الف ) فیلم علاوه بر بازی های زیبا، از ضرب آهنگ مناسبی برخوردار است که در طول فیلم، بیننده را بشدت با خود همراه می کند.
با وجودی که دانشی در زمینه فیلم ندارم، اما بنظر میرسد حاتمی کیا، روز به روز در حال یادگیری و پیشرفت بیشتر در حوزه سینماست.
صدا, فیلمبرداری، موسیقی، جلوه های ویژه و کارگردانی فیلم عالی است. بازی های بازیگران فیلم براستی تماشائی اند.
مدت هاست که از فیلم دیدن در سینماها - بواسطه سوت و کوری غمگین و غریبانه اشان - گریزانم. خوشبختانه، سینما بهمن، گوش تا گوش پر بود از نفس گرم تماشاگران، که لذت فیلم را چند چندان نمود.
ب ) فیلم، ظاهرا بازگشت قابل توجه ابراهیم حاتمی کیا، به سینمای ارزشمند "آژانس شیشه ای" است. صرف نظر از برخی هجویات قابل نقد و "رو"، در باره مقایسه آقای رجایی و روحانی (بعنوان دو وجه "متقابل" شخصیت های جمهوری اسلامی، هنوز قادر به هضم کامل بسیاری از نکات قابل بحث و ارزشمند فیلم، نشده ام.
باید منتظر DVD فیلم در شبکه خانگی بمانیم, تا با تماشای دوباره و چند باره و کمک از دیدگاه های صاحبنظران سینما، شاید بتوان به تحلیل جامعتری رسید.
روابط و پوشش نامزد بابک حمیدیان, قضاوت و تصمیم دختر حاج حیدر درباره شغل خواستگارش, دقت نظر خاص بازرس حفاظت, تشکیک و گزارش خواندنی پرویز پرستوئی درباره ماموریت آخرش, پیش بینی داهیانه حاتمی کیا درباره تحرکات انتحاری در نواحی مرزی ایران , ... و بویژه فینال دیدنی فیلم در تونل توحید تهران, از نکات قابل توجه فیلم است که بواسطه سرعت فیلم, لازم است دوباره دیده شوند.
ابراهیم حاتمی کیا، فیلمساز مطرح انقلاب است که نمی توان از دغدغه هایش آسان عبور کرد. بدترین برخورد به ابراهیم سینمای ایران (مثل هر هنرمند بزرگ دیگر)، فرو کاستن دیدگاه های پیچیده و اندیشیده او به سمتگیری های "محدود" سیاسی موجود است.
مسایلی که حاتمی کیا در فیلم، از ۳ نگاه متفاوت پرویزپرستویی (محافظ شخصیت های نظام از بدو انقلاب تا لحظه فیلم)، امیرآقایی (مسول بالا دست او که ظاهرا بیشتر به "پیشرفت"در نظام فکر میکند) و فرهاد قایمیان (بازرس ویژه حفاظت، با دقت نظر مسولانه و فوق العاده اش) مطرح می کند، آنقدر زیاد و اساسی است که با یک بار دیدن، امکان هضمش -حداقل برای این قلم - میسر نیست.
در یک کلام، از بازگشت حاتمی کیا به دنیای ارزشمند " آژانس"، بینهایت خوشحالم : بادیگارد، فیلمی است که باید دید!
