کد مطلب: 409120
گلایه ملایم رئیس‌جمهور از یک ادغام بزرگ ورزشی
بخش ورزشی الف،11آبان95
دولت یازدهم با مجلس درباره جدایی ورزش از جوانان حرف می زند!
تاریخ انتشار : سه شنبه ۱۱ آبان ۱۳۹۵ ساعت ۱۰:۲۸
رئیس جمهور در صحن علنی مجلس گلایه‌ای ملایم داشت از تصمیمی اشتباه که ضربه‌ای جبران ناپذیر به ورزش و جوانان کشور زد.
به گزارش خبرآنلاین، دولت روحانی احتمالا لایحه ای به مجلس می دهد تا مشکل وزارتخانه ای را حل کند که کسی نمی داند حدود 5 سال قبل ، چرا تشکیل شد و اصلا چه دستاوردی برای کشور داشته است؟
درست در اوج طرح کوچک سازی دولت و بحث ادغام و انحلال وزارتخانه های موازی ، درحالی که باید تعداد وزارتخانه ها به 17 می رسید ، یکباره مجلس هشتم قانونی تصویب کرد که سازمان های ملی جوانان و تربیت بدنی در هم ادغام شوند و وزارتخانه جدیدی به نام جوانان شکل بگیرد.
دلیل این ادغام چه بود؟ حمیدرضا فولادگر نماینده مردم اصفهان و دیگر موافقان این طرح ، دلیل چنین ادغامی را اهمیت دو بحث مهم جوانان و ورزش می دانستند. اینکه در ساختار سازمانی ، آنها خیلی پاسخگوی مجلس نبودند و مثلا برای یک باخت ورزشی هم نمی شد رئیس جمهور را برای پاسخگویی به صحن کشاند. برای همین آنها دنبال ایجاد وزارتخانه رفتند.
آن زمان ورزش ایران از بازی های آسیایی گوانگژو 20 مدال طلا گرفته بود و در روزهای فروش نفت بالای 100 دلاری ، در اوج ثروتمندی بود. علی سعیدلو رئیس وقت سازمان ورزش اعتقاد داشت ، مشکل اصلی طراحان با اوست . اینکه او بعضی از خواسته های شان را اجرایی نمی کند. او مخالف این تغییرات در ساختار بود. محمد علی آبادی رئیس کمیته ملی المپیک اما چنین نظری نداشت. او که در دعوا با سعیدلو بود و گمان می برد با ماندن این ساختار ، باید رفتنی شود ، از این تغییرات به طور ضمنی حمایت می کرد.
نخبگان ورزش اما همگی مخالف بودند. بارها چهره هایی چون هاشمی طبا ، فائقی ، امیرحسینی ، افشارزاده ، خادم ها و ... از چنین طرحی انتقاد کردند اما نمایندگان تصمیم شان را گرفته بودند و ورزش و جوانان ، وزارتخانه شد.
وزارتخانه ای که بعد از دو سال و در زمان رسیدن به دولت یازدهم ، نتوانست چارت سازمانی اش را حتی تصویب کند. محمد عباسی ، اولین وزیر ورزش از همان روز نخست تا پایان کارش درگیر دعواهای مدیریتی مربوط به تعلیق ورزش ، قانون دو شغله ها ، جنگ های داخلی با تیم علی آبادی و گروه کفاشیان ، گره های مالی و فقر دولت شد و حتی نتوانست چارت وزارتخانه اش را بنویسد و دولتش تمام شد و رفت خانه اش.
در تمام این مدت کاری اش اما بارها برای تغییرات ساده مدیریتی مثل یک مدیرکل استانی ، با سئوال نمایندگان مواجه شد. در بخش جوانان عملا هیچ قدمی از قدم برنداشت و اصلا نمی دانست برای جوانان ، در این همه هیاهو و مشکلات ورزش چه باید بکند. تمام دنیایش همین استقلال و پرسپولیس بود. تلاشش برای اینکه نشان دهد وزیر همه کاره است و البته جنگ هایی که برنده شان نبود.
او رفت ، دولت روحانی آمد. نمایندگان مجلس نهم برنامه و بنای کارشان این بود که دولت را در بخش فرهنگ و ورزش زیر فشار بگذارند. سه گزینه کارشناسی شده دولت برای ورزش رای نیاوردند. گودرزی وقتی وزیر شد ، شاید نامانوس ترین وزیر تاریخ جمهوری اسلامی در کابینه همه دولت ها بود.
