برای جواب این سوال باید به چینش و موجودی نفرات اصلی کونته نگاهی دوباره بیندازیم ؛ جایی که تا قبل از بازی با آلمان بوفون به همراه بی بی سی دیواره دفاعی مستحکم اتزوری را تشکیل داده بودند ، جلوتر از آنها دروسی مرکز ثقل تیم ، پارولو و کاندروا در میانه میدان و در جناحین جیاکرینی و فلورنزی و گاها دی سیلیو چشم  امید اتزوری در نفوذ از جناحین بودند تا توپ ها به ادر و پله ختم شود ، فرایندی که در برابر بلژیک و سوئد و اسپانیا به طور کامل اجرا شد و تیم ها یکی پس از دیگری در برابر اتزوری سر تعظیم فرود آوردند و تا جایی که دل بوسکه بعد از شکست برابر ایتالیا به برتری کامل تیم حریف اذعان داشت و ایتالیا را تیم برتر دانست.

 حالا دیگر ایتالیا یک مدعی تمام عیار بود و تیم کونته روئین تن و رسوخ ناپذیر به نظر می رسید ، حتی در برابر آلمان غول حال حاضر فوتبال اروپا و جهان.  اما شاید هیچکس جز خود کونته نمی دانست پاشنه اشیل تیمش نیمکت لاغر و نفرات ذخیره اش هستند همان عاملی که خود کونته هم زمان اعلام لیست نهایی بازیکنان ایتالیا برای یورو بیم آن را داده بود،  هرچند که تیم اصلی کونته هم از لحاظ ستاره و اسم و رسم با هیچکدام از مدعیان قابل مقایسه نبودند و فقدان ستاره و بازیکن هایی در کلاس جهانی به شدت احساس می شد . به همین دلیل است که نبود دروسی در میانه میدان عملا کمیت ایتالیا را لنگ کرد و در طول نود دقیقه ، ایتالیا نتوانست آنطور که باید زهر دار عمل کند ، هرچند که هیچگاه المان هم حاکم مطلق میدان نبود و  هر دو گل بازی هم که به فاصله زمانی کمی از هم به ثمر رسیدند ، بر اساس اشتباهات فردی بواتنگ و بی نظمی و سهل انگاری لحظه ای دفاع ایتالیا به ثمر رسید .

به واقع مصدومیت دروسی که حکم مرکز ثقل اتزوری را داشت دست کونته را در کلیدی ترین پست ممکن خالی کرد ، تا کونته بالاجبار استرارو را جایگزین او کند ، استرارو که در تمام طول بازی عصبی به نظر می رسید با تمام تلاشی که در کار های دفاعی انجام داد ، نتوانستند به همراه پارولو  بالانس لازم را در طول نود دقیقه بین خطوط عقب و جلوی ایتالیا برقرار کنند ، تا جایی که کونته برای محکم تر کردن کمربند میانی و کمک به استرارو ، پارولو و دی سیلیو را به صورت ایستا و ساکن و بیشتر در فاز تدافعی قرار دهد و به همین دلیل فلورنزی و جیاکرینی در نبود کاندروا و دروسی در اکثر دقایق نود دقیقه بازی صاحب توپ و فضای کافی همانند بازی های گذشته نشدند و بالطبع ادر و پله هم صاحب موقعیت های کمتری نسبت به چهار بازی قبل شدند ، تا کونته ترجیح دهد بازی را به وقت اضافه بکشد و با توجه به خستگی و عدم تمرکز وینگرهای المان و مدافعان میانی ژرمن ها فضاهای بیشتری را در سی دقیقه وقت اضافه نصیب نیروهای تازه نفس ایتالیا کند و تیمش ضربه نهایی را به پیکره المان بزند . در وقت اضافه با ورود  دارمیان و اینسینیه تازه نفس که در چند صحنه میتوانستند ایتالیا را برنده میدان کنند موقعیت ها را در چند صحنه با بی توجهی از دست دادند تا تفکرات کونته به ثمر ننشیند، و یکی دو فرصت نسبتا مناسب ایتالیا در وقت های اضافه به هدر برود، تا پنالتی های بی رحم از بین بزرگترین مربی یورو و بزرگترین تیم یورو برنده را تعیین کنند، انتخابی سخت بین کونته و آلمان ...