کد مطلب: 328261
مهاجرانی: نه حمله به کروش درست بود، نه حمله به خاکپور/ اگر برنامه داشتیم می رفتیم المپیک
بخش ورزشی الف،10بهمن 94
برخلاف اظهار نظر عده ای در این روزها، حشمت مهاجرانی معتقد است نباید صعود عراق جنگ زده را با ناکامی بچه های امید مقایسه کرد.
تاریخ انتشار : شنبه ۱۰ بهمن ۱۳۹۴ ساعت ۲۰:۲۱
به گزارش خبرآنلاین؛ روزی که تیم ملی بزرگسالان ایران در جام ملت های آسیا به عراق باخت و حذف شد، منتقدان کروش مصاحبه های متعددی کردند و گفتند که ایران به یک کشور جنگ زده باخته و این باعث کسر شان فوتبال ایران است. اما حالا همین عراق جنگ زده توانسته به المپیک صعود کند و برخلاف آن ها، تیم امید ایران به موفقیتی دست نیافته و حذف شده است.
همان عراق جنگ زده توانسته قطر را در خاک قطر شکست دهد و به المپیک برود، اما ایران در آخرین مسابقه اش شکستی سنگین را مقابل ژاپن تجربه کرد. مقایسه وضعیت تیم های بزرگسالان و امید ایران و عراق نشان می دهد به همان اندازه که تیم کروش پس از ناکامی در جام ملت های آسیا مستحق انتقاد بود، به همان میزان تیم ملی امید هم به خاطر ناکامی در راه رسیدن به المپیک باید مورد انتقاد قرار بگیرد. در این مورد با حشمت مهاجرانی سرمربی اسبق فوتبال ایران صحبت کرده ایم.
*چرا عراق با وجود ضعف ها و نبود امکانات در شرایط فعلی و به اصطلاح بعضی ها عراق جنگ زده توانست به المپیک راه پیدا کند و بچه های تیم امید ایران ناکام ماندند؟
من به عراق کاری ندارم. ما اول باید به خودمان نگاه کنیم. باید بررسی کنیم ببینیم خودمان چه کردیم! اگر برنامه داشتیم حتما موفق می شدیم. ما کاری نکردیم که حالا توقع داشته باشیم به المپیک هم برویم! حالا یکی مثل کاشانی بیاید و چند ماهه پولی هم از اسپانسرهایش مثل هدایتی بگیرد و یک کارهایی هم بکند. ما ضعف تشکیلاتی داریم. بازیکن ما مدرسه و آکادمی را طی نکرده. منطق استفاده از توپ را نمی داند. وقتی بازیکن از بچگی تربیت شده باشد منطق استفاده از توپ را یاد می گیرد.
یک مثال بزنم. شما اشکان دژاگه را نگاه کنید. هرکجا صاحب توپ بشود رو به دروازه حریف است. فضا شناسی در فوتبال را یادگرفته. منطق استفاده از توپ را بلد است.
*به هر حال ایران در این مسابقات عملکرد خوبی نداشت.
ما از همه نظر خوب بودیم. از نظر بدنی خوب بودیم. از نظر خلاقیت، تاکتیک و از نظر روحی خوب بودیم اما نمی دانستیم چگونه در درگیری ها از توپ استفاده کنیم که این برمی گردد به همان نداشتن برنامه و آموزش آکادمیک.
شما ژاپن را نگاه کنید. سالیان سال است از بچگی بازیکنانش را آموزش می دهد. قطر در سنگال مدرسه فوتبال دارد. در بلژیک تیم دسته دو دارد. پس کار می کنند. کارهایی که هیچ کدام را ما انجام نداده و نمی دهیم.
گناه را به دوش خاکپور نیندازیم. هر مربی می تواند اشتباهاتی داشته باشد. باید منطقی و بدون غرض انتقاد کنیم و راه حل مشکلات را نشان بدهیم. هر مربی جای خاکپور بود همین نتیجه را می گرفتیم.
