محمد رضا عارف رئیس فراکسیون امید در مجلس شورای اسلامی در جلسه شورای عالی سیاست گذاری اصلاح طلبان ضمن اشاره به فضای مجلس دهم و نقش آفرینی فراکسیون امید، جمله ای بیان کرد که می تواند زمینه تحلیل بیشتر در خصوص مسئولیت پذیری احزاب در قبال دولت های نهم، دهم، یازدهم و وقایع مهم سیاسی کشور را فراهم کند. عارف عنوان نمود که جریان رقیب اصلاحات حاضر نشدند مسئولیت ۸ سال دوران آقای احمدی نژاد را بپذیرند.
مسئولیت پذیری احزاب و جریانات سیاسی در حوزه های اجرایی، سیاست گذاری و .. گام موثری در پیشبرد اهداف کشور و نهادینه کردن تحزب در جامعه می باشد. اما در خصوص جمله رئیس فراکسیون امید نکاتی به ذهن می رسد از جمله آنکه دکتر احمدی نژاد هیچگاه تعلق خود به جریان اصول گرا را نپذیرفت. این واقعیت در نحوه تعامل ایشان با شخصیت ها، جریانات موثر اصولگرا و رویکردشان در قبال انتقادات مطروحه توسط این طیف قابل استناد می باشد.
اما از سوی دیگر حمایت جریان اصول گرا از دولت های نهم و دهم یک حمایت مشروط مسئولانه بود. یعنی علی رغم ارسال پالس های منفی از سوی دولت وقت، جریان اصول گرا ضمن حمایت از گفتمان و شاکله دولت دکتر احمدی نژاد و بدون در نظر گرفتن ملاحظات سیاسی و ترس از بهره برداری سیاسی اجتماعی جریان رقیب، در بیان انتقاد و تلاش در جهت رفع نقاط ضعف دولت از هیچ تلاشی فروگذار نکرد و هیچگاه دچار لکنت مصلحت اندیشانه نشد. آیا نگاه حمایتی و انتقادی طیفی از علما از جمله آیت الله مصباح یزدی مصداقی عینی نیست؟ ماجرای مدرک تحصیلی مرحوم کردان، مواضع صریح در قبال اظهارات و اقدامات اسفندیار رحیم مشایی، استیضاح وزیر وقت کار، تعاون و رفاه اجتماعی به خاطر مدیریت سعید مرتضوی در تامین اجتماعی و نقد تند و بی سابقه رئیس جمهور وقت توسط کدام جریان سیاسی صورت گرفت؟ چه کسانی برای اولین بار بحث تخلفات مالی رحیمی را مطرح و پرونده وی را پیگیری کردند؟ مگر در ماجرای کمک های مالی معاون رحیمی به برخی از نمایندگان تحت عناوین مختلف، زارعی نماینده مردم تهران در مجلس شورای اسلامی که از قضا از مسئولین ستاد مرکزی احمدی نژاد بود در راهرو مجلس با یک سیلی با معاون رحیمی برخورد نکرد؟ حجم سوالات و استیضاح در دولت های نهم و دهم بی سابقه بود. حتی عده ای کار را بدانجا رساندند که در مجلس اصول گرا و پس از قصه خانه نشینی دکتر احمدی نژاد بحث سوال از رئیس جمهور را مطرح کردند.
اما خوب است جناب عارف در خلال سفرهای استانی و سیاسی خود به نقاط مختلف کشور، حجم اقدامات بی سابقه دولت های نهم و دهم را بخصوص در مناطق محروم را به عینه ببینند تا شاید در نقد دولت پیشین اندکی انصاف را چاشنی تحلیل خود نمایند. امیدوارم حس مسئولیت پذیری رئیس فراکسیون امید مجلس دهم به اندازه ای باشد که کارنامه اقدامات دولت دکتر احمدی نژاد و دکتر روحانی ( بالاخص اقدامات عمرانی و اجرایی) را در کنار هم بگذارد و منصفانه قضاوت کند که کدام دولت در خدمت رسانی موفق تر عمل کرده است.
اما در باب مسئولیت پذیری جریانات سیاسی، خوب است دکتر عارف و جریان مطبوع سیاسی خود که به حمد الله خود را مقید به اصول جامعه مدنی و حقوق شهروندی می دانند، بفرمایند مسئولیت فساد بزرگ کرسنت ( بزرگترین فساد تاریخ کشور که موجب زیان چند میلیارد دلاری ایران و فروش گاز به ثمن بخس به امارات شد ) در دولت اصلاحات بر عهده چه کسی است؟ دلالان نفتی توتال، استات اویل، کرسنت و .. که همگی در اوایل دهه هشتاد و در زمان دولت اصلاحات صورت گرفت، به کدام جریان سیاسی تعلق داشتند؟ ارتباط شهرام جزایری با رئیس اصلاح طلب مجلس ششم، کدام مسئولیت پذیری را به همراه داشت؟ مگر نه آنکه مهدی هاشمی صحنه گردان ستاد انتخابات میر حسین موسوی نامزد جریان اصلاح طلب بوده است، امروز مهدی هاشمی کجاست؟ مسئولیت این مفاسد با چه کسی است؟ آقای عارف مسئولیت عدم تحقق وعده های صد روزه و پسا برجامی با چه کسی است؟ آقای توکلی نماینده سابق مجلس عنوان نمود که در اردیبهشت ماه، جهانگیری معاون اول رئیس جمهور را در جریان فیش حقوقی بالای صفدر حسینی قرار داده بود اما چرا تا زمان هجمه رسانه ها برخوردی صورت نگرفت؟ مسئولیت فیش های حقوقی مدیران دولت یازدهم با چه کسی است؟ کدام فرد موثر اصلاح طلب چه در دولت اصلاحات و چه در دولت فعلی مسئولیت آن ها را به عهده گرفتند؟
دکتر عارف جهت رعایت اخلاق کافی است در خصوص ضعف ها، برخوردها و مواضع جریانات و اشخاص سیاسی یک مقایسه ساده انجام دهند. مطمئنا در این صورت آقای عارف اگر مسئولیت پذیر باشند که ان شاالله هستند، یک عذرخواهی بدهکارند.