او آمد و تازه بعد از یک سال توانست چارتی بنویسد. دوباره او بود، دعواهای کمیته ، دعواهای فوتبال ، بحث تعلیق، بی پولی و البته این حس که خود را یک نخبه می دانست و مدام این اعتقاداتش چالش انگیزتر می شد. او هم عملا کاری در حوزه جوانان انجام نداد. حتی داشتن معاون جوانانی چون دکتر محمد گلزاری که از نخبگان این حوزه بود هم عملا سبب نشد گره ای گشوده شود و همچنان حوژه جوانان در دل ورزش یتیم مانده بود. ورزش هم غرق در هیاهوی کاذبش ، به مسیر موفقیت ، خیلی راهی نمی شد.
هر چه بود ، کار به جایی رسید که دولت در ماه های پایانی ، برای طرح ترمیم کابینه ، مسعود سلطانی فر را از سازمان میراث فرهنگی و گردشگری ، دوباره برای ورزش آورد. او برای آوردن رای اعتماد به مجلس جدید معرفی شد و این بار فضای مجلس مثل بار قبل ، خیلی دنبال حساسیت های سیاسی نبود.
روحانی اما در سخنرانی اش درباره وزرای پیشنهادی ، خیلی کوتاه وزیر پیشنهادی اش را معرفی کرد و بیشتر درباره نیاز به تغییری اساسی تر سخن گفت. درباره اینکه در این ساختار هم به ورزش جفا می شود و هم جوانان. او گفت:«من به سلطانی فر درباره اهمیت ورزش همگانی ، ورزش قهرمانی و از همه مهم تر ، موضوع مهم جوانان گفتم. متاسفانه این دو حوزه مهم را با هم مخلوط کرده شدند و حالا ما در آینده با این مجلس محترم درباره این وزارتخانه صحبت داریم. شاید نشستیم و تصمیمی مشترک در این باره گرفتیم.»
این یعنی آغاز یک جدایی . جدایی ورزش از جوانان. چیزی که هر دو تشکیلات را از این سردرگمی نجات می دهد و مثلا یک وزیر برای یک تغییر مدیرکل یا رئیس هیات فوتبال در استان جنوبی ، نباید بارها راهی راهروهای مجلس شود تا پاسخگوی تغییری باشد که حتما برایش دلیلی بوده است.
مصطفی هاشمی طبا رئیس پیشین ورزش کشور که دوره موفقی در ورزش داشته در این باره می گوید:«جدایی ورزش از جوانان ضرورت دارد. قرار هم گرفتن این دو تشکیلات ، محول کردن دو وظیفه کاملا مستقل از هم به یک وزیر است که عملا اثربخش هم نیست.»
باید دید دولت در این بازه 6 ماهه ، لایحه جدایی وزارت ورزش و جوانان از هم را به مجلس ارائه می کند؟
به گزارش خبرآنلاین، دولت روحانی احتمالا لایحه ای به مجلس می دهد تا مشکل وزارتخانه ای را حل کند که کسی نمی داند حدود 5 سال قبل ، چرا تشکیل شد و اصلا چه دستاوردی برای کشور داشته است؟
درست در اوج طرح کوچک سازی دولت و بحث ادغام و انحلال وزارتخانه های موازی ، درحالی که باید تعداد وزارتخانه ها به 17 می رسید ، یکباره مجلس هشتم قانونی تصویب کرد که سازمان های ملی جوانان و تربیت بدنی در هم ادغام شوند و وزارتخانه جدیدی به نام جوانان شکل بگیرد.
دلیل این ادغام چه بود؟ حمیدرضا فولادگر نماینده مردم اصفهان و دیگر موافقان این طرح ، دلیل چنین ادغامی را اهمیت دو بحث مهم جوانان و ورزش می دانستند. اینکه در ساختار سازمانی ، آنها خیلی پاسخگوی مجلس نبودند و مثلا برای یک باخت ورزشی هم نمی شد رئیس جمهور را برای پاسخگویی به صحن کشاند. برای همین آنها دنبال ایجاد وزارتخانه رفتند.
آن زمان ورزش ایران از بازی های آسیایی گوانگژو 20 مدال طلا گرفته بود و در روزهای فروش نفت بالای 100 دلاری ، در اوج ثروتمندی بود. علی سعیدلو رئیس وقت سازمان ورزش اعتقاد داشت ، مشکل اصلی طراحان با اوست . اینکه او بعضی از خواسته های شان را اجرایی نمی کند. او مخالف این تغییرات در ساختار بود. محمد علی آبادی رئیس کمیته ملی المپیک اما چنین نظری نداشت. او که در دعوا با سعیدلو بود و گمان می برد با ماندن این ساختار ، باید رفتنی شود ، از این تغییرات به طور ضمنی حمایت می کرد.
نخبگان ورزش اما همگی مخالف بودند. بارها چهره هایی چون هاشمی طبا ، فائقی ، امیرحسینی ، افشارزاده ، خادم ها و ... از چنین طرحی انتقاد کردند اما نمایندگان تصمیم شان را گرفته بودند و ورزش و جوانان ، وزارتخانه شد.
