الف - مردم ، قربانی سیاست‌بازی‌های نسنجیده

ماجرای کمک شهرداری تهران به مؤسسه خیریه امام رضا(ع) برای ساخت بیمارستان تخصصی مغز و اعصاب پروفسور سمیعی از زمانی حساسیت عده‌ای را برانگیخت که وی در برنامه «دور همی» مهران مدیری حضور یافت و از همکاری شهردار تهران در این پروژه تقدیر کرد. پروفسور سمیعی در آن برنامه از قول قالیباف گفته بود: «من به‌عنوان شهروند کمک می‌کنم، نه شهردار.»

پس از آن، رحمت‌اله حافظی که سابقه معاونت توسعه مدیریت و منابع وزارت بهداشت و ریاست سازمان تأمین اجتماعی در دولت نهم را در کارنامه خود دارد در واکنش به این سخن پروفسور سمیعی گفته بود: «شهردار تهران گفته است من به عنوان یک شهروند و نه شهردار به این خیریه و پروژه کمک می‌کنم، اما در چند سال گذشته چند ده میلیارد تومان از منابع شهر برای این خیریه در شورای شهر مصوب شده است.»

وی همچنین با لحنی کنایه‌آمیز در صفحه اینستاگرام خود نوشت: «واگذاری 49608 متر زمین در منطقه 22 به خیریه‌ای که همسر قالیباف عضو هیئت امنای آنجا است به قیمت هر متر 149 هزار تومان، از مصادیق خدمت به شهدا!»

در واکنش به این نوشته، معصومه آباد، عضو هیئت امنا و همچنین عضو شورای شهر تهران، خاطرنشان کرد که هیچکدام از اعضای هیئت امنا مالک و سهامدار نیستند و حتی یک ریال حق‌الزحمه جهت حضور در جلسات به هر عنوانی دریافت نکرده‌اند؛ ضمن آنکه این مؤسسه، وقف عام است. پایین بودن قیمت زمین، توسط سه کارشناس رسمی دادگستری تعیین شده بود، به‌علت کاربری خاص آن زمین بوده؛ نکته‌ای که رئیس شورای شهر تهران هم بر آن صحه گذاشت.

وی همچنین گفت:"این بیمارستان در ابتدا قرار بود با خانم فائزه هاشمی برای دایر کردن مکان درمانی برای بیماری‌های خاص تهاتر شود اما بعد از کارشناسی، وی پیشنهاد شورا برای تهاتر را رد کرد.» به‌گفته وی با آمدن پروفسور سمیعی به ایران، این پیشنهاد در شورا مطرح شد و همین زمین با احتساب 15درصد افزایش قیمت نه به شخص بلکه به خیریه‌ای به نام امام رضا(ع) فروخته شد. شورا نیز پیشنهاد داد یکی از اعضای شورا در این خیریه حضور داشته باشد که قرعه به نام من افتاد."

مشخص است که اظهارات طرفین باید توسط مراجع ذی‌ربط به دقت بررسی شده و اگر تخلفی از هر فردی صورت گرفته، بدون کمترین مماشاتی مورد تعقیب و مجازات قرار گیرد؛ اما همان‌طور که حافظی خود در اظهاراتش به آن اشاره کرده بود، اختصاص بودجه به خیریه امام رضا(ع) با تصویب اعضای شورای شهر از جمله خود ایشان صورت گرفته؛ بنابراین به لحاظ قانونی اشکالی وجود ندارد؛ کمااینکه اعطای چنین کمک‌هایی به مراکز درمانی شاخص دیگر چون مرکز بیماری‌های خاص(با مدیریت فاطمه هاشمی) از سوی شورای شهر سابقه دارد و چیز جدیدی نیست.

برخی این سؤال را مطرح کردند که «از کجا معلوم که اعضای شورا می‌دانستند قرار است زمین‌های شهر تهران با آن قیمت به فروش برسد و آیا شهردار تهران چنین موضوعی را در توضیحاتش به آنها گفته بود؟». اگر اینچنین باشد به معنای آن است که شهرداری توانسته اعضای شورای شهر را دور بزند. در این صورت، باید در صلاحیت اعضای شورا شک کرد؛ چرا که موضوعی را بدون اطلاعات کافی از جزئیات آن تصویب کرده‌اند و این یعنی مصیبت.

اما اصلی‌ترین مسئله‌ای که در رابطه با این موضوع باید مورد توجه ویژه قرار گیرد، مسئله جذب نخبگان است. سال‌هاست پدیده «مهاجرت نخبگان» یا همان «فرار مغزها» به معضلی برای کشورهای در حال توسعه و از جمله کشور ما تبدیل شده است. حالا که این فرصت فراهم شده و پروفسور سمیعی، از بزرگ‌ترین نخبگان حال حاضر کشور و صاحب مدارج علمی فراوان در سراسر دنیا، حاضر شده بزرگ‌ترین مرکز تحقیقات علوم مغز و اعصاب جهان - که زیر بنای آن دو و نیم برابر مرکز مغز و اعصاب هانوفر آلمان است- را در وطن خود ایران تأسیس کند، نباید ناسپاسی کرد و با سیاسی‌کاری‌های نسنجیده و وارد کردن بازی‌های حزبی و جناحی به ماجرا، این پروژه را زیر سؤال برد.

چقدر فاجعه‌آمیز می‌بود اگر این پروژه به خاطر عدم همکاری مسئولان، مثلاً در کشوری مثل امارات اجرا می‌شد! آیا در این صورت، مسببان آن شایسته ملامت نبودند؟

این موضوع به‌ویژه زمانی اهمیتش دوچندان می‌شود که بدانیم برخی رسانه‌های خارج از کشور به برکت خوراک مسمومی که در داخل برای آنان تهیه شد، با فرض‌گرفتن قطعیت فساد در شهرداری تهران، پروفسور سمیعی را به همکاری در این فساد متهم کردند. اتهامی که بعید نیست به منظور ایجاد فشار بر روی این دانشمند گرانبها و بدنام کردن او باشد تا او را از ادامه همکاری با این پروژه شاخص تحقیقاتی بیمارستانی منصرف و نخبگان را نسبت به جمهوری اسلامی بدبین کنند.

البته عشق به وطن و مردم ایران، مهم‌ترین عامل محرک پروفسور سمیعی برای این اقدام بوده و بعید است سیاسی‌کاری‌ها و اتهاماتی از این دست بتواند او را که هدفی جز ارتقای وضعیت سلامت هموطنانش ندارد، از میدان،به درکند . اما خیلی باید مراقب بود که جناب پروفسور پس از اتمام پروژه، نسبت به کار در ایران، ابراز پشیمانی نکند که این مایه شرمساری برای سیاست‌بازان و بزرگ‌ترین ضدتبلیغ برای کسانی خواهد بود که قصد دارند مشابه چنین پروژه‌هایی را کلید بزنند و در نهایت قربانیان این سیاست بازیها، مردمی هستند که قدرت ندارند برای درمان بیماری خود به خارج از کشور سفر کنند.