داخلی صفحه سیاسی آرشيو يادداشت

درباره شکست اصولگرایان در انتخابات

بخش تعاملی الف - محمد حسن فرشیدی

اشاره: مطلبی که می خوانید از سری یادداشت های بینندگان الف است و انتشار آن الزاما به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست. بینندگان الف می توانند با ارسال یادداشت خود، مطلب ذیل را تایید یا نقد کنند.

پس از روشن شدن نتیجه انتخابات ریاست جمهوری یازدهم، بحث ها و تحلیل های مختلفی پیرامون نتایج غیر منتظره بدست آمده انجام شده است. با وجود اختلاف در نوع تحلیل ها، فصل مشترک اغلب این تحلیل ها بخشی نگری موجود در آن هاست به طوری که برخی از تحلیلگران از شکست قاطع اصولگرایی سخن می گویند و برخی دیگر نیز چنان مسائل را تحلیل می کنند که گویی هیچ امر بدیعی رخ نداده است.

آن چه در مورد نتیجه انتخابات ریاست جمهوری یازدهم می توان گفت این است که نامزد اعتدال گرا که حمایت اغلب اصلاح طلبان را نیز به همراه داشت توانست در مرحله اول به پیروزی برسد. این نتیجه، اگرچه شکستی برای نامزدهای اصولگرای حاضر در صحنه تلقی می شود، اما لازم است در این باب به ملاحظاتی نیز توجه شود:

۱- شکست اصولگرایان به معنای پیروزی مطلق اصلاح طلبان نیست چه آن که نامزد پیروز، خود را مشخصا اعتدال گرا خوانده است و نه اصلاح طلب. به علاوه عضویت رییس جمهور منتخب در پر سابقه ترین تشکل اصولگرا یعنی جامعه روحانیت مبارز مشی اعتدالی وی را بیشتر روشن می سازد.

۲- اصطکاک ایجاد شده بین نامزدهای اصولگرا که طی آن نامزدهای فوق به بازگویی برخی مسائل حساس مرتبط با امنیت ملی و سیاست خارجی پرداختند، علاوه بر لطمه زدن به منافع ملی، سبب شد تا تلخی مناظرات سال ۸۸ و گفتمان "بگم، بگم" در اذهان زنده شود. این امر سبب شد تا بخشی از آرا خاکستری موجود درجامعه به سمت نامزد پیروز متمایل شود.

۳- تفرق نامزدهای اصولگرا و عدم ائتلاف آنها بر یک گزینه مشخص علی رغم قول و قرار قبلی، سبب شد که آرای سرگردان به سمت نامزد مشترک ائتلاف اصلاح طلبان و اعتدال گرایان که با حمایت روسای جمهور اسبق و سابق تقویت می شد متمایل گردد.

۴- با دقت در برنامه ها، همکاران و سوابق نامزدهای اصولگرای حاضر در صحنه می توان گفت که نامزدهای اصولگرا فاقد جامعیت مورد نیاز برای ریاست جمهوری بودند چنان که برخی گفتمان خود را بر سیاست خارجی متمرکز کرده بودند و برخی دیگر بر اقتصاد. بهترین روش برای حل این مسئله استفاده از راهکار ائتلاف بود که متاسفانه نامزدهای اصولگرا از انجام آن سر باز زدند.

لذا می توان گفت که برآیند علل فوق سبب گردید تا نامزدهای اصولگرای حاضر در صحنه شکست خورده و علی رغم پیش بینی ها، کار انتخابات ریاست جمهوری در مرحله اول تمام شود. با این وجود، این شکست را نمی توان شکست گفتمان اصولگرایی دانست چه آن که علی رغم چند دستگی موجود، اصولگرایان در انتخابات شوراها به پیروزی نسبی دست یافتند و این امر نشان می دهد که گفتمان اصول گرایی که برپایه "جهاد در راه خدمت گذاری به مردم" و "عقلانیت در حل مشکلات" بنا شده است کماکان از ظرفیت های بالایی برخوردار می باشد.