وزارتخانه ای که بعد از دو سال و در زمان رسیدن به دولت یازدهم ، نتوانست چارت سازمانی اش را حتی تصویب کند. محمد عباسی ، اولین وزیر ورزش از همان روز نخست تا پایان کارش درگیر دعواهای مدیریتی مربوط به تعلیق ورزش ، قانون دو شغله ها ، جنگ های داخلی با تیم علی آبادی و گروه کفاشیان ، گره های مالی و فقر دولت شد و حتی نتوانست چارت وزارتخانه اش را بنویسد و دولتش تمام شد و رفت خانه اش.
در تمام این مدت کاری اش اما بارها برای تغییرات ساده مدیریتی مثل یک مدیرکل استانی ، با سئوال نمایندگان مواجه شد. در بخش جوانان عملا هیچ قدمی از قدم برنداشت و اصلا نمی دانست برای جوانان ، در این همه هیاهو و مشکلات ورزش چه باید بکند. تمام دنیایش همین استقلال و پرسپولیس بود. تلاشش برای اینکه نشان دهد وزیر همه کاره است و البته جنگ هایی که برنده شان نبود.
او رفت ، دولت روحانی آمد. نمایندگان مجلس نهم برنامه و بنای کارشان این بود که دولت را در بخش فرهنگ و ورزش زیر فشار بگذارند. سه گزینه کارشناسی شده دولت برای ورزش رای نیاوردند. گودرزی وقتی وزیر شد ، شاید نامانوس ترین وزیر تاریخ جمهوری اسلامی در کابینه همه دولت ها بود.
او آمد و تازه بعد از یک سال توانست چارتی بنویسد. دوباره او بود، دعواهای کمیته ، دعواهای فوتبال ، بحث تعلیق، بی پولی و البته این حس که خود را یک نخبه می دانست و مدام این اعتقاداتش چالش انگیزتر می شد. او هم عملا کاری در حوزه جوانان انجام نداد. حتی داشتن معاون جوانانی چون دکتر محمد گلزاری که از نخبگان این حوزه بود هم عملا سبب نشد گره ای گشوده شود و همچنان حوژه جوانان در دل ورزش یتیم مانده بود. ورزش هم غرق در هیاهوی کاذبش ، به مسیر موفقیت ، خیلی راهی نمی شد.
هر چه بود ، کار به جایی رسید که دولت در ماه های پایانی ، برای طرح ترمیم کابینه ، مسعود سلطانی فر را از سازمان میراث فرهنگی و گردشگری ، دوباره برای ورزش آورد. او برای آوردن رای اعتماد به مجلس جدید معرفی شد و این بار فضای مجلس مثل بار قبل ، خیلی دنبال حساسیت های سیاسی نبود.
روحانی اما در سخنرانی اش درباره وزرای پیشنهادی ، خیلی کوتاه وزیر پیشنهادی اش را معرفی کرد و بیشتر درباره نیاز به تغییری اساسی تر سخن گفت. درباره اینکه در این ساختار هم به ورزش جفا می شود و هم جوانان. او گفت:«من به سلطانی فر درباره اهمیت ورزش همگانی ، ورزش قهرمانی و از همه مهم تر ، موضوع مهم جوانان گفتم. متاسفانه این دو حوزه مهم را با هم مخلوط کرده شدند و حالا ما در آینده با این مجلس محترم درباره این وزارتخانه صحبت داریم. شاید نشستیم و تصمیمی مشترک در این باره گرفتیم.»
این یعنی آغاز یک جدایی . جدایی ورزش از جوانان. چیزی که هر دو تشکیلات را از این سردرگمی نجات می دهد و مثلا یک وزیر برای یک تغییر مدیرکل یا رئیس هیات فوتبال در استان جنوبی ، نباید بارها راهی راهروهای مجلس شود تا پاسخگوی تغییری باشد که حتما برایش دلیلی بوده است.
مصطفی هاشمی طبا رئیس پیشین ورزش کشور که دوره موفقی در ورزش داشته در این باره می گوید:«جدایی ورزش از جوانان ضرورت دارد. قرار هم گرفتن این دو تشکیلات ، محول کردن دو وظیفه کاملا مستقل از هم به یک وزیر است که عملا اثربخش هم نیست.»
باید دید دولت در این بازه 6 ماهه ، لایحه جدایی وزارت ورزش و جوانان از هم را به مجلس ارائه می کند؟
۱۳۹۶/۰۵/۱۳ ۱۶:۱۴
کلمات کلیدی : وزارت ورزش و جوانان+حسن روحانی
نظراتی كه به تعميق و گسترش بحث كمك كنند، پس از مدت كوتاهی در معرض ملاحظه و قضاوت ديگر بينندگان قرار مي گيرد. نظرات حاوی توهين، افترا، تهمت و نيش به ديگران منتشر نمی شود.
