با سلام.
1- شکی نیست که با توجه به هزینه های حداقل زندگی, سالهاست که میزان "حداقل دستمزد" تعیین شده برای کارگران - که واقعا از زحمتکش ترین بخشهای فعال کشورند - هیچ تناسبی با هم ندارند.
کارگران - مثل بسیاری از دیگر کارکنان شرافتمند - در این سالها مجبور شده اند سال به سال هم از سبد خانوار خود, بزنند و هم برای تامین همان سبد کالای محدود نیز به کارهای 2 و 3 شیفت روی بیاورند که با اصل صیانت از نیروی کار کشور کاملا مباینت دارد.
2- اما براستی در شرائطی که تولید کشور, عمدتا با تنفس مصنوعی زنده است و بسیاری از کارآفرینان برای جلوگیری از تلاشی کارگاهها و کارخانه هایشان, مجبور شده تا چوب حراج به دارائی هائی بزنند که در طول سالیان و با زحمت گرد آورده اند, چه میشود کرد ؟
بنظر میرسد نویسنده محترم لازم است با نگاهی جامعتر به موضوع نگریسته و اگر پیشنهادی هم ارائه میدهند, همه جانبه تر باشد.
قهر و بایکوت, هیچگاه راهکار سازنده ای برای مشکل اساسی بیماری مزمن تولید کشور نیست. کارگران و کارآفرینان در حال حاضر - با وجود برخی تضاد منافع - دو بال پرواز تولید کشورند و رو در روئی آنان, هیچ مشکلی از دو طرف و تولید کشور حل نخواهد کرد.

عزت زیاد
تهران - 25 اسفند 94 (3606138) (alef-11)