کد مطلب: 201241
یک پاییز خوب در رسانه ملی
بخش تعاملی الف - محمد امین منیری
اشاره: مطلبی که می خوانید از سری یادداشت های بینندگان الف است و انتشار آن الزاما به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست. بینندگان الف می توانند با ارسال یادداشت خود، مطلب ذیل را تایید یا نقد کنند.
تاریخ انتشار : سه شنبه ۱۶ مهر ۱۳۹۲ ساعت ۱۱:۳۶
من به عنوان یکی از نسل دومی های انقلاب تنها تجربه ام از تماشای تلوزیون همین صدا و سیمای خودمان است. و متاسفانه ده سالی است که برنامه های تلوزیون روز به روز بی مزه تر و دلسرد کننده تر می شود. اما نمی خواهم از این فرصت برای نقد منفی تلوزیون استفاده کنم. بلکه می خواهم بگویم که هر از گاهی سریال خوبی باعث امید واری بیننده می شود و در دل فضای تاریکی که ماهواره ها در فرهنگ جامعه ساخته اند کور سوی امیدی از فرهنگ سازی است. نمونه های پیشین چون آب پریا از نقد مثبت نقادان بی نصیب نبوده . ولی گویا این نکته در خصوص سریال طنز پاییزی پژمان تا کنون به نظر منتقدین حرفه ای نیامده.
به نظر حقیر پژمان روایتی است از سالهای پاییزی یک فوتبالیست محبوب که گویا نمی تواند این پاییز زود از راه رسیده را باور کند- وچه حسن مقارنه ای با فصل نمایش خود دارد- پاییز نسل اول بازیکنانی که با در آمد های سر سام آور فوتبال حرفه ای چند سالی سلطنت می کنند ولی پس از آن برای همیشه به تاریکخانه فراموشی سپرده می شوند. و این روایت تلخ تنها با عسل طنز است که به کام بیننده شیرین می آید. اما حسن نظر سازندگان این سریال بیش از این باید مد نظر قرار گیرد.
همه ما شنیده ایم دوستی یا آشنایی که پسر نوجوان خوش تراشی دارد سعی میکند هر طور شده او را به فوتبالیست شدن سوق دهد. و وقتی می گوییم از او پرسیده ای که میلی به این ورزش دارد یا نه؟! تازه می فهمیم هدف پدر ورزش کردن و سلامت پسر نیست . بلکه سودای درامد میلیاردی بازیکنان فوتبال این فکر را به سرش انداخته. من همیشه با شنیدن این ماجرا به یاد سالهای نوجوانیم-همان دوره پس از جنگ - می افتم که با برادرم به عشق فوتبال هفته ای یک جفت کفش در زمین آسفالت پاره می کردیم و وقتی برادرم در یک تیم نیمه حرفه ای تست داد و پذیرفته شد سر رضایت نامه چه قشقرقی بر پا شد. پدر و مادر آن دوره فقط و فقط پسر مهندس را تاب می آوردند.
از خاطرات خانوادگی حقیر بگذریم. اما حقیقت این است که پدر و مادر امروز هم در اشتباه به سر می برند و رویای پسر فوتبالیست کم از رویای پسر مهندس آن زمان ندارد.شاید نشان دادن روی دیگر سکه این قشر- آن هم با بازی یکی از موفق ترین های این عرصه- بهترین راه برای نهادینه کردن این فرهنگ در جامعه باشد که هر حرفه ای فصل خوب و فصل بد دارد و هر کسی در جایگاهی که در آن استعداد دارد مطلوب است.
