داخلی صفحه سیاسی آرشيو يادداشت

دیپلماسی، منافع ملی، اسلام انقلابی

بخش تعاملی الف - علی بهاری

اشاره: مطلبی که می خوانید از سری یادداشت های بینندگان الف است و انتشار آن الزاما به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست. بینندگان الف می توانند با ارسال یادداشت خود، مطلب ذیل را تایید یا نقد کنند.

با روی کار آمدن دولت تدبیر و امید و مطرح شدن گفتمان عقلانی به جای گفتمان احساس محور بحث ساختار سیاست خارجی به موضوعی داغ تبدیل گشته است.

همه کشوهای دنیا اساس و پایه و مبنای سیاست خارجیشان را منافع ملی میدانند و روسای دستگاههای دیپلماسی شان حاضرند هرکاری بکنند تا منافع ملی کشورشان تامین شود. از همین روی خودبخود به ماکیاولیسم پایبند می شوند. یعنی رسیدن به هدف به هر وسیله که می شود. نمونه بارزش ایالات متحده آمریکاست که حکومت سوریه را غیر دموکراتیک می داند و دنبال اسقاط آن است. ولی از استبداد در عربستان سعودی و بحرین حمایت می کند.

در قسمت اول یعنی تامین منافع ملی، کشور ما هم از سایر کشور ها مستثنی نیست.

( هر چند که در دوره آقای احمدی نژاد این مسئله تا حدودی کمرنگ شد) اما وجه متمایز سیاست خارجی ایران از بقیه کشورها استوار شدن گفتمان سیاست خارجی بر اصول ایدوئولوژی اسلام انقلابی است. یعنی جمهوری اسلامی بر پایه ی تعالیم و آموزه های بلند اسلام ناب محمدی کمک به حزب الله لبنان، حماس و سوریه را وظیفه خود میداند.هر چند که با برخی منافع ملی در تعارض باشد. در این جا حکم دین خدا مقدم بر منافع ملی است. -البته منفعت واقعی ما در همان عمل به حکم خداست و خدا نیز از ما حمایت خواهد کرد. (انّ الله یدافع عن الذین آمنوا/ حج.۳۸-) البته به شرطی که حمایت ما با عقلانیت کامل صورت بگیرد و حاشیه ساز نباشد.

حال که این چنین است دستگاه دیپلماسی بایستی تمامی تلاش خود را به کار گیرد تا سیاست تنش زدایی را به بهترین وجه انجام دهد و منافع ملی و دینی را تامین نماید.