دیگر هیچ چیز قباحت ندارد! هر چه می خواهد دل تنگت بگو! اینجا فضای مجازی است. اشکالی ندارد. واقعی که نیست. یک پیام است دیگر! چیز خاصی نیست... "سِند تو آل" می شود تا دیگران هم مثل ما بخندند. هیچ عیبی هم ندارد.
از وقتی استفاده از قابلیت های فضای مجازی این چنین در بین آحاد جامعه گسترده شده و در داخل گوشی های هریک از ما یک یا چند نرم افزار شبکه های اجتماعی نصب گردیده است همه ی مرزها گسسته شده اند. قدیم ترهایی که خیلی هم دور نیست اگر قرار بود فردی سخنی بگوید به قول معروف زبانش را چند بار دور دهانش می چرخاند و به حرفی که می خواست بزند خوب فکر می کرد تا مبادا کلام نامطلوبی از زبانش خارج نشود. اما امروز در فضای مجازی دیگر هیچ محدودیتی وجود ندارد.
محرم و نامحرم که معنای خود را در این فضا برای برخی ها به کلی از دست داده است. از آن بدتر خانم برای آقا، یا آقا برای خانم پیام هایی می فرستند که اگر چشم در چشم باشند شاید حیا هیچ گاه اجازه ندهد تا جملاتی حتی بسیار ساده تر از آن را بیان نمایند. اما وقتی در فضای مجازی قرار می گیرند انگار حریم و حرمتی وجود ندارد و همه ی پرده ها از میان می رود.
حکایت این نوشتار، حکایت تلخ بهره برداری نامطلوب از ظرفیت شبکه های اجتماعی در قالب پیام ها و جوک پراکنی های غیر اخلاقی و اراجیف گویی به جای لطایف ادبی است. امر نامطلوبی که از توهین و تحقیر قومیت ها و مردمان شهرهای مختلف کشور شروع شد، بعداً رسید به بد و بیراه گفتن به مسئولان دولتی، سپس مسائل وقیح و جوک های جنسی و غیراخلاقی و اکنون متأسفانه دامنه ی این هرزه نگاری ها به جوک ساختن برای مقدسات و انسان های برگزیده دینی نیز رسیده است.
گاهی از سوی برخی افراد که در ذهن انسان بسیار اخلاق گرا و مبادی آداب هستند پیام هایی دریافت می کنی که از تعجب دهانت باز می ماند. مگر می شود فلانی با آن همه پرستیژ اجتماعی چنین پیامی را بفرستد؟ انگار در این محیط شخصیت انسان به کلی تغییر می کند و فرد دیگری می شود.
شکی وجود ندارد که مراکزی هستند که به صورت برنامه ریزی شده و با اهدافی از قبیل؛ سست کردن بنیاد خانواده، از بین بردن عفت عمومی و حیای اجتماعی، ایجاد تفرقه بین مردم و بد بینی مردم نسبت به مسئولین، ترویج یأس و ناامیدی، هتک حرمت ها و ارزش ها و حتی تمسخر دین و باورهای مردمی اقدام به تولید چنین پیام ها و بعضاً تصاویر و کلیپ های نامتعارف می کنند. آن ها که تکلیفشان مشخص است. اما چطور می شود که بسیاری از مردم علی رغم عدم اعتقاد و باور به متن پیام با تساهل و تسامح این چنین پیام هایی را تنها یک شوخی می دانند و آن را برای دیگران به اصطلاح "فوروارد" می نمایند؟ امری که در جای خود قابل بررسی است.
در مقوله ی بهره برداری از شبکه های اجتماعی همزمان گرفتار دو آسیب جدی هستیم؛ تأخر و تهاجم فرهنگی. کاملاً مشخص بود که فیلتر کردن فیس بوک، واییر، و ی چت و ... هیچ اثری نخواهد داشت. چه خوب بود بجای فیلترینگ های بی اثر فکری برای فرهنگ سازی درجهت کاربرد مناسبت تر از این فضاها می گردید تا امروز این گونه شاهد توسعه ی بی بند و باری و فحشای نوشتاری، کلامی و بصری در چارچوب شبکه های اجتماعی نباشیم.
بی شک اگر می خواهیم مبانی اخلاقی کماکان در جامعه وجود داشته باشد می بایست به سهم خود از ترویج هر گونه پیامی در داخل شبکه های اجتماعی پرهیز کنیم. چرا که با این وضع معلوم نیست برای نسل بعد چه بر سر مبانی اخلاقی می آید؟ ترویج پیام هایی با رویکرد توهین به شخصیت ها، مقدسات، هنرمندان، ورزشکاران و یا عمومی سازی اطلاعات شخصی افراد و جوک ساختن برای آن ها خنده دار نیست بلکه آتشی است که بلاشک یک روز گریبان مسببین و عاملین آن را خواهد گرفت.