و در پایان ضمن تشکر از شما و همچنین خسته نباشید به سازندگان چنین آثاری ، می خواهم تنها مراتب افسوسم را از این حقیقت اعلام کنم که نه تنها اکثر ساخته های سیما چنین رویکرد فرهنگی سازنده - ولو در قشری محدود - را ندارد بلکه دو واقعیت دیگر بر عممق این افسوس می افزاید: ۱-ابنکه تیغ تخریب سریعتر از هر کار دیگری سراغ اینگونه کارهای مظلوم می آید و ۲- مدیران سیما که چندان درگیر دغدغه جذب حد اکثر آگهی هستند که گویا خود نگاهی به آثار سیما ندارند تحت تاثیر آگهی دهندگان خود سریال های بی محتوای تحریک گر که شنیده ام به سریالهای ماهواره بی شباهت نیستند را بر این آثار کم ادعا ولی پر اثر ترجیح داده و خود مانع اصلی ادامه دار شدن چنین آثاری می گردند(شاهد مدعای من نظام ارزیابی و سطوح بودجه ای در صدا و سیما است)
باز هم از صبر شما سپاسگزارم
به نظر حقیر پژمان روایتی است از سالهای پاییزی یک فوتبالیست محبوب که گویا نمی تواند این پاییز زود از راه رسیده را باور کند- وچه حسن مقارنه ای با فصل نمایش خود دارد- پاییز نسل اول بازیکنانی که با در آمد های سر سام آور فوتبال حرفه ای چند سالی سلطنت می کنند ولی پس از آن برای همیشه به تاریکخانه فراموشی سپرده می شوند. و این روایت تلخ تنها با عسل طنز است که به کام بیننده شیرین می آید. اما حسن نظر سازندگان این سریال بیش از این باید مد نظر قرار گیرد.
همه ما شنیده ایم دوستی یا آشنایی که پسر نوجوان خوش تراشی دارد سعی میکند هر طور شده او را به فوتبالیست شدن سوق دهد. و وقتی می گوییم از او پرسیده ای که میلی به این ورزش دارد یا نه؟! تازه می فهمیم هدف پدر ورزش کردن و سلامت پسر نیست . بلکه سودای درامد میلیاردی بازیکنان فوتبال این فکر را به سرش انداخته. من همیشه با شنیدن این ماجرا به یاد سالهای نوجوانیم-همان دوره پس از جنگ - می افتم که با برادرم به عشق فوتبال هفته ای یک جفت کفش در زمین آسفالت پاره می کردیم و وقتی برادرم در یک تیم نیمه حرفه ای تست داد و پذیرفته شد سر رضایت نامه چه قشقرقی بر پا شد. پدر و مادر آن دوره فقط و فقط پسر مهندس را تاب می آوردند.
از خاطرات خانوادگی حقیر بگذریم. اما حقیقت این است که پدر و مادر امروز هم در اشتباه به سر می برند و رویای پسر فوتبالیست کم از رویای پسر مهندس آن زمان ندارد.شاید نشان دادن روی دیگر سکه این قشر- آن هم با بازی یکی از موفق ترین های این عرصه- بهترین راه برای نهادینه کردن این فرهنگ در جامعه باشد که هر حرفه ای فصل خوب و فصل بد دارد و هر کسی در جایگاهی که در آن استعداد دارد مطلوب است.
و در پایان ضمن تشکر از شما و همچنین خسته نباشید به سازندگان چنین آثاری ، می خواهم تنها مراتب افسوسم را از این حقیقت اعلام کنم که نه تنها اکثر ساخته های سیما چنین رویکرد فرهنگی سازنده - ولو در قشری محدود - را ندارد بلکه دو واقعیت دیگر بر عممق این افسوس می افزاید: ۱-ابنکه تیغ تخریب سریعتر از هر کار دیگری سراغ اینگونه کارهای مظلوم می آید و ۲- مدیران سیما که چندان درگیر دغدغه جذب حد اکثر آگهی هستند که گویا خود نگاهی به آثار سیما ندارند تحت تاثیر آگهی دهندگان خود سریال های بی محتوای تحریک گر که شنیده ام به سریالهای ماهواره بی شباهت نیستند را بر این آثار کم ادعا ولی پر اثر ترجیح داده و خود مانع اصلی ادامه دار شدن چنین آثاری می گردند(شاهد مدعای من نظام ارزیابی و سطوح بودجه ای در صدا و سیما است)
باز هم از صبر شما سپاسگزارم
کلمات کلیدی : محمد امین منیری
نظراتی كه به تعميق و گسترش بحث كمك كنند، پس از مدت كوتاهی در معرض ملاحظه و قضاوت ديگر بينندگان قرار مي گيرد. نظرات حاوی توهين، افترا، تهمت و نيش به ديگران منتشر نمی شود.
