اشاره: مطلبی که می خوانید از سری یادداشت های بینندگان الف است و انتشار آن الزاما به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست. بینندگان الف می توانند با ارسال یادداشت خود، مطلب ذیل را تایید یا نقد کنند.
«گرچه دولت نهم علیرغم نظر بزرگان نظام بنده را در ۴۷ سالگی خانه‌نشین کرد و علیرغم این‌که تدریس کتاب درسی نوشته شده توسط خودم را به دانشجویانم سپرد و علیرغم این‌که از چندین دانشگاه معتبر پیشنهاد تدریس دارم ولی با کمال افتخار بیان می‌کنم که در شش سال گذشته فقط در ایران مانده‌ام و حتی یک لحظه هم فکر خروج از ایران را نداشتم.»
عبارات بالا بخش از نطق محمدجواد ظریف در جلسه‌ی رأی اعتماد مجلس شورای اسلامی است.
***
در جریان مذاکرات هسته‌ای ۵+۱ کمتر انسان منصفی است که به کاردانی و تلاش خستگی‌ناپذیر محمدجواد ظریف اعتراف نداشته و از صمیم دل قدردان تلاش‌های وی نباشد.
اما آیا به این نکته اندیشیده‌ایم که اگر شخصیت‌های کاردانی چون ظریف (که به تحقیق تعدادشان بسیار است) در دولت‌های نهم و دهم خانه‌نشین نشده، دولت و ملت از ظرفیت وجودی آنها بهره‌مند می‌شدند، امروز با چنین حجم بالایی از نابسامانی‌ها مواجه نبودیم.
البته هر دولتی آزاد است که همکاران خود را مطابق با میل و سلیقه‌ی خویش برگزیند اما مهم آن است که اگر انسان پرتجربه و کاردانی را برکنار می‌کنند از افرادی کاردان‌تر و یا لااقل هم‌سطح برای جایگزینی آنها استفاده کنند نه آن‌که به بهانه‌ی جوان‌گرایی و... با سرمایه‌های کشور آن کنند که ثمراتش را همه دیدیم و شنیدیم.
همچنین شنیدن نظرت کارشناسانه‌ی آن ها که از دایره‌ی مسئولیت خارج‌اند وظیفه‌ی هر دولتی است که امیدواریم دولت جدید همچون برخی اسلاف خود از آن غافل نشود.
