داخلی صفحه یادداشت بینندگان آرشيو يادداشت

۶۱

مدرک های تحصیلی برای گذاشتن دم کوزه

بخش تعاملی الف - علی باقری، 23 آذر 94

گذشت آن زمان که با شادمانی به انتظار روزهای تقریبا رو به اتمام تابستان می نشستیم، رو به روی کیوسک های مطبوعاتی پر می شد از دختران و پسرانی که ازصبح علی الطلوع صف می بستند تا روزنامه بیاید و یکی یکی با دستان لرزان روزنامه ی اسامی قبولی دانشگاه ها را بخرند و با اضطراب دنبال نام خانوادگی خود بگردند و .... باقی ماجرا دیگر گذشت آن زمان البته نه به واسطه اینترنت و دیگر وسایل ارتباط جمعی بلکه به این دلیل که دیگر رفتن به دانشگاه، ارزش و قربی به همراه ندارد.

ترس و اظطراب ناشی از آینده نامعلوم رشته ی قبول شده چنان چنگ به جان جوان ایرانی انداخته است که بن بستی جز ناامیدی جلوی پایش نمی گزارد .. بد و بیراه نگفته اند آنهایی که لطیفه ها ساخته اند از رشته های من درآوردی به نام آبیاری گیاهان دریایی، هویج شناسی ....هر از گاهی دردها را از میان لطایف که لبخند بر لبانمان جاری می سازد باید دید.

بیایید برای اخلاص در گفتار هم که شده با جوانان صادق باشیم سخن از آینده ی نامعلوم جوانان است سخن از ایجاد و روانه کردن جوانان به دانشگاه ها و ابداع رشته هایی است که هیچ خاصیتی برای جامعه ندارد. اینکه یک جوان بهترین سال های عمرش را در پشت میله های دانشگاه سپری کند و بعد از چندین سال عمر تلف کردن دست از پا درازتر بدون هیچگونه تجربه ی آموزشی انتظار داشته باشد رییس اداره ای مهم شود سخنی گزاف نیست اکثر تحصیل کنندگان امروز چنین خواسته ای دارند. به بیراهه نرفته ایم اگر بگوییم اکثر فارغ التحصیلان بیکار امروز نتیجه سیاست های شکست خورده ایجاد یک روزه دانشگاه هایی هستند که گویی اخذ شهریه را تنها رسالت آموزشی خود می دانند.

جوان تحصیل کرده امروز با آینده ای مبهم روبه روست زیرا برترین سال های که می توانست با آرامش خیال راه درست را انتخاب کند وارد دانشگاه شده است، دانشگاهی که با اخذ مدرک از آن عطایش را به لقایش بخشیده است و امروز سرخورده از انتخاب اشتباه به شغل شریف مسافرکشی یا ... روی آورده است.

بسیاری از شهرهای کوچک تا چند سال پیش صاحب یک دانشگاه پیام نور هم به زور بودند که ورود به همین دانشگاه هم نیازمند تلاش وافر و مطالعه زیاد بود اما بعد از گذشت چند سال اکثر این شهرهای کوچک دارای انواع و اقسام دانشگاه ها شده اند که گویی تنها جوانان برای فرار از بیکاری و گذرندان زندگی روزمره وارد دانشگاه می شوند و بعد از اخذ مدرک تحصیلی تازه انتظار این را دارند که دولت آنان را استخدام کند.

جوان امروز مدرک تحصیلیش را درب کوزه گذاشته است تا بلکه در آینده فرجی شود تا شاید از قهقرایی نا امیدی خارج شود.