کد مطلب: 411410
نخستین قرارداد خارجی با الگوی IPC امضا می‌شود
تاریخ انتشار : دوشنبه ۱۷ آبان ۱۳۹۵ ساعت ۲۱:۴۹
نخستین قرارداد خارجی مبتنی بر الگوی قراردادهای جدید نفتی ایران (IPC) به فاصله کمتر از یک‌سال از اجرایی شدن برجام، روز سه‌شنبه (فردا) به امضا خواهد رسید.
به گزارش ایسنا، موافقتانه اصولی طرح توسعه فاز ۱۱ پارس جنوبی و تاسیسات ازدیاد برداشت از این میدان مشترک، روز سه‌شنبه میان شرکت ملی نفت ایران و کنسرسیوم شرکتهایی توتال فرانسه، CNPCI چین و پتروپارس ایران به امضا خواهد رسید.
این نخستین قرارداد خارجی است که به فاصله حدود ۱۰ ماه پس از اجرایی شدن توافق ایران و غرب بر سر برنامه هسته‌ای موسوم به برجام به امضا می‌رسد و نخستین توافقی است که مبتنی بر اصول قراردادهای جدید نفتی ایران پیش خواهد رفت.
براساس این گزارش، از آغاز مذاکرات برای توسعه فاز ۱۱ میدان گازی پارس جنوبی تاکنون بیش از ۱۵ سال می‌گذرد و گفته می‌شود در فاز نخست این طرح که شامل ساخت یک جکت، یک سکو، یک خط لوله دریایی و حفاری است، گاز تولید شده از دریا به تاسیسات پالایشگاهی فازهای ٦ تا ٨ پارس جنوبی ارسال می شود. فاز ١١B طرح توسعه میدان گازی مشترک پارس جنوبی نیز به لحاظ فنی و مشخصات کاری مشابه فاز A این طرح است و گاز تولیدی سکوی آن به تاسیسات پالایشگاهی فاز ١٢ پارس جنوبی ارسال می شود.
مدیرعامل شرکت نفت و گاز پارس پیشتر هدف از ارسال گاز فاز ١١ پارس جنوبی به فازهای ٦ تا ٨ و ١٢ پارس جنوبی را استفاده از ظرفیتهای خالی پالایشگاهی در این فازها و تسریع در دستیابی به تولید مورد انتظار در این بخش از میدان عنوان کرده است.
اواخر دهه هفتاد بود که شرکت ملی نفت ایران و شرکت توتال فرانسه برای توسعه بخش بالادستی فاز ۱۱ پارس جنوبی و ساخت یک کارخانه حدود ۱۰ میلیون تنی تولید LNG به توافق رسیدند و تفاهمنامه‌ای بین دوطرف به امضا رسید. پس از امضای این تفاهمنامه، شرکت پتروناس مالزی هم برای توسعه فاز ۱۱ پارس جنوبی اعلام آمادگی کرد و با توافقی سه جانبه شرکت ملی نفت ایران ۵۰ درصد، شرکت توتال فرانسه ۴۰ درصد و پتروناس مالزی ۱۰ درصد از سهام توسعه بخش بالادستی و پایین دستی را به عهده گرفتند.
اما عقد این تفاهمنامه و انجام مطالعات مهندسی همزمان با افزایش حساسیت‌های بین‌المللی نسبت به فعالیت‌های صلح آمیز هسته‌ای ایران بود و طی سال های ۱۳۸۵ تا ۱۳۸۷ شرکت نفتی توتال به بهانه افزایش قیمت جهانی فولاد و در پی آن بالا رفتن هزینه‌های پروژه، در اجرای عملیات توسعه ای فاز ۱۱ تعلل و اقدام به وقت کشی کرد تا این که شرکت ملی نفت با پیشنهاد افزایش هزینه اجرای پروژه از سوی فرانسوی ها مخالفت کرده و در نهایت توتال از فاز ۱۱ پارس جنوبی خارج شد.
بر اساس این گزارش پس از خروج توتال، در سال ۱۳۸۸ مذاکراتی بین شرکت نفت و شرکت CNPC چین آغاز و در نهایت قراردادی با ارزش حدود ۵ میلیارد دلار بین شرکت نفت و CNPC امضا شد اما چینی ها نیز مانند تجربه حضورشان در بسیاری از پروژه های عمرانی کشور، در این پروژه نیز کاری از پیش نبردند و سرانجام در پاییز ۹۱ اقدام به ترک پارس جنوبی کردند. پس از خروج چینی ها از این پروژه، مذاکراتی بین شرکت نفت و شرکت‌های داخلی مانند پترو ایران، تاسیسات دریایی و پترو پارس انجام شد تا این که شهریور ماه ۹۱ عملیات توسعه فاز ۱۱ به شرکت پتروپارس واگذار شد، اما چندی پس از این اقدام، با توجه به اولویت بندی صورت گرفته در زمینه توسعه فازهای پارس جنوبی و با توجه به محدودیت مالی موجود، پترو پارس از این پروژه خارج شد.
