟ آیا باید سریال های صداوسیما پخش کنند؟ آیا حجاب صداوسیمایی باید داشته باشند؟ (3528532) (alef-13)
شبکه های فارسی وان، جم، من و تو، از تلویزیون های خصوصی موفق هستند اما برخوردی که با آنها از سوی صداوسیما و حاکمیت میشود، رقیب و دشمن هست. لذا اگر هر کانال دیگری بتواند موفق باشد و بیننده جذب کند ، دشمن محسوب میشود. چه در زمینه سرگرمی و چه در زمینه اخبار.بنابراین اول باید تکلیف مشخص شود که تلویزیون خصوصی چیست و منظورتان از آن چه چیزیست، آیا در صورت موفق بودند، دشمن محسوب می شوند؟ آیا باید سیاست ها و محدودیت های صداسیما را بپذیرند؟ آیا باید سریال های صداوسیما پخش کنند؟ آیا حجاب صداوسیمایی باید داشته باشند؟ (3528532) (alef-13)
۱۳۹۴-۱۱-۱۹ ۱۵:۰۷:۱۵
چه چیزی در کشور ما خصوصی شده که این دومیش باشه؟ منظور از این مقاله و سایر مقالات هم اینه که این سازمانها تحت عنوان خصوصی سازی تحویل اونها بشه. موارد بسیاری از خصوصی سازیها را دیده ایم که چه بر سر اقتصاد کشور و مردم آوردن. نیازی به ذکر نیست وگرنه همه می دونن. (3531677) (alef-11)
وحید دهقان
۱۳۹۴-۱۱-۲۰ ۱۷:۵۱:۵۴
نه به هیچ عنوان منظور بنده خصوصی سازی صداوسیما نبوده و نیست . این نوشته واضح پیشنهاد میده کانال های جدید توسط سرمایه گذاران خصوصی امکان دریافت مجوز داشته باشند . (3533961) (alef-11)
۱۳۹۴-۱۱-۲۳ ۱۲:۵۷:۴۴
بالاخره این افراط هم روزی جای خودرابهتفریط میدهد.به کوچه ومحله هایتان بادقت بنگریدوتعداد شعب بانکهای خصوصی راباتعداد خواربارفروشیها مقایسه کنید (3539692) (alef-11)
۱۳۹۴-۱۱-۲۸ ۱۳:۰۴:۳۶
اینها خصوصی سازی نیست بلکه حیف و میل بودجه ای عظیم توسط افرادی خاص است. مثلا درمانگاههای دولتی را به دو نفر از خودشان میدهند با تخصیص سه میلیارد در سال.ان فرد هم چند نفر پزشک و ماما را با قرارداد هشتاد روزه به بیگاری میکشد که اگر کوچکترین اعتراضی کنند اخراجشان کند و ان میشود مثلا خصوصی سازی.دو میلیاردش در سال فقط میرود جیب دو نفر. (3550210) (alef-11)
نظراتی كه به تعميق و گسترش بحث كمك كنند، پس از مدت كوتاهی در معرض ملاحظه و قضاوت ديگر بينندگان قرار مي گيرد. نظرات حاوی توهين، افترا، تهمت و نيش به ديگران منتشر نمی شود.
