داخلی صفحه اجتماعی آرشيو يادداشت

۲۹

خارج از گود

بخش تعاملی الف - احسان کوثری

اشاره: مطلبی که می خوانید از سری یادداشت های بینندگان الف است و انتشار آن الزاما به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست. بینندگان الف می توانند با ارسال یادداشت خود، مطلب ذیل را تایید یا نقد کنند.

بنده در سال ۱۳۷۸ از دبیرستان علامه حلی تهران فارق التحصیل شدم، در همان سال تقریبا تمام هم دوره ای های بنده در بهترین دانشگاه های کشور و در در بالاترین رشته ها از جمله پزشکی، و مهندسی های برق، کامپیوتر، مواد و .... پذیرفته شدند. چند روز پیش که داشتم این دوستان رو در شبکه های اجتماعی جستجو می کردم متوجه شدم که بیش از ۸۰ درصد اونها در خارج از کشور به ویژه آمریکا و کانادا زندگی می کنند و از اونجایی که همه این دوستان عزیز من صفحات شخصی خودشون رو پر از انتقادات فرهنگی و میهن پرستانه و ... کرده بودند ترجیح دادم یه مطلبی برای شما در خصوص اینگونه دلسوزی های میهن پرستانه ارسال کنم شاید به دست این عزیزان هم برسد.

هر از گاهی مطالب خیلی زیبایی از دوستانم رو در صفحه شخصی آنها در شبکه های اجتماعی مطالعه می کنم که نشان از دغدغه فرهنگی و اجتماعی آنها و دلسوزی آنها نسبت به هم میهنانشون دارد. مطالبی در خصوص کمبود امکانات پزشکی، فقر، کمبود امکانات رفاهی در روستا ها و .... که البته دل هر بیینده ای رو به لرزه در می آورد.

روی صحبتم با بهترین دوستانم هست. دوست عزیزم که در زمان خودت جزء بهترین ها بودی و در بهترین دانشگاه کشور تحصیل کردی! خبر دارم الان تو بهترین بیمارستان آمریکا مشغول فعالیت هستی و خدمت رسانی می کنی پس لطفا از کمبود امکانات پزشکی در ایران ننویس.

قرار بود تو بهترین پزشکی باشی که جان هم میهنانت را نجات می دهی اما تو خدمت به مردم آمریکا را انتخاب کردی. دوست عزیزی که در بهترین دانشگاه کشور درس عمران خواندی و اکنون در امریکا و کانادا مشغول عمران و آبادانی هستی از بدی امکانات در روستاهای کشور، ایرادات مهندسی در فلان پروژه کشور ننویس، قرار بود تو اینجا باشی و جلوی این ایرادات را بگیری، اما نیستی. با هوش ترین افرادی که در سال ۱۳۷۸ می شناختم اکنون دیگر در ایران نیستند تا کمک کنند فرهنگ ملتم ارتقاء یابد. آنها نیستند تا با دانش و ابتکار خود وضعیت کشورم را بهبود ببخشند. انها رفتن را انتخاب کردند تا بار مسئولیت به دوششان سنگینی نکند.

شما رفتید نه به خاطر اینکه مجبور به رفتن بودید یا نیاز مالی شما را وادار به این کار کرد. رفتید چون نخواستید که بمانید. پس لطفا دیگر دغدغه میهن را فراموش کن ما اینجاییم، با فرهنگ یا بی فرهنگ، پیش رفته یا عقب مانده، هرچه هست ما اینجاییم و تلاش می کنیم بهتر شویم.

اگر تو هم دغدغه میهن داری بسم الله آغوش ما برای تو باز است.