روزنامه کیهان یکی از ۲ روزنامه بزرگ و مطرح سال های پیش از انقلاب و پس از آن بود. این روزنامه باتکای سابقه, هیئت تحریریه وسیع, چاپخانه مطرح و تعدد خبرنگار و نمایندگی در اقصا نقاط جهان توانست در آستانه انقلاب رکوردی از تیراژ را بهم بزند که بعید بنظر میرسد به این زودی ها توسط روزنامه ای دیگر شکسته شود.
برای جوانان و میان سالانی که آن روزها را بیاد نمی اورند, تنها موسسه ای که می تواند تا حدودی نمایانگر گستردگی و عظمت "کیهان" آن سال ها باشد, موسسه همشهری است. "همشهری" تا قبل از حاد شدن گرایشات سیاسی در آن, باعتبار گستره نشریات و ابتکارات جالبی که در زمینه صفحه آرائی داشت, بواسطه رنگ, کیفیت چاپ و تصاویر و کاغذ و بویژه ایده درخشان خلاصه نویسی اخبار و رویدادها, بی آنکه به وادی نشریات باصطلاح زرد غلطد, موفق به جذب طیف گسترده ای از خوانندگان از سطوح مختلف اجتماعی, فرهنگی, اقتصادی و سیاسی گردید. باعتبار حجم آگهی ها, این روزنامه موفق شد با کمترین تکیه به بودجه عمومی, آنچنان وضعیتی برای اقتصاد روزنامه بیافریند که با وجود ارزانی قیمت, میتوانست حق التحریر و دستمزد مناسبی نیز برای کارکنانش فراهم آورد.
متاسفانه روزنامه کیهان امروزه هیچ نشانی از آن رونق سابق ندارد. اغلب نشریات وابسته به آن یا تعطیل شده و آن بخش ناچیز باقیمانده نیز تقریبا بی خواننده اند. "کیهان بچه ها" که زمانی حرف اول را در نشریات هفتگی گروه کودک و نوجوان میزد, امروز هیچ نشانی از آن گذشته پرافتخار ندارد. "کیهان ورزشی" که زمانی رتبه نخست را در میان روزنامه های ورزشی داشت و مردم برای خریدش صف میبستند, امروز هیچ جایگاهی بین نشریات ورزشی ندارد. وضعیت "زن روز" و . . . هم که داستان بدون شرح است.
روزنامه ای که زمانی رتبه نخست را در جذب آگهی داشت, امروز اگر همان چند آگهی سفارشی دولتی را نداشته باشد, تقریبا فاقد آگهی و درآمد است.
بعنوان کسی که بیش از ۴۲ سال است خواننده روزنامه کیهان می باشد, جای بسی تاسف است که امروزه بجز برخی "یادداشتهای روز" که تا حدودی با مطالعه و تحقیق همراه است, الباقی صفحات روزنامه را مطالب بغایت سطحی, بی ارزش و شعاری پر کرده است.
طنز ماجرا در اینست که کسانی سال ها است پروژه نابودی تدریجی این موسسه معظم را در کف دارند, که مدعی ایده های مدیریت نه جهان تشیع, که جهان اسلام و کره زمینند.
یادش بخیر امام خمینی که زمانی در اوایل انقلاب در وصف ایچنین موجوداتی می گفتند: کسانی که توانائی اداره یک دکان را ندارند, امروز مدعی اداره کشورند!؟
