داخلی صفحه یادداشت بینندگان آرشيو يادداشت

۶

دلواپسی های صمیمی یک اصولگرای اصلاح طلب

بخش تعاملی الف - سجاد خادم

کاری به دعواهای سیاسی رایج شده در فضای سیاسی پس از انتخابات ندارم. به نظر حقیر برنده ی اصلی این انتخابات را باید ملت شریف ایران دانست، که با حضور گسترده و مشارکت همدلانه خود پای صندوق های رای موجب مجد و عظمت بیش از پیش ایران اسلامی عزیز شدند.

امید که نمایندگان منتخب و همه ی مسئولین کشور هم فراموش نکنند که خیلی از مردم با حال و روز اقتصادی نا مطلوب و کمر زیر بار فشار زندگی خم شده مروت به خرج داده و "وفادارانه" و "امیدوارانه" پای صندوق های رای حاضر شدند.

نمی خواهم از آب گل آلود جنگ های تلخ سیاسی ماهی مراد بگیرم
می خوام به عنوان یکی از توده ی مردم با اجازه بزرگترها کمی دلواپس – فراجناحی- باشم.

دلواپس اینکه خدایی نکرده بعضی از منتخبین بی انصاف – بخوانید خائن- وقتی احتیاجشان به مردم برطرف شد، دیگر از آنان سراغ نگیرند و ستاره ی سهیل بشوند. به قول معروف وقتی خرشان که از پل گذشت دیگر همه چیز را از یاد برده و پل های پشت سرشان را خراب کنند.

خدا را شکر در این انتخابات، اگر چه تنور رقابت بین نامزدها بسیار گرم بود اما این امر سبب نشد، جناح هایی که در نهایت نتوانستند در حوزه های مختلف پیروز انتخابات شوند به نتیجه ی آن تمکین نکنند و رفتار خلاف قانون از خود نشان دهند.

این ترقی رفتار مدنی امید بخش آن است که به فضل الهی دیگر لازم نیست دلواپس تکرار حوادث تلخی از جنس وقایع سال هشتاد و اشک در کشور باشیم:

چند نکته هم در مورد نتیجه ی انتخابات ۷ اسفند؛
اول؛ بررسی نتیجه ی انتخابات نشان می دهد که مجلس دهم متشکل از افکار مختلف و چهره های جدید است. که این ترکیب اگر آلوده به کشمکش های سیاسی و فرسایشی نشود می تواند فرصتی مناسب برای خدمت رسانی مجلس دهم به مردم شریف ایران باشد.

- دوم؛ اگر چه بررسی، گرایش های سیاسی کرسی های قطعی بهارستان تا اینجا نشان می دهد بیش از ۵۰ درصد صندلی ها به اصولگرایان اختصاص یافته اما شاید هیچ وقت جبهه اصولگرایان در بدبینانه ترین حالت هم فکر نمی کردند که با این قاطعیت در تهران شکست بخورند. و این به نظر فرصت مناسبی برای چهره های سرشناس اصولگرایی است، که خود را باز بینی کنند. و این حقیقت را وجدان نمایند که چرا بخش مهمی از مردم تهران رای به افرادی دادند که اگرچه شناخته شده نبودند اما آنتی اصولگرایی بودند!

در واقع می توان گفت که رای مردم تهران بیش از آنکه اصلاح طلبانه باشد از جنس اعتراض بود. اعتراضی که در مدنی ترین شکل خود به نهادهای حکومتی رسانده شد. بیشتر مردم تهران در این دوره ترجیح دادند به شعار "امید و اعتدال" اعتماد کنند. خوب است که منتخبین اصلاح طلب مجلس نیز با در نظر گرفتن این دلواپسی سعی نمایند حقیقتا در چهارچوب اعتدال و امید بخشی به جامعه گام بردارند.

سوم؛ مقایسه ی تعداد آرای جناب روحانی در شهر تهران در دو انتخابات مجلس خبرگان ۹۴ و ریاست جمهوری ۹۲ و همچنین میزان اقبال مردم به منتقدین دولت در کل کشور – حدود ۵۰ درصد – نشان می دهد که مقبولیت ایشان نسبت به دوسال قبل تغییر پیدا کرده. به بیانی دیگر در این انتخابات مردم - با شناسنامه - ایران به عملکرد دوسال و نیمه ی جناب روحانی نمره ی قابل قبول نداده اند.

واقعیت این است که شهر های دور از تهران زودتر و بیش تر از پایتخت نشینان آثار تورم را - با تمام وجود - لمس می کنند، لذا به نظر می رسد با این رای اعتراضی می خواهند دلواپسی های خود را به گوش دولت برسانند.

حرف آخر؛
حالا دیگر دوران انتخابات تمام شده و وقت آن رسیده که هر جناح و مسئولی از درس ها و فرصت های به عمل آمده در این دوره بهترین بهره برداری را برای خدمت به مردم انجام دهد. اصلاح طلبان امید دشمنان ایران عزیز را با پرهیز از تندروی و رفتارهای ساختار شکنانه نا امید کنند و اصول گرایان نیز با همدلی و پرهیز از مجادلات سیاسی و فرسایشی از دو قطبی شدن مجلس دهم جلوگیری کنند.

در یک کلام همه ی احزاب و اشخاصی که مردم به آنها اعتماد کرده اند کاری کنند که در دل مردم ایران "امید" – به معنی مردمی و نه سیاسی آن جایگزین "دلواپسی" – به معنی مردمی و نه سیاسی آن- بشود.

به امید ایرانی سر بلند