کد مطلب: 415357
راهپیمایی اربعین حسینی؛ دلدادگی عاشقانه و آگاهانه
احسان اشتهاردیان*، 29 آبان 95
تاریخ انتشار : شنبه ۲۹ آبان ۱۳۹۵ ساعت ۱۰:۰۰
انسان همیشه دوست دارد در هر زمان و در هر مکانی از محبوبش سخن بگوید و دیگران را از کمالات و زیبایی‌های او آگاه نماید. این از خصوصیات فطری انسان است که با شادی محبوبش شاد می‌شود و با اندوهش، اندوهناک. اگر موضوعی محبوبش را شادمان کند، برایش آن موضوع عزیز است و اگر موردی محبوبش را دچار مصیبت کند و اندوهگین نماید، آن مورد نیز برای او دردآور است و سبب اندوه و رنجش می‌شود.
انسان به علت انسان بودن، این‌گونه است و از این جهت فرقی بین زن و مرد، سیاه و سفید، فقیر و غنی و با ایمان و بی‌ایمان وجود ندارد. او از هر قوم و قبیله و نژادی که باشد و به هر آیین و مذهب و مرامی معتقد، این‌چنین است؛ او اسیر است بین غم و شادی محبوبش. اصلاً زنده بودن خود را به این شاد شدن و محزون شدن می‌داند و تا زمانی که چنین اسیر است، خود را آزادترین افراد می‌یابد.
اگر انسانی، انسانیت خود را در رسیدن به خوبی‌ها، زیبایی‌ها و دور ماندن از پلیدی‌ها و زشتی‌ها تعریف نماید، آنگاه نمی‌تواند نسبت به سرور آزادگان و امام انسانیت، حضرت امام حسین (ع) بی‌تفاوت باشد. چنین انسانی، بخواهد یا نخواهد، قلبش محل محبت امام حسین (ع) است؛ چون این قلب تمام خوبی‌ها، نیکی‌ها و زیبایی‌ها را در سیره، مرام و کلام الگوی آزادگی و انسانیت، حضرت امام حسین (ع) پیدا می‌کند؛ پس او را دوست دارد.
نه‌تنها قلب انسان، بلکه عقل او هم حکم به دوستی نسبت به امام حسین می‌دهد؛ همان عقلی که دستگیر و راهنمای او برای فهمیدن خوبی‌ها و دور شدن از بدی‌ها است. این عقل، امام حسین (ع) را در کمال زیبایی، خوبی و اوج بندگی خداوند و انسانیت می‌بیند؛ پس او را دوست دارد.
در حقیقت عقل مقدس و قلب پاک در محبت امام حسین (ع) یک حرف را بیان می‌کنند و یک مسیر را نشان می‌دهند. درنتیجه انسان، به‌حکم عقل و گواهی قلبش، نمی‌تواند در عزای زیباترین مردمان و بهترین انسان‌ها بی‌تفاوت باشد و عزادار نشود. او در این مصیبت و عزا می‌سوزد، می‌نالد و با اشک مرهمی برای این داغ جان‌سوز می‌نهد.
حماسهی بزرگ و بی‌نظیر راهپیمایی اربعین حسینی، جلوه‌ای باشکوه از دلدادگی انسان به مظهر انسانیت و سرور و سالار آزادگان، حضرت حسین (ع) است. جذبهی عشق حسینی، در این مسیر و در این ایام، آنچنان پرقدرت و شورانگیز است که از چهارگوشهی عالم همهی دلدادگان را به مرکز عشق، کربلای معلا، جذب می‌کند؛ همه را از هر رنگ و نژاد و آیینی! (برای آگاهی بیشتر مراجعه کنید به www.arbain.ir)
در این مسیر همهی رنگ‌ها، رنگ می‌بازد و فقط یک رنگ و یک کلام جلوه‌گر می‌شود؛ رنگ خدا و ندای لبیک یا حسین! آنچه در این مسیر موج می‌زند، همه انسانیت و نورانیت است، ایثار و محبت است و چرا چنین نباشد که خداوند در قرآن می‌فرماید: وَمَنْ یُعَظِّم شعائِرَ اللّه فَإنَّها مِن تَقْوی القلوب (سورهی حج آیهی 32)
ترجمه: هر كس شعائر خدا را بزرگ دارد در حقيقت، آن [حاكى] از پاكى دلهاست.
بی‌تردید بزرگداشت یاد و نام و راه امام حسین ع از اصلی‌ترین و مهم‌ترین مصادیق تعظیم شعائر الهی است. آنان که با نیت بزرگداشت شعائر الهی قدم در این مسیر می‌گذارند، قربه الی الله، و با این عزم و جزم لبیک‌گویان در مسیر قرآن حرکت می‌کنند، به پاکی دل می‌رسند و دلی که پاک باشد، جز انسانیت و نور و ایثار و محبت چیزی از او ظاهر نمی‌گردد.
