توصيه به ديگران
 
کد مطلب: 329987
نمایش صندلی ها
بخش تعاملی الف - رضا عموزادي
تاریخ انتشار : يکشنبه ۱۸ بهمن ۱۳۹۴ ساعت ۰۷:۲۸


نمایش " صندلی ها " اثر هنرمند بزرگ فرانسه "اوژن یونسکو " است که گروه نمایش پاپیون در سی و چهارمین جشنواره تئاتر فجر آن را در تماشاخانه باران به روی صحنه برد.

تماشای نمایش "صندلی ها" به کارگردانی "حسین رحیمی" مرا شگفت زده و غافلگیر کرد. انتظار چنین مواجه ای را نداشتم. چرا که با یک اجرای بسیار متفاوت و دور از ذهن روبه رو شدم. یک اثر فاخر ادبی و هنری همراه با بازی حرفه ای سه معلول (به لحاظ جسمی و حركتی) که یکی از آنها از نو ع "سندرم داون" بود.

بازی های بسیار روان، زیبا و یک دست و خلاقانه ی آنان مرا شگفت زده کرد. می توانم بگویم حتی شاید بازیگران حرفه ای ما هم توان چنین هنر نمائی را نداشته باشند. هیچ كم و كاستی در اجرا مشاهده نمی كنید. با جرات می توان ادعا داشت با یك نمایش كاملا حرفه ای رو به رو هستید. کسانی که این نمایشنامه را خوانده باشند می دانند که به لحاظ گفتاری و نمایشی اجرای آن چقدر سخت و دشوار است. چرا که نمایش کاملا متکی بر دیالوگ های دو نفره بدون وقفه از ابتدا تا انتهاست. توانائی و قدرت حسی و عاطفی این عزیزان به حدی بود كه بدون اغراق در مقابل این همه ی قدرت و توانائی كاملا احساس عجز و ناتوانی داشتم!

انتخاب "معلولین" به عنوان بازیگران این نمایش کمک بسیار زیادی در آشکار ساختن توان و قدرت این بیماران به اصطلاح ناتوان نمود و از دیگر سو نیز پیام نهفته در نمایش خواسته یا ناخواسته و بصورت زیركانه در خدمت توجه بیش از پیش به کم توان ها و بیماران دارای اختلالات ذهنی قرار گرفته است. به نحوی که اگر کسی ذهنیتی نسبت به این اثر نداشته باشد، قطعا تصور خواهد کرد نویسنده آن را برای بیان درد ها و رنج های این گونه بیماران و معلولین نگاشته است.

صندلی های اوژن یونسکو یک نمایشنامه بسیار پیچیده و فلسفی در بیانی ساده و طنز گونه است. پرداختن به الیناسیون (از خودبیگانگی و بی هویتی) انسان در دنیا پر هیاهیوی مدرن است. پیرمرد و پیرزنی (ساکن یک اتاقکی در یک جزیره ) با رفتارها و گفتارهائی که بیانگر عدم علاقه و یا بی حو صله گی و بی تفاوتی در زندگی آنهاست، برای افرادی خیالی و ذهنی نامه می نویسند و آن ها را دعوت می کنند تا طی یک سخنرانی پیام مهمی را به انان برسانند. میهمانان خیالی آنها سر می رسند و آن ها در ذهن خود برای هر یک از آن ها صندلی در نظر می گیرند و آن ها را دعوت به نشستن می کنند.

درست در هنگام سخنرانی در کمال ناباوری سخنران واقعی وارد می شود. پیرمرد و پیرزن پیام مهم خود را به سخنران واگذار می کنند و خود از دنیا خداحافظی می کنند و می روند. سخنران شروع به سخنرانی می کند تا پیام بسیار مهمی را به بشریت بگوید. اما سخنران کرو لال است و جز فریاد و ضجه حرفی برای گفتن ندارد...
۱۳۹۳/۰۲/۲۸ ۰۵:۵۵
 
 
کلمات کلیدی : رضا عموزادي
 


نظراتی كه به تعميق و گسترش بحث كمك كنند، پس از مدت كوتاهی در معرض ملاحظه و قضاوت ديگر بينندگان قرار مي گيرد. نظرات حاوی توهين، افترا، تهمت و نيش به ديگران منتشر نمی شود.