داخلی صفحه اقتصادی آرشيو خبر

۱

بازگشت قطار حمایت از فقرا به ریل

علی سرزعیم؛ 27 دیماه 95

مصوبه اخیر مجلس مبنی بر افزایش یارانه فقرا اقدامی است که باید مورد توجه قرار گیرد و از آن نباید به سادگی گذشت.

اصل مساله آن است که از دولت خواسته شده با حذف یارانه ثروتمندان و واقعی کردن قیمت کالاها و خدمات دولتی، مستمری اقشار فقیری که تحت پوشش نهادهای حمایتی یعنی بهزیستی و کمیته امداد قرار دارند تا سطح 20 درصد حداقل حقوق افزایش یابد.

واقعیت آن است که دولت در حال حاضر نمی‌تواند یکی از وظایف اصلی خود را که حمایت از بخش‌های فقیر است، به درستی انجام دهد. در سال 1394 معاون اقتصادی وزیر کار و تامین اجتماعی اعلام کرد که سرانه هر فرد حمایتی در هر ماه حدود 40 هزار تومان است که مبلغی ناچیز و تاسف‌بار است.

طبیعی است که باید این کار اصلاح شود و راه اصلاح آن هم این است که بقیه جامعه در تامین مالی این حمایت مشارکت کنند. قانون اساسی به‌عنوان یک قرارداد و میثاق جمعی به همه شهروندان ایرانی الزام کرده که از منابع خود به بخش‌های ضعیف جامعه کمک کنند.

مصوبه اخیر مجلس راه را برای اجرای بهتر این میثاق جمعی هموار می‏کند. نکته مهم این مصوبه این است که این کار قرار است از طریق نهادهای حمایتی انجام شود. در دولت احمدی‌نژاد نوعی بدبینی به سازمان‌های اداری و بوروکراسی وجود داشت و به همین دلیل اقداماتی که ورای سازمان‌ها بود از جاذبه زیادی برخوردار می‏شد.

در طرح هدفمندی یارانه نیز عملا سازمان‌های حمایتی دور زده شدند و این سازمان‌ها پیوسته شکایت داشتند که ما در خلال سال‌ها شناخت خوبی از جامعه فقیر ایران پیدا کرده‌ایم و چرا به فقرا از خلال این سازمان‌ها یارانه پرداخت نمی‌شود؟

شوربختانه این سوال نهادهای حمایتی پیوسته بی‌پاسخ ماند و درخواست آنها برای اصلاح شیوه پرداخت یارانه در دولت فعلی نیز تاکنون اجابت‌نشده باقی مانده است. در مصوبه مجلس آمده است که افزایش مستمری باید از طریق نهادهای حمایتی و زیرنظر آنها صورت گیرد. این یعنی مجددا این نهادها متکفل پرداخت به فقرا می‌شوند که امری درست و نیکو است.

نکته دوم این مصوبه این است که منابع این افزایش نیز مشخص شده و آن هم قطع یارانه ثروتمندان است. از آنجا که قطع یارانه ثروتمندان با واکنش سیاسی و اجتماعی جامعه همراه می‌شود لازم است مجلس نیز به دولت کمک کند و این فشار سیاسی و اجتماعی بین آنها سرشکن شود. تنها در این صورت است که راه برای اصلاح وضعیت موجود باز می‌شود. باید امیدوار بود این روند به تدریج سرعت و شدت گیرد و بهبود ملموسی در زندگی فقرا را شاهد باشیم.