گام نهادن در این راه، گام نهادن درراه ترویج و تبلیغ آزادگی و عزت است. قدم‌به‌قدم زائر در مسیر رسیدن به عرش خدا، نه پیاده‌روی، بلکه پرواز است به ملکوت و رسیدن به قرب خداوند!
شاید آنان که که طی این طریق نکرده اند سخت باشد که بپذیرند که با تمام سختیها و رنجها و نا امنی ها در این مسیر قدم بزنند. اما از آنانی که یکبار این مسیر را رفته اند بپرسید می بینید که این شوق آنچنان زیاد است که هر ساله قبل از اربعین گویا نیرویی انسان را به سمت رفتن در این مسیر ترغیب و تشویق می کند. قطعا هر که در این مسیر پر از استدلال عقلی و نقلی است که در این مقال گویای بیان آنها نیست اما از آنجا که این محبت برخواسته از عشق فطری انسان به اهل بیت و خاصتا" امام حسین ( ع) است رنگ و بوی این راهپیمایی پر از دلدادگی است.
امام صادق ع این حقیقت قدسی را این‌گونه بیان می‌فرمایند:
«شخصى که به زیارت قبر حضرت حسین بن على علیه‌السلام می‌رود، زمانى که از اهلش جدا شد با اولین گامى که برمی‌دارد تمام گناهانش آمرزیده می‌شود. سپس با هر قدمى که برمی‌دارد پیوسته تقدیس و تنزیه شده تا به قبر برسد. و هنگامی‌که به آنجا رسید حق‌تعالی او را خوانده و با وى مناجات نموده و می‌فرماید:
بنده من! از من بخواه تا به تو اعطاء نمایم، من را بخوان اجابتت نمایم، از من طلب کن به تو بدهم، حاجتت را از من بخواه تا برایت روا سازم.» (وسائل الشیعة، ج14، ص: 421)
پاک‌سرشتان عاشق و عارف طی طریق در این مسیر را، سیر در مسیر بندگی خداوند متعال و تجدیدعهد با امام زمانشان برای پایداری و استقامت در صراط مستقیم می‌دانند دعای فرج می‌خوانند.
انسان باعقل روشن‌بین و قلب پاک، عاشقانه و آگاهانه در راهپیمایی بزرگ و حماسی اربعین شرکت می‌کند تا سهمی در گسترش و ترویج بندگی خداوند و مبارزه با مسیر شیطان داشته باشد و هم سهم انسان بود خود را در انسانی زیستن ادا نماید. گویا این پیاده روندگان حال که چشم جهانیان به آنان است می خواهند به همه عالم، زیبایی، کمال، مهربانی، شجاعت و انسانیت حضرت حسین (ع) را معرفی نمایند و به همه عالمیان بگویند که برای انسان شدن و انسان ماندن باید حسینی شد، حسینی فکر کرد و حسینی عمل نمود.
*عضو هیئت علمی دانشگاه تربیت مدرس
انسان به علت انسان بودن، این‌گونه است و از این جهت فرقی بین زن و مرد، سیاه و سفید، فقیر و غنی و با ایمان و بی‌ایمان وجود ندارد. او از هر قوم و قبیله و نژادی که باشد و به هر آیین و مذهب و مرامی معتقد، این‌چنین است؛ او اسیر است بین غم و شادی محبوبش. اصلاً زنده بودن خود را به این شاد شدن و محزون شدن می‌داند و تا زمانی که چنین اسیر است، خود را آزادترین افراد می‌یابد.
اگر انسانی، انسانیت خود را در رسیدن به خوبی‌ها، زیبایی‌ها و دور ماندن از پلیدی‌ها و زشتی‌ها تعریف نماید، آنگاه نمی‌تواند نسبت به سرور آزادگان و امام انسانیت، حضرت امام حسین (ع) بی‌تفاوت باشد. چنین انسانی، بخواهد یا نخواهد، قلبش محل محبت امام حسین (ع) است؛ چون این قلب تمام خوبی‌ها، نیکی‌ها و زیبایی‌ها را در سیره، مرام و کلام الگوی آزادگی و انسانیت، حضرت امام حسین (ع) پیدا می‌کند؛ پس او را دوست دارد.
نه‌تنها قلب انسان، بلکه عقل او هم حکم به دوستی نسبت به امام حسین می‌دهد؛ همان عقلی که دستگیر و راهنمای او برای فهمیدن خوبی‌ها و دور شدن از بدی‌ها است. این عقل، امام حسین (ع) را در کمال زیبایی، خوبی و اوج بندگی خداوند و انسانیت می‌بیند؛ پس او را دوست دارد.
در حقیقت عقل مقدس و قلب پاک در محبت امام حسین (ع) یک حرف را بیان می‌کنند و یک مسیر را نشان می‌دهند. درنتیجه انسان، به‌حکم عقل و گواهی قلبش، نمی‌تواند در عزای زیباترین مردمان و بهترین انسان‌ها بی‌تفاوت باشد و عزادار نشود. او در این مصیبت و عزا می‌سوزد، می‌نالد و با اشک مرهمی برای این داغ جان‌سوز می‌نهد.
