الف - انتخابات، چالش سبک زندگی و رایی که ساخته می‌شود

انتخابات، چالش سبک زندگی و رایی که ساخته می‌شود

در تحلیل آراء غیرقابل انتظار روحانی،دلائل گوناگونی مطرح شده است.

رقیب هراسی به واسطه ی جنگ،دوقطبی سازی های تصنعی،تغییر آرایش انتخاباتی از دو مرحله ای به تک مرحله ای،پازل قالیباف و رییسی،تاکتیک مهره پوششی،تبلیغات تلگرامی و جولان اینستایی و..برخی از دلایلی است که ضرائب مختص به خود را در آهنگ اعتراضی برگه های رای به سود روحانی رقم زدند‌.

23 میلیون رای ،رقمی نبود که حتی خودکابینه یازدهم ،توقع آن را می داشت.پدیده ی بی نظیر کاندیداتوری معاون اول دولت برای پشتیبانی از روحانی و هم اظهارات رادیکال رییس جمهور در هفته آخر تبلیغات،همه حکایت از چشمان پرتردید دولت به نتایج آراء بود.

اما به نظر می رسد، شاه کلیدی که راهی دوباره برای اعتدالیون گشود،بسیار عمیق تر و پنهان تر از عوامل آشکاری است که مطرح شده اند‌.

سرمستی حاصل از پیروزی کوتاه مدت،نباید جریان سیاسی حاکم را از ریشه بنیادینی که سبب الاسباب این پیروزی سلبی شد.باز دارد.مداقه در این فقره،روشن خواهد ساخت که پای تقصیر همه ی جریانات سیاسی انقلاب در میان است.

آن عامل پنهان،چالش روند سبک زندگی بخشهایی از طبقه متوسط در ایران با ارزشهای قانون اساسی است.چالشی که اگر برای آن تدبیر نشود،به سرعت در حال گسترش به طبقات پایین تر و لایه های مذهبی مردم است.

موریانه ای که با رسوخ به پایه های فرهنگ ملی و تقابل با ارزشهای ملی و قانون اساسی،حاکمیت فرهنگ اسلامی-ایرانی را هدف گرفته است.

امروزه،سبک زندگی برخواسته از منظومه فرهنگ ایرانیان،با گرایش بخش قابل توجهی از مردم و مناسبات رایج بین نسل جوان ،فاصله ی معتنابهی گرفته است.

فارغ از علت یابی برای این مساله،عنصر حاضر را میتوان ،تعیین کننده ترین مولفه در نتیجه نهایی انتخابات اخیر دانست‌.علی رغم شرایط نامطلوب اقتصادی در دولت یازدهم،یافتن راهی برای استیلای مدل مطلوب سبک زندگی،به ناچار طبقاتی از مردم را به سوی انتخاباتی سلبی و حداقلی رهنمون ساخت.

در واقع اصلاحات و اعتدال ،با تصویر سازی خاص از چهره رقیب خود،با " گرایشات"طرفداران این " چالش"به ائتلافی نانوشته دست یافتند.ائتلافی که جز شعار،نتوانسته الگویی بینابینی و راه حلی مناسب برای این پدیده بیابد‌.

مع الاسف،اصلاح طلبی در ایران که در بستری از توجه به کاستی ها و نقد صحیح جریان حداکثری حاکم در انقلاب شکل گرفته بود،به سطح پایینی از رقابت های سیاسی تنزل یافته است. جریانی که امروز می بایست پیشران های نظری اش، پاسخی درخور برای چالشهای جدی جامعه ایرانی می داشت؛ از چالشها به عنوان سوژه ای سیاسی در جهت تفوق بر رقیب استفاده میکند .

بزرگترین راه حل آنها،"عدم تجویز" نسخه برای بحرانهای فرهنگی و وانهادن چالشهای اجتماعی به رشد نباتی خود است.

اصولگرایان اما،سهم بیشتری در این معضل اجتماعی دارند. اصولگرایان در این میان،گرچه به سیلی های مکرر انتخاباتی نواخته شده اند، اما بزرگترین تقصیرشان این است که ،بعضا،از بیخ و بن ،رسمیتی برای شکافهای اجتماعی و فاصله خود با "جمهور " مردم قائل نیستند.

آن ها‌ اعتقادی به این ندارند که امروزه،بخشی از جوانان ، دیگر اقبالی به سبک زندگی تجویزی آنان برای مردم ندارند‌.البته این "چالش"،در انتظار بیداری اصولگرایان و اصلاح طلبی اصلاح طلبان نمی ماند‌‌.در آن سوی ،ارزش های سرمایه داری و لیبرال دموکراسی،جان فرهنگ مردم را ستانده است؛ و در این سوی، " تنازع قدرت"جانی برای سیاسیون باقی نگذارده است.شاید روزی برسد که مسابقه انتخابات،دیگر نتواند سوپاپی برای کنترل این " چالش ها" باشد.آن وقت دیگر،کمی دیر شده است.