الف - احمدی نژاد -ميرحسین 96

روزها و ساعت ها به استقبال انتخابات ریاست جمهوری 96 می دوند، خط و نشان های این روزهای احمدی نژاد در سپهر سیاسی ایران تداعی کننده رفتارهای مشابه از میرحسین موسوی قبل از انتخابات 88 می باشد. او به تازگی در سفرش به خوزستان تهدید کرده سکوت نخواهد کرد تا معلوم شود چه کسی در این کشور چه کاره است! ادبیاتی که خاص اوست و توان به وجود آوردن چالشی شبیه به 88 را دارد.

از سخنان مهرماه رهبری یک ماه گذشته بود که احمدی نژاد در بیانیه ای اعلام کرد نه در انتخابات شرکت می کند و نه از کسی حمایت می کند و صراحتا گفت: «بخدا اگر یک در ده هزار میلیارد موضوع انتخابات در ذهن من بود، الان آن هم نیست. ... من می دانم در این انتخابات حساسیت و فشار زیاد است. می آیند فشار می آورند، وادار می کنند که آقا حمایت کن و اطلاعیه بده! من گفتم هیچ برنامه ای در رقابت ها ندارم؛ معنایش این است که در انتخابات شورا یا ریاست جمهوری چیزی به معنای حمایت از شخص یا لیست وجود ندارد. اگر نزدیک ترین فرد به من هم آمد و گفت؛ محترم و آزاد است. گرچه من به او می گویم این کار را نکن؛ ولی ارتباطی به من ندارد. روشن است که اگر از کسی حمایت کنم می شود همان بحث دیگر! ... اگر با من مشورت کنند که می گویم حتما نروید چون ضرورتی ندارد و در این صحنه نمی توانید کاری کنید و موفق نمی شوید. حضورتان نمی تواند مفید باشد. دلایلش هم موجود است.»

اما احمدی نژاد دلش طاقت نیاورد آرام دور از صحنه انتخابات کنار بنشیند و برای ایران آرزوی موفقیت کند و بالاخره قسم اش را شکست. شاید این تصور در ذهن او بوده است که شرایط اسف بار اقتصادی آن قدر پتانسیل دارد که ورق را به نفع دو دولت نهم و دهم و مهم تر از آن شخص خودش برگرداند و تمام کاستی هایی که در طول 4 سال گذشته به پای او نوشته شده را به گردن ناکارآمد ترین دولت پس از انقلاب حواله دهد.

حتی اگر همین یک عامل را برای شکستن قسم 13 آبان اش در نظر بگیریم، می شود حدس زد که انتهای این کلاف به کجا ها می رسد. شرایط انتخابات 96 از جهت آنکه روحانی برای دور دوم ریاست جمهوری محک می خورد مشابه انتخابات 88 است. اگر فاکتور احمدی نژاد مصمم برای تخریب و انتقام از دولت روحانی را هم اضافه کنیم پازل کامل تر می شود.

بیانیه های یک و دو و سه ی احمدی نژاد قراین ظهور میرحسین 96 است. او به صراحت دولت یازدهم را متهم به حیف و میل بیت المال و تضییع منافع ملی کرده و مهمترین دستاورد دولت روحانی یعنی توافق هسته ای را زیر سوال برده است. احمدی نژاد در بیانیه های خود تلویحا ادعا کرده است که دولت روحانی عمدا شرایط اقتصادی را به گونه ای رقم زده است که افکار عمومی را علیه دولت قبل تحریک کند و به این واسطه از ورود مجدد او و تیمش به عرصه سیاست و قدرت جلوگیری نماید.

جدا از آن که این ادعا تا چه اندازه صحیح است و اساسا دولتی حاضر می شود تا این اندازه ریسک کند یا خیر، این رفتار احمدی نژاد تداعی کننده میتینگ های انتخاباتی میرحسین قبل از سال 88 علیه دولت نهم می باشد. میرحسین معتقد بود احمدی نژاد در عرض 4 سال کشور را به ورطه سقوط کشانده است. او بارها این جمله کلیدی را تکرار کرد که مشغول کار علمی بوده و اگر وضعیت را بحرانی نمی دید وارد عرصه انتخابات نیز نمی شد.

میرحسین موسوی حتی تا قبل از بهمن 87 اعلام کرده بود که به دلیل مهیا نبودن شرایط به عرصه انتخابات ورود نمی کند، جمله ای مشابه آنچه احمدی نژاد در آبان ماه 95 گفت، اما میرحسین به یک باره رای خود را تغییر داد و حتی محمد خاتمی را که برای حضور در انتخابات 88 اعلام آمادگی کرده بود غافلگیر و او را مجبور به تبعیت کرد. در ادامه نیز میرحسین موسوی با پافشاری و لجاجت های کودکانه موجب تقویت یک طرف رادیکالیسم و در نهایت یکی از عوامل به وجود آمدن حوادث تلخ سیاسی - اجتماعی 88 شد.

وجود رفتارهایی شبیه میرحسین در احمدی نژاد که سابقه نقش آفرینی در حوادث آن سال ها را نیز در کارنامه خود دارد احتمال ایجاد تنش های سیاسی غیر ضروری را دو چندان کرده است. تنش هایی که هرچند ممکن است در داخل، آسیب های سال 88 را نداشته باشد اما در شرایط ویژه خارجی ایران که از یک سو با آمریکا بر سر تحریم و برجام و از سوی دیگر با داعش و عربستان به خاطر درگیری نظامی و دیپلماتیک با چالش رو به روست بسیار غیر ضروری به نظر می رسد.

چالش سختی که شاید مصداق مدنظر رهبر انقلاب در خصوص ایجاد دوقطبی سیاسی در پیام منع احمدی نژاد نیز بوده باشد. مهار این چالش از آن جهت سخت تر می نماید که احمدی نژاد با شعار ولایت مداری رسما به منویات مقام معظم رهبری پشت کرده است.