حماسهی بزرگ و بی‌نظیر راهپیمایی اربعین حسینی، جلوه‌ای باشکوه از دلدادگی انسان به مظهر انسانیت و سرور و سالار آزادگان، حضرت حسین (ع) است. جذبهی عشق حسینی، در این مسیر و در این ایام، آنچنان پرقدرت و شورانگیز است که از چهارگوشهی عالم همهی دلدادگان را به مرکز عشق، کربلای معلا، جذب می‌کند؛ همه را از هر رنگ و نژاد و آیینی! (برای آگاهی بیشتر مراجعه کنید به www.arbain.ir)
در این مسیر همهی رنگ‌ها، رنگ می‌بازد و فقط یک رنگ و یک کلام جلوه‌گر می‌شود؛ رنگ خدا و ندای لبیک یا حسین! آنچه در این مسیر موج می‌زند، همه انسانیت و نورانیت است، ایثار و محبت است و چرا چنین نباشد که خداوند در قرآن می‌فرماید: وَمَنْ یُعَظِّم شعائِرَ اللّه فَإنَّها مِن تَقْوی القلوب (سورهی حج آیهی 32)
ترجمه: هر كس شعائر خدا را بزرگ دارد در حقيقت، آن [حاكى] از پاكى دلهاست.
بی‌تردید بزرگداشت یاد و نام و راه امام حسین ع از اصلی‌ترین و مهم‌ترین مصادیق تعظیم شعائر الهی است. آنان که با نیت بزرگداشت شعائر الهی قدم در این مسیر می‌گذارند، قربه الی الله، و با این عزم و جزم لبیک‌گویان در مسیر قرآن حرکت می‌کنند، به پاکی دل می‌رسند و دلی که پاک باشد، جز انسانیت و نور و ایثار و محبت چیزی از او ظاهر نمی‌گردد.
گام نهادن در این راه، گام نهادن درراه ترویج و تبلیغ آزادگی و عزت است. قدم‌به‌قدم زائر در مسیر رسیدن به عرش خدا، نه پیاده‌روی، بلکه پرواز است به ملکوت و رسیدن به قرب خداوند!
شاید آنان که که طی این طریق نکرده اند سخت باشد که بپذیرند که با تمام سختیها و رنجها و نا امنی ها در این مسیر قدم بزنند. اما از آنانی که یکبار این مسیر را رفته اند بپرسید می بینید که این شوق آنچنان زیاد است که هر ساله قبل از اربعین گویا نیرویی انسان را به سمت رفتن در این مسیر ترغیب و تشویق می کند. قطعا هر که در این مسیر پر از استدلال عقلی و نقلی است که در این مقال گویای بیان آنها نیست اما از آنجا که این محبت برخواسته از عشق فطری انسان به اهل بیت و خاصتا" امام حسین ( ع) است رنگ و بوی این راهپیمایی پر از دلدادگی است.
امام صادق ع این حقیقت قدسی را این‌گونه بیان می‌فرمایند:
«شخصى که به زیارت قبر حضرت حسین بن على علیه‌السلام می‌رود، زمانى که از اهلش جدا شد با اولین گامى که برمی‌دارد تمام گناهانش آمرزیده می‌شود. سپس با هر قدمى که برمی‌دارد پیوسته تقدیس و تنزیه شده تا به قبر برسد. و هنگامی‌که به آنجا رسید حق‌تعالی او را خوانده و با وى مناجات نموده و می‌فرماید:
بنده من! از من بخواه تا به تو اعطاء نمایم، من را بخوان اجابتت نمایم، از من طلب کن به تو بدهم، حاجتت را از من بخواه تا برایت روا سازم.» (وسائل الشیعة، ج14، ص: 421)
پاک‌سرشتان عاشق و عارف طی طریق در این مسیر را، سیر در مسیر بندگی خداوند متعال و تجدیدعهد با امام زمانشان برای پایداری و استقامت در صراط مستقیم می‌دانند دعای فرج می‌خوانند.
انسان باعقل روشن‌بین و قلب پاک، عاشقانه و آگاهانه در راهپیمایی بزرگ و حماسی اربعین شرکت می‌کند تا سهمی در گسترش و ترویج بندگی خداوند و مبارزه با مسیر شیطان داشته باشد و هم سهم انسان بود خود را در انسانی زیستن ادا نماید. گویا این پیاده روندگان حال که چشم جهانیان به آنان است می خواهند به همه عالم، زیبایی، کمال، مهربانی، شجاعت و انسانیت حضرت حسین (ع) را معرفی نمایند و به همه عالمیان بگویند که برای انسان شدن و انسان ماندن باید حسینی شد، حسینی فکر کرد و حسینی عمل نمود.
*عضو هیئت علمی دانشگاه تربیت مدرس
کلمات کلیدی : راهپیمایی اربعین حسینی
نظراتی كه به تعميق و گسترش بحث كمك كنند، پس از مدت كوتاهی در معرض ملاحظه و قضاوت ