داخلی صفحه سیاسی آرشيو يادداشت

۲۰

ما دلواپسان دیروزیم

بخش تعاملی الف - محمود صباغی

اشاره: مطلبی که می خوانید از سری یادداشت های بینندگان الف است و انتشار آن الزاما به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست. بینندگان الف می توانند با ارسال یادداشت خود، مطلب ذیل را تایید یا نقد کنند.

این روزها فضای سیاسی کشور تحت تاثیر همایش "دلواپسان" قرار گرفته و اگر بگوئیم نوعی جبهه بندی تند سیاسی در جامعه ظهور کرده، سخنی به گزاف نگفته ایم.

همفکری جریان های مختلف سیاسی و ابراز نگرانی نسبت به یک بحث بزرگ ملی در ابتدا شاید که تا حدودی توجیه پذیر باشد اما در نهایت بر طبل افراط کوبیدن و گسترش زاویه نقد از یک بحث مشخص به تمام سیاست های اجرائی کشور، چگونه می تواند توجیه کننده دلواپسی در زمینه منافع ملی باشد؟ این یادداشت بنا ندارد به تحلیل این جبهه و یا به تایید و تکذیب آن بپردازد بلکه تنها به نفی "افراط گری" در حوزه های گوناگون اشاره می کند که بارها ثابت شده ما ایرانیان بطور کلی از تبار آنیم.

افراط در فرهنگ، افراط در هنر، افراط در اقتصاد، افراط در ورزش و بالاخره از همه مهمتر که نمودی چشمگیر دارد، افراط در سیاست، و بطریق اولی افراط در "دلواپسی"! در اینجا قصد آن نداریم که شاخص های دلواپسی جریان های سیاسی در هشت سال گذشته را فهرست کنیم، شاخصهایی که هر کدام در جای خود، اگر بیشتر از "توافق نامه ژنو" قابلیت دلواپسی نداشته باشند، قطعآ کمتر هم ندارد. زمینه های دلواپسی دلواپسان را نمی دانیم، اما این را خوب می دانیم که سیاست های کلان، تابع اصول کارشناسی شده مقامات طراز اول کشور است. یقینآ آنها بیش از من وشما "دلواپس" منافع کلان کشورند.

خدا میداند که سال ها ما هم دلواپس بودیم. دلواپس" بگم بگم ها" دلواپس رانت خواری و رانت دهی، دلواپس میلیاردها میلیارد دلار بیت المال که از جیب ملت معلوم نشد کجا رفت. دلواپس تورم و گرانی و رژه اتوموبیل های پورشه و مازراتی وبی ام وبنز در خیابان های تهران و در برابر چشم خیل بیکاران تحصیلکرده، دلواپس مقام اول در فلاکت، دلواپس گذرنامه هایمان که روز بروز بی اعتبار تر شد. خیلی چیزها داشتیم که دلواپس شان باشیم. سال ها بود که بایستی راه به راه شاهد همایش "ما دلواپسیم" می بودیم.....!

امروز اما جلوتر از مقامات طراز اول کشور حرکت کردن، با کدام منطق دلواپسی منطبق است؟ همایشی که براستی هیچ نفعی جز به تشنج کشاندن فضای سیاسی کشور ندارد و همانطور که اشاره کردیم جز ظهور نوعی جبهه بندی سیاسی – جدای از خطوط فکری مشخص و پذیرفته شده -.هیچ نفعی در پی نخواهد داشت. اگر در آینده نزدیک موافقان توافق نامه ژنو همایش " ما دلواپس نیستیم" و یا دیگرانی نیز همایش " ما خیالمان راحت است" و یا " ما دلمان شور میزند" و... برگزار کنند، انصافآ برآیند سیاسی این جبهه بندی ها چه خواهد بود و چه دردی از هزار توی معضلات کشور را درمان خواهد کرد؟

کشور ما بیش از آنکه به همایش و نشست و کنفرانس و ..."دلواپسی" نیاز داشته باشد، نیازمند روحیه نقد پذیری است و جریان های سیاسی فارغ از خط فکری و دکترین سیاسی، قبل از هر چیز بایستی بدنبال تبلور آن باشند که کشورمان امروز سخت نیازمند آن است.