کد مطلب: 387617
وقتی موسیقی زیرزمینی مجوز روی زمینی می‌گیرد
بخش فرهنگی الف، 11 شهریور ۹۵
تاریخ انتشار : پنجشنبه ۱۱ شهريور ۱۳۹۵ ساعت ۱۴:۰۸
سلاطین مافیایی همچون کسانی مثل «ع.الف» نبض مجوزهای موسیقی و مجوز های کنسرت را در دست دارند و کسانی که خارج از دایره مافیایی او مجوزی اخذ می‌کنند، قطعا با چالش‌هایی مثل لغو کنسرت‌ها مواجه خواهند بود.
به گزارش مشرق، خدابیامرز حبیب را در یک دیدار مفصل و طولانی در جزیره کیش در سال ۱۳۸۹ دیدم. تازه به ایران آمده بود و خبر ورود او به ایران خیلی پر سرو صدا بود. بدون هیچ تعارفی در این گفتگو رفتم سراغ اصل مطلب. گفتم آمده ای اینجا کنسرت برگزار کنی و با مجوز کار کنی؟
سرش را چند باری تکان داد و پوزخندی زد و گفت "مجوز...هه.....هه.....
به او گفتم: مگر تو مشکلی با نظام داری یا نظام مشکلی با تو؟
پاسخ داد اصل سئوال تو بچه‌گانه است. ما اینجا هیچ مشکلی نه با نظام داریم نه با سیاست، مشکل بزرگ همیشه مافیاست. یادت باشد موسیقی همیشه در چنگال مافیاست، چه در تهران چه در لس آنجلس، فرقی هم نمی‌کند؛ این مافیا آنقدر دامنه بزرگی دارد که هیچگاه پای من به هیچ کنسرتی باز نخواهد شد یا ترانه ای از من مجوز نخواهد گرفت. من روزهای آخرم را می‌خواهم در وطنم با آرامش بگذرانم.
در ادامه زنده‌یاد اشاره کرد: «من با دستور رئیس جمهور رفتم مجوز آلبوم و کنسرت بگیرم، مرا هر روز دک می کردند. یعنی با مجوز رئیس جمهور هم نتوانستم از حلقه مافیا عبور کنم. طرف یک حلقه ده تایی خواننده به خودش وصل کرده و حضور در برج میلاد ارث پدر جد اوست. فرض کن منِ حبیب بتوانم از این حلقه مافیایی عبور کنم و مجوز بگیرم، فردا تمام خوانندگان مرد لس آنجلسی به سمت تهران هجوم می آورند و غیر از یکی دو خواننده سیاسی‌نمای بنگی کسی در لس آنجلس باقی نخواهد ماند و می‌ماند دو تا بنگی و چهار تا پیرزن که عمر خوانندگی آنان به پایان رسیده است. آنوقت مافیایی که در تهران یک حلقه ده تایی خواننده را به خودش وصل کرده، بازارش بهم خواهم ریخت.»
براساس گفته‌های مرحوم حبیب موجب می‌شود که افکار عمومی بدانند و آگاه باشند که لغو بسیاری از کنسرت ها هیچ ربطی به هیچ گروه و طایفه سیاسی ندارد؛ مجوز گرفتن یا مجوز نگرفتن خوانندگان زیر زمینی هیچ ربطی به هیچ عقیده و ایدئولوژی ندارد، همه چیز زیر سر مافیاست. اصلا موسیقی ایران را یک نفر خاص اداره می‌کند.
با تحلیلی مقدماتی، سئوال و ابهام بزرگتری را مطرح کنیم. خوانندگان زیر زمینی برای دریافت مجوز با چالش های فراوانی مواجه بوده و هستند. مثلا پرحاشیه‌ترین آن‌ها امیرحسین مقصودلو (معروف به تتلو) سالهاست تلاش می کند مجوز بگیرد و با مجوز بخواند اما موفق به این امر نمی شود، چون مافیای موسیقی او را نمی خواهد. اگر فلان نهاد ارزشی هم او را روی بزرگترین ناو جنگی ببرد و ارزشی‌ترین محتوا را (سروده‌های ملی-حماسی) اجرا کند، بازهم مجوز نخواهد گرفت؛ چون مافیا نمی‌خواهد آدمی مثل تتلو وارد این دایره تنگ شود. خوانندگان زیرزمینی بسیاری بودند که تلاش کردند مجوز دریافت کنند، اما موفق نشدند و نخواهند شد.
سلاطین مافیایی همچون کسانی مثل «ع.الف» نبض مجوزهای موسیقی و مجوز های کنسرت را در دست دارند و کسانی که خارج از دایره مافیایی او مجوزی اخذ می‌کنند، قطعا با چالش‌هایی مثل لغو کنسرت‌ها مواجه خواهند بود. لغو کنسرت‌ها یک عملیات روانی سنگین است که توسط نامبرده با عنوان اختصاری به صورت گسترده در شهرهای مختلف ایران انجام می‌شود و چندان ربطی به هیچ گروه سیاسی ندارد.
این عمل بدین جهت صورت می پذیرد که مافیا بتواند مثل پانزده سال گذشته نبض بازار موسیقی را در دست داشته باشد. برای شفاف سازی به یک مورد بسیار عالی اشاره خواهیم کرد: آیا علیرضا عصار با اینکه چند سال سکوت کرده است کم طرفدار دارد؟ آیا کنسرت‌های عصار در برج میلاد با ظرفیت کامل برگزار و به اصطلاح اهالی این حوزه "سولد آوت" (Sold Out) نخواهد شد؟ حتما و قطعا کنسرت های عصار با اقبال گسترده ای توام خواهد بود؛ اما چرا عصار خانه نشین است؟
امیر تاجیک خواننده ای نسل اولی است که همچنان می خواند و کلی هم طرفدار دارد؛ اما چرا اجازه کنسرت‌های گسترده ندارد. اینجا در مشرق با «پ.ا» مدیر ارشد موسیقی در دو ساله نخست دولت، گفتگویی طولانی انجام دادیم اما نتوانستیم بسیاری از گفته‌هایش را منتشر کنیم، مردم بدانند موسیقی نیز مثل سینمای در دستان چند نفر خاص اداره می‌شود و صفر تا صدش از انجام کنسرت تا لغو کنسرت بوسیله مافیا صورت می‌پذیرد و بی‌جهت حواس‌ها به سمت یک شهر خاص می‌رود.
حالا خوانندگان زیرزمینی، با کمک همین مافیا روی زمین می‌خوانند!
غرض از این مقدمه طولانی روشن ساختن این موضوع بود که بخشی از جریان مدیریت فرهنگی، دلدادگانی معنوی و مادی خاصی با مافیای موسیقی دارد. نمونه شاخص آن به کنسرت اخیر خواننده‌ای زیر زمینی است که سالهاست موسیقی‌اش بدون مجوز در فضای مجازی و موزیک ویدئوهایش از شبکه‌های ماهواره ای همچنان پخش می‌شود، اما ناگهان و یک شبه خبر می‌رسد که کنسرت او در بهترین زمان ممکن یعنی اواخر شهریور در سالن میلاد نمایشگاه بین الملی برگزار می شود و کمتر از چهارده ساعت بلیط های کنسرت پیش فروش می‌شود.
موضوع جالب این است که خواننده ای که برخی از ترانه هایش از خط قرمز‌های رسمی عبور می‌کند چگونه مورد عنایت قرار گرفته است و می تواند کنسرت برگزار کند؟ خواننده مذکور بدون هیچ دغدغه‌ای ترانه‌های مبتذلی را در فضای مجازی منتشر کرده که مهر وزارت ارشاد بر آن نخورده است و حالا براحتی می‌تواند روی صحنه ترانه‌هایش را اجرا کند و البته کسانی که مجوز این کنسرت ها را صادر کرده‌اند قطعا با مشکلی مواجه نخواهند بود، چون خود صادر کنندگان این مجوز غیر قانونی بخشی از مافیای دو دهه اخیر جریان موسیقی هستند.
بزرگترین مشکل اصلی نظام در بخش فرهنگ این است که مدیرانش هیچگاه بازنشسته نمی‌شوند، بلکه از حالتی به حالتی دیگر تبدیل می‌شوند و به همین دلیل است که در چنین سیکل معیوبی، مافیا قدرتمند‌تر می‌شود تا حدی که به خواننده خط شکن و زیر زمینی اجازه داده می‌شود بدون هیچ سر صدایی مجوز کنسرت کسب کند و موسیقی های غیر مجازش را به صورت مجاز در نمایشگاه بین الملی اجرا کند.
به گزارش مشرق، خدابیامرز حبیب را در یک دیدار مفصل و طولانی در جزیره کیش در سال ۱۳۸۹ دیدم. تازه به ایران آمده بود و خبر ورود او به ایران خیلی پر سرو صدا بود. بدون هیچ تعارفی در این گفتگو رفتم سراغ اصل مطلب. گفتم آمده ای اینجا کنسرت برگزار کنی و با مجوز کار کنی؟
سرش را چند باری تکان داد و پوزخندی زد و گفت "مجوز...هه.....هه.....
به او گفتم: مگر تو مشکلی با نظام داری یا نظام مشکلی با تو؟
پاسخ داد اصل سئوال تو بچه‌گانه است. ما اینجا هیچ مشکلی نه با نظام داریم نه با سیاست، مشکل بزرگ همیشه مافیاست. یادت باشد موسیقی همیشه در چنگال مافیاست، چه در تهران چه در لس آنجلس، فرقی هم نمی‌کند؛ این مافیا آنقدر دامنه بزرگی دارد که هیچگاه پای من به هیچ کنسرتی باز نخواهد شد یا ترانه ای از من مجوز نخواهد گرفت. من روزهای آخرم را می‌خواهم در وطنم با آرامش بگذرانم.
در ادامه زنده‌یاد اشاره کرد: «من با دستور رئیس جمهور رفتم مجوز آلبوم و کنسرت بگیرم، مرا هر روز دک می کردند. یعنی با مجوز رئیس جمهور هم نتوانستم از حلقه مافیا عبور کنم. طرف یک حلقه ده تایی خواننده به خودش وصل کرده و حضور در برج میلاد ارث پدر جد اوست. فرض کن منِ حبیب بتوانم از این حلقه مافیایی عبور کنم و مجوز بگیرم، فردا تمام خوانندگان مرد لس آنجلسی به سمت تهران هجوم می آورند و غیر از یکی دو خواننده سیاسی‌نمای بنگی کسی در لس آنجلس باقی نخواهد ماند و می‌ماند دو تا بنگی و چهار تا پیرزن که عمر خوانندگی آنان به پایان رسیده است. آنوقت مافیایی که در تهران یک حلقه ده تایی خواننده را به خودش وصل کرده، بازارش بهم خواهم ریخت.»
براساس گفته‌های مرحوم حبیب موجب می‌شود که افکار عمومی بدانند و آگاه باشند که لغو بسیاری از کنسرت ها هیچ ربطی به هیچ گروه و طایفه سیاسی ندارد؛ مجوز گرفتن یا مجوز نگرفتن خوانندگان زیر زمینی هیچ ربطی به هیچ عقیده و ایدئولوژی ندارد، همه چیز زیر سر مافیاست. اصلا موسیقی ایران را یک نفر خاص اداره می‌کند.
با تحلیلی مقدماتی، سئوال و ابهام بزرگتری را مطرح کنیم. خوانندگان زیر زمینی برای دریافت مجوز با چالش های فراوانی مواجه بوده و هستند. مثلا پرحاشیه‌ترین آن‌ها امیرحسین مقصودلو (معروف به تتلو) سالهاست تلاش می کند مجوز بگیرد و با مجوز بخواند اما موفق به این امر نمی شود، چون مافیای موسیقی او را نمی خواهد. اگر فلان نهاد ارزشی هم او را روی بزرگترین ناو جنگی ببرد و ارزشی‌ترین محتوا را (سروده‌های ملی-حماسی) اجرا کند، بازهم مجوز نخواهد گرفت؛ چون مافیا نمی‌خواهد آدمی مثل تتلو وارد این دایره تنگ شود. خوانندگان زیرزمینی بسیاری بودند که تلاش کردند مجوز دریافت کنند، اما موفق نشدند و نخواهند شد.
سلاطین مافیایی همچون کسانی مثل «ع.الف» نبض مجوزهای موسیقی و مجوز های کنسرت را در دست دارند و کسانی که خارج از دایره مافیایی او مجوزی اخذ می‌کنند، قطعا با چالش‌هایی مثل لغو کنسرت‌ها مواجه خواهند بود. لغو کنسرت‌ها یک عملیات روانی سنگین است که توسط نامبرده با عنوان اختصاری به صورت گسترده در شهرهای مختلف ایران انجام می‌شود و چندان ربطی به هیچ گروه سیاسی ندارد.
این عمل بدین جهت صورت می پذیرد که مافیا بتواند مثل پانزده سال گذشته نبض بازار موسیقی را در دست داشته باشد. برای شفاف سازی به یک مورد بسیار عالی اشاره خواهیم کرد: آیا علیرضا عصار با اینکه چند سال سکوت کرده است کم طرفدار دارد؟ آیا کنسرت‌های عصار در برج میلاد با ظرفیت کامل برگزار و به اصطلاح اهالی این حوزه "سولد آوت" (Sold Out) نخواهد شد؟ حتما و قطعا کنسرت های عصار با اقبال گسترده ای توام خواهد بود؛ اما چرا عصار خانه نشین است؟
امیر تاجیک خواننده ای نسل اولی است که همچنان می خواند و کلی هم طرفدار دارد؛ اما چرا اجازه کنسرت‌های گسترده ندارد. اینجا در مشرق با «پ.ا» مدیر ارشد موسیقی در دو ساله نخست دولت، گفتگویی طولانی انجام دادیم اما نتوانستیم بسیاری از گفته‌هایش را منتشر کنیم، مردم بدانند موسیقی نیز مثل سینمای در دستان چند نفر خاص اداره می‌شود و صفر تا صدش از انجام کنسرت تا لغو کنسرت بوسیله مافیا صورت می‌پذیرد و بی‌جهت حواس‌ها به سمت یک شهر خاص می‌رود.
حالا خوانندگان زیرزمینی، با کمک همین مافیا روی زمین می‌خوانند!
غرض از این مقدمه طولانی روشن ساختن این موضوع بود که بخشی از جریان مدیریت فرهنگی، دلدادگانی معنوی و مادی خاصی با مافیای موسیقی دارد. نمونه شاخص آن به کنسرت اخیر خواننده‌ای زیر زمینی است که سالهاست موسیقی‌اش بدون مجوز در فضای مجازی و موزیک ویدئوهایش از شبکه‌های ماهواره ای همچنان پخش می‌شود، اما ناگهان و یک شبه خبر می‌رسد که کنسرت او در بهترین زمان ممکن یعنی اواخر شهریور در سالن میلاد نمایشگاه بین الملی برگزار می شود و کمتر از چهارده ساعت بلیط های کنسرت پیش فروش می‌شود.
موضوع جالب این است که خواننده ای که برخی از ترانه هایش از خط قرمز‌های رسمی عبور می‌کند چگونه مورد عنایت قرار گرفته است و می تواند کنسرت برگزار کند؟ خواننده مذکور بدون هیچ دغدغه‌ای ترانه‌های مبتذلی را در فضای مجازی منتشر کرده که مهر وزارت ارشاد بر آن نخورده است و حالا براحتی می‌تواند روی صحنه ترانه‌هایش را اجرا کند و البته کسانی که مجوز این کنسرت ها را صادر کرده‌اند قطعا با مشکلی مواجه نخواهند بود، چون خود صادر کنندگان این مجوز غیر قانونی بخشی از مافیای دو دهه اخیر جریان موسیقی هستند.
بزرگترین مشکل اصلی نظام در بخش فرهنگ این است که مدیرانش هیچگاه بازنشسته نمی‌شوند، بلکه از حالتی به حالتی دیگر تبدیل می‌شوند و به همین دلیل است که در چنین سیکل معیوبی، مافیا قدرتمند‌تر می‌شود تا حدی که به خواننده خط شکن و زیر زمینی اجازه داده می‌شود بدون هیچ سر صدایی مجوز کنسرت کسب کند و موسیقی های غیر مجازش را به صورت مجاز در نمایشگاه بین الملی اجرا کند.
کلمات کلیدی : موسیقی زیرزمینی+مجوز کنسرت
تبریزی
۱۳۹۵-۰۶-۱۱ ۱۵:۴۴:۴۳
شما اول به این سوال جواب بدین که اصولا چرا باید هنرمند باید مجبور باشه برای ارائه هنرش مجوز بگیره تا چیزی به عنوان موسیقی، کتاب، فیلم، شعر، نقاشی و ... زیرزمینی و روزمینی وجود داشته باشه؟ تو چند تا کشور دنیا برای هنر چارچوب تعیین می کنن و شکل و محتواش رو محدود می کنن؟ مثلا چرا من نوعی باید مجبور باشم برای چاپ آثارم گدایی ناشرین امریکایی رو بکنم؟ هرچند هیچ وقت امتحان نکردم اینجا چاپشون کنم چون اینجا هر چیز بی ضرری رو تعبیر و تفسیر می کنن و به همه چی گیر می دن. پس هنرمند مجبور می شه راه پردردسر رو انتخاب کنه و به جای اینکه کارش در داخل خونده بشه، شنیده بشه یا دیده بشه جهانی بشه! یعنی حتی اگه به هر دلیلی با انشار چیزی در داخل مخالفت می شه با انشار اون در خارج از کشور تعداد مخاطبین خیلی بیشتری به اون اثر دسترسی پیدا می کنن در ثانی با کمی شانس اون اثر شهرت خیلی بیشتری پیدا می کنه و داخلی های بیشتری هم با وجود دانلود از اینترنت و ... از وجودش باخبر می شن و ازش استفاده می کنن. یعنی با محدود کردن هنر و اندیشه در داخل، تعدادخیلی بیشتری از افراد داخلی و خارجی از اون هنر و اندیشه باخبر می شن و کاملا نتیجه عکس داره هرچند انتشارش برای هنرمند سخت تر می شه. (3914823) (alef-13)
۱۳۹۵-۰۶-۱۱ ۱۶:۳۱:۰۰
فقط باید تاسف خورد که در مملکتی که برایش خون دادیم تا استقلالش را حفظ کنیم به روشنی و وضوح خلاف و خلافکار را میبینیم و کاری هم نمیکنیم... (3914860) (alef-13)
نظراتی كه به تعميق و گسترش بحث كمك كنند، پس از مدت كوتاهی در معرض ملاحظه و قضاوت ديگر بينندگان قرار مي گيرد. نظرات حاوی توهين، افترا، تهمت و نيش به ديگران منتشر نمی شود.