فاکتورهای مختلفی در فوتبال داریم. همه مهم و کمک کننده هستند و نمی توانیم تنها با یکی از آنها موفق شویم. باید تمام موارد را در تمام بازیکن ها پیاده کنیم. همانطور که گفتم بچه های ما به لحاظ فیزیک، روحیه، تاکتیک و خلاقیت خوب بودند اما مورد پنجم که همان به اصطلاح ما تیم ورک و کارگروهی است باید در همه بازیکن ها تقویت شود. این از مشکلات اساسی است و تا مدرسه و آکادمی فوتبال نباشد و از بچگی این موارد را آموزش ندهیم هیچ موفقیتی نخواهیم داشت.
چرا سال ها پیش با حضور ستاره هایی مثل دایی، عزیزی، باقری، استیلی و ... نتوانستیم به المپیک برویم؟ همه این سال ها می توانستیم به المپیک راه پیدا کنیم اما نتوانستیم چون برنامه ریزی نداشتیم. در تیم ملی هم همین است. به خواسته های مربی تیم ملی هم ترتیب اثر داده نمی شود.
*یعنی عراق این برنامه ها را داشت که به المپیک راه یافت؟
عراق را کاری نداریم. تیم عراق یکی از تیم هایی است که انگیزه داشت. تیمی که می گفت من لیاقت اینکه به المپیک بروم را دارم و توانست با همبستگی، کمبودهایش را جبران کند. این اتفاق برای ما هم افتاده است. ما هم گاهی وقتی نیاز به برد داریم روحیه همبستگی در ما هم بوجود می آید.
*پس انگیزه عراق توانست کمبود های این تیم را جبران کند؟
نمی توانیم بگوییم چون عراق به المپیک راه پیدا کرده ما محکومیم یا اینکه مثل عراق می توانستیم بدون هیچ برنامه و منطقی راه پیدا کنیم و بگوییم مگر عراق مدرسه و آکادمی دارد و ... ؛ حالا یک اتفاقی افتاده و عراق به المپیک رفته. ما نمی توانیم بگوییم چرا عراق رفته و ما نرفتیم. عراق را ملاک قرار ندهیم.
ما باید راه خودمان را درست کنیم. هنر استفاده از توپ باید از مدرسه و آکادمی و از بچگی آموزش داده شود. برویم این ها را درست کنیم. من اعتقاد ندارم که عراق را الگو قرار دهیم.
*می گویید برد عراق اتفاقی بود؟ در جام ملت ها هم اتفاقی بود؟
نه اتفاقی نبود. در جام ملت ها هم اتفاقی نبود. اما اگر بخواهیم خودمان را با عراق مقایسه کنیم باید روی کمبودهایمان سرپوش بگذاریم. حالا همبستگی بوجود آمده و آنها توانسته اند نتیجه بگیرند. الان نباید گناه را به گردن کسی بیندازیم. همانطور که زمان باخت در جام ملت ها هم گناه را گردن کروش نینداختیم. فدراسیون خوب می داند مشکل فوتبال ما از کجاست. ضعف ما تشکیلاتی است. تا آکادمی، تا مدرسه و تا آموزش از سن کم نباشد مشکل ما حل نخواهد شد. اگر ما رفتیم به المپیک نتیجه چهار سال کار بود. بازیکن سلسله مراتب را طی می کرد تا به تیم ملی می رسید.
فکر می کنید چرا ژاپن هر دوره به المپیک می رود؟ بیخود که بازیکن به برزیل نمی فرستند تا دوره ببیند! خود من زمانی که در ژاپن بودم در اردوها می دیدم که چطور از صبح تا غروب روی حرکات بچه ها در مدرسه فوتبال کار می کردند. در اروپا هم اوضاع به همین منوال است.
*چرا زمانی که در جام ملت ها به عراق باختیم انتقادات تندی به کادر فنی تیم ملی شد اما حالا عراق به المپیک راه پیدا می کند و ...
درد فوتبال ما این نیست. کاری نداشته باشید چرا آن موقع به کروش حمله کردند و الان نه. شما فکر می کنید الان به خاکپور حمله کنند خوب است؟ مگر آن موقع کار خوبی کردند!؟ به مربی ها باید فرصت بدهیم. نباید نا امید بشویم. حرف عقلانی و منطقی را بپذیریم. دوباره می گویم تا کار با برنامه ریزی نباشد تا سلسله مراتب در فوتبال رعایت نشود تا آموزش از سن کم و در مدرسه و آکادمی نباشد، هر مربی هم باشد نتیجه ای که باید را نمی گیریم.
همان عراق جنگ زده توانسته قطر را در خاک قطر شکست دهد و به المپیک برود، اما ایران در آخرین مسابقه اش شکستی سنگین را مقابل ژاپن تجربه کرد. مقایسه وضعیت تیم های بزرگسالان و امید ایران و عراق نشان می دهد به همان اندازه که تیم کروش پس از ناکامی در جام ملت های آسیا مستحق انتقاد بود، به همان میزان تیم ملی امید هم به خاطر ناکامی در راه رسیدن به المپیک باید مورد انتقاد قرار بگیرد. در این مورد با حشمت مهاجرانی سرمربی اسبق فوتبال ایران صحبت کرده ایم.
*چرا عراق با وجود ضعف ها و نبود امکانات در شرایط فعلی و به اصطلاح بعضی ها عراق جنگ زده توانست به المپیک راه پیدا کند و بچه های تیم امید ایران ناکام ماندند؟
من به عراق کاری ندارم. ما اول باید به خودمان نگاه کنیم. باید بررسی کنیم ببینیم خودمان چه کردیم! اگر برنامه داشتیم حتما موفق می شدیم. ما کاری نکردیم که حالا توقع داشته باشیم به المپیک هم برویم! حالا یکی مثل کاشانی بیاید و چند ماهه پولی هم از اسپانسرهایش مثل هدایتی بگیرد و یک کارهایی هم بکند. ما ضعف تشکیلاتی داریم. بازیکن ما مدرسه و آکادمی را طی نکرده. منطق استفاده از توپ را نمی داند. وقتی بازیکن از بچگی تربیت شده باشد منطق استفاده از توپ را یاد می گیرد.
یک مثال بزنم. شما اشکان دژاگه را نگاه کنید. هرکجا صاحب توپ بشود رو به دروازه حریف است. فضا شناسی در فوتبال را یادگرفته. منطق استفاده از توپ را بلد است.
*به هر حال ایران در این مسابقات عملکرد خوبی نداشت.
ما از همه نظر خوب بودیم. از نظر بدنی خوب بودیم. از نظر خلاقیت، تاکتیک و از نظر روحی خوب بودیم اما نمی دانستیم چگونه در درگیری ها از توپ استفاده کنیم که این برمی گردد به همان نداشتن برنامه و آموزش آکادمیک.
شما ژاپن را نگاه کنید. سالیان سال است از بچگی بازیکنانش را آموزش می دهد. قطر در سنگال مدرسه فوتبال دارد. در بلژیک تیم دسته دو دارد. پس کار می کنند. کارهایی که هیچ کدام را ما انجام نداده و نمی دهیم.
گناه را به دوش خاکپور نیندازیم. هر مربی می تواند اشتباهاتی داشته باشد. باید منطقی و بدون غرض انتقاد کنیم و راه حل مشکلات را نشان بدهیم. هر مربی جای خاکپور بود همین نتیجه را می گرفتیم.
فاکتورهای مختلفی در فوتبال داریم. همه مهم و کمک کننده هستند و نمی توانیم تنها با یکی از آنها موفق شویم. باید تمام موارد را در تمام بازیکن ها پیاده کنیم. همانطور که گفتم بچه های ما به لحاظ فیزیک، روحیه، تاکتیک و خلاقیت خوب بودند اما مورد پنجم که همان به اصطلاح ما تیم ورک و کارگروهی است باید در همه بازیکن ها تقویت شود. این از مشکلات اساسی است و تا مدرسه و آکادمی فوتبال نباشد و از بچگی این موارد را آموزش ندهیم هیچ موفقیتی نخواهیم داشت.
چرا سال ها پیش با حضور ستاره هایی مثل دایی، عزیزی، باقری، استیلی و ... نتوانستیم به المپیک برویم؟ همه این سال ها می توانستیم به المپیک راه پیدا کنیم اما نتوانستیم چون برنامه ریزی نداشتیم. در تیم ملی هم همین است. به خواسته های مربی تیم ملی هم ترتیب اثر داده نمی شود.
