زبان فارسی، زبان شیرین و در عین حال هوشمندی است. پیشینیان ما واژه های این زبان را به طور هوشمندانه ای انتخاب کرده اند. انگاری واژگان این زبان زنده اند. با کمی جستار و پژوهش در این زبان می توان به هوشمندی و شگفتی این زبان پی برد. در این باره چند مثال می آورم تا به چرایی این هوشمندی زبان پارسی بیش تر پی ببریم.

۱- واژه مرد- اگر واژه مرد را بر عکس کنیم می شود درم (مخفف درهم). بنا بر این مرد عکس درم و دینار می باشد. یعنی مرد واقعی کسی است که مردی و مردانگی به درهم و دینار نمی فروشد.

۲- واژه درد- اگر واژه درد را برعکس کنیم می شود درد. یعنی درد، همیشه درد است اگر هم برعکس اش کنیم درد باز هم درد است. بنا بر این با برعکس کردن درد، درد خوب نمی شود باید درمانش کرد.

۳- واژه سرد- اگر واژه سرد را برعکس کنیم می شود درس. بنا بر این در سرد و گرم زندگی به جای مایوس شدن باید مقاومت کرد و درس گرفت.

۴- واژه کمک – کمک همیشه کمک است حتی اگر برعکس باشد. اگر نیت خیر در کمک باشد اگر هم اشتباه کنیم پاداش دارد. بنا بر این کمک، کمک است. پس به طریقی باید به درماندگان کمک کرد و از نتیجه آن نباید ترسید.

۵- واژه گرم- اگر واژه گرم را برعکس کنیم می شود مرگ. بنا برا ین عکس گرم، مرگ است. این یعنی این که باید به زندگی و آینده دلگرم بود. اگر دلسرد و مایوس شویم، مرگ انتظارمان را می کشد.

۶- واژه نان- نان همیشه نان است حتی اگر برعکس کنیم. این یعنی این که برخی واژه ها در هر حالتی معنی و جایگاهشان عوض نمی شود و در همه حالت مقام و جایگاهشان یکی است. حال برخی واژه ها همیشه جایگاهشان مثبت است و برخی واژه ها همیشه جایگاهشان منفی است.

از این گونه واژه ها در زبان شیرین پارسی زیاد می توان یافت که یادآوری همه آن ها در این نوشته کوتاه نمی گنجد. حال اگر به جای واژه ها، آدم ها را بگذاریم، برخی آدم ها همیشه خوب هستند حتی اگر در ظاهر این گونه نباشند. برخی آدم ها هم همیشه بد و منفی هستند حتی اگر ظاهری خوب داشته باشند. شیرینی زبان فارسی هم در همین زنده بودن و با معنا بودن آن است. بنا بر این حفظ و نگهداری این زبان وظیفه همه ما ایرانیان است. فرقی هم نمی کند زبان مادری ما چه باشد. مثلا من یک ایرانی آذری زبان هستم ولی همیشه به این زبان علاقه داشته و دارم.

الف