به گزارش ایسنا، موافقتانه اصولی طرح توسعه فاز ۱۱ پارس جنوبی و تاسیسات ازدیاد برداشت از این میدان مشترک، روز سه‌شنبه میان شرکت ملی نفت ایران و کنسرسیوم شرکتهایی توتال فرانسه، CNPCI چین و پتروپارس ایران به امضا خواهد رسید.
این نخستین قرارداد خارجی است که به فاصله حدود ۱۰ ماه پس از اجرایی شدن توافق ایران و غرب بر سر برنامه هسته‌ای موسوم به برجام به امضا می‌رسد و نخستین توافقی است که مبتنی بر اصول قراردادهای جدید نفتی ایران پیش خواهد رفت.
براساس این گزارش، از آغاز مذاکرات برای توسعه فاز ۱۱ میدان گازی پارس جنوبی تاکنون بیش از ۱۵ سال می‌گذرد و گفته می‌شود در فاز نخست این طرح که شامل ساخت یک جکت، یک سکو، یک خط لوله دریایی و حفاری است، گاز تولید شده از دریا به تاسیسات پالایشگاهی فازهای ٦ تا ٨ پارس جنوبی ارسال می شود. فاز ١١B طرح توسعه میدان گازی مشترک پارس جنوبی نیز به لحاظ فنی و مشخصات کاری مشابه فاز A این طرح است و گاز تولیدی سکوی آن به تاسیسات پالایشگاهی فاز ١٢ پارس جنوبی ارسال می شود.
مدیرعامل شرکت نفت و گاز پارس پیشتر هدف از ارسال گاز فاز ١١ پارس جنوبی به فازهای ٦ تا ٨ و ١٢ پارس جنوبی را استفاده از ظرفیتهای خالی پالایشگاهی در این فازها و تسریع در دستیابی به تولید مورد انتظار در این بخش از میدان عنوان کرده است.
اواخر دهه هفتاد بود که شرکت ملی نفت ایران و شرکت توتال فرانسه برای توسعه بخش بالادستی فاز ۱۱ پارس جنوبی و ساخت یک کارخانه حدود ۱۰ میلیون تنی تولید LNG به توافق رسیدند و تفاهمنامه‌ای بین دوطرف به امضا رسید. پس از امضای این تفاهمنامه، شرکت پتروناس مالزی هم برای توسعه فاز ۱۱ پارس جنوبی اعلام آمادگی کرد و با توافقی سه جانبه شرکت ملی نفت ایران ۵۰ درصد، شرکت توتال فرانسه ۴۰ درصد و پتروناس مالزی ۱۰ درصد از سهام توسعه بخش بالادستی و پایین دستی را به عهده گرفتند.
اما عقد این تفاهمنامه و انجام مطالعات مهندسی همزمان با افزایش حساسیت‌های بین‌المللی نسبت به فعالیت‌های صلح آمیز هسته‌ای ایران بود و طی سال های ۱۳۸۵ تا ۱۳۸۷ شرکت نفتی توتال به بهانه افزایش قیمت جهانی فولاد و در پی آن بالا رفتن هزینه‌های پروژه، در اجرای عملیات توسعه ای فاز ۱۱ تعلل و اقدام به وقت کشی کرد تا این که شرکت ملی نفت با پیشنهاد افزایش هزینه اجرای پروژه از سوی فرانسوی ها مخالفت کرده و در نهایت توتال از فاز ۱۱ پارس جنوبی خارج شد.
بر اساس این گزارش پس از خروج توتال، در سال ۱۳۸۸ مذاکراتی بین شرکت نفت و شرکت CNPC چین آغاز و در نهایت قراردادی با ارزش حدود ۵ میلیارد دلار بین شرکت نفت و CNPC امضا شد اما چینی ها نیز مانند تجربه حضورشان در بسیاری از پروژه های عمرانی کشور، در این پروژه نیز کاری از پیش نبردند و سرانجام در پاییز ۹۱ اقدام به ترک پارس جنوبی کردند. پس از خروج چینی ها از این پروژه، مذاکراتی بین شرکت نفت و شرکت‌های داخلی مانند پترو ایران، تاسیسات دریایی و پترو پارس انجام شد تا این که شهریور ماه ۹۱ عملیات توسعه فاز ۱۱ به شرکت پتروپارس واگذار شد، اما چندی پس از این اقدام، با توجه به اولویت بندی صورت گرفته در زمینه توسعه فازهای پارس جنوبی و با توجه به محدودیت مالی موجود، پترو پارس از این پروژه خارج شد.
کلمات کلیدی : قراردادهای جدید نفتی+قرارداد IPC
نظراتی كه به تعميق و گسترش بحث كمك كنند، پس از مدت كوتاهی در معرض ملاحظه و قضاوت ديگر بينندگان قرار مي گيرد. نظرات حاوی توهين، افترا، تهمت و نيش به ديگران منتشر نمی شود.