*یعنی عراق این برنامه ها را داشت که به المپیک راه یافت؟
عراق را کاری نداریم. تیم عراق یکی از تیم هایی است که انگیزه داشت. تیمی که می گفت من لیاقت اینکه به المپیک بروم را دارم و توانست با همبستگی، کمبودهایش را جبران کند. این اتفاق برای ما هم افتاده است. ما هم گاهی وقتی نیاز به برد داریم روحیه همبستگی در ما هم بوجود می آید.
*پس انگیزه عراق توانست کمبود های این تیم را جبران کند؟
نمی توانیم بگوییم چون عراق به المپیک راه پیدا کرده ما محکومیم یا اینکه مثل عراق می توانستیم بدون هیچ برنامه و منطقی راه پیدا کنیم و بگوییم مگر عراق مدرسه و آکادمی دارد و ... ؛ حالا یک اتفاقی افتاده و عراق به المپیک رفته. ما نمی توانیم بگوییم چرا عراق رفته و ما نرفتیم. عراق را ملاک قرار ندهیم.
ما باید راه خودمان را درست کنیم. هنر استفاده از توپ باید از مدرسه و آکادمی و از بچگی آموزش داده شود. برویم این ها را درست کنیم. من اعتقاد ندارم که عراق را الگو قرار دهیم.
*می گویید برد عراق اتفاقی بود؟ در جام ملت ها هم اتفاقی بود؟
نه اتفاقی نبود. در جام ملت ها هم اتفاقی نبود. اما اگر بخواهیم خودمان را با عراق مقایسه کنیم باید روی کمبودهایمان سرپوش بگذاریم. حالا همبستگی بوجود آمده و آنها توانسته اند نتیجه بگیرند. الان نباید گناه را به گردن کسی بیندازیم. همانطور که زمان باخت در جام ملت ها هم گناه را گردن کروش نینداختیم. فدراسیون خوب می داند مشکل فوتبال ما از کجاست. ضعف ما تشکیلاتی است. تا آکادمی، تا مدرسه و تا آموزش از سن کم نباشد مشکل ما حل نخواهد شد. اگر ما رفتیم به المپیک نتیجه چهار سال کار بود. بازیکن سلسله مراتب را طی می کرد تا به تیم ملی می رسید.
فکر می کنید چرا ژاپن هر دوره به المپیک می رود؟ بیخود که بازیکن به برزیل نمی فرستند تا دوره ببیند! خود من زمانی که در ژاپن بودم در اردوها می دیدم که چطور از صبح تا غروب روی حرکات بچه ها در مدرسه فوتبال کار می کردند. در اروپا هم اوضاع به همین منوال است.
*چرا زمانی که در جام ملت ها به عراق باختیم انتقادات تندی به کادر فنی تیم ملی شد اما حالا عراق به المپیک راه پیدا می کند و ...
درد فوتبال ما این نیست. کاری نداشته باشید چرا آن موقع به کروش حمله کردند و الان نه. شما فکر می کنید الان به خاکپور حمله کنند خوب است؟ مگر آن موقع کار خوبی کردند!؟ به مربی ها باید فرصت بدهیم. نباید نا امید بشویم. حرف عقلانی و منطقی را بپذیریم. دوباره می گویم تا کار با برنامه ریزی نباشد تا سلسله مراتب در فوتبال رعایت نشود تا آموزش از سن کم و در مدرسه و آکادمی نباشد، هر مربی هم باشد نتیجه ای که باید را نمی گیریم.
۱۳۹۵/۰۱/۱۷ ۱۸:۳۰
کلمات کلیدی : محمد خاکپور+کارلوس کی روش+تیم ملی امید ایران
نظراتی كه به تعميق و گسترش بحث كمك كنند، پس از مدت كوتاهی در معرض ملاحظه و قضاوت ديگر بينندگان قرار مي گيرد. نظرات حاوی توهين، افترا، تهمت و نيش به ديگران منتشر نمی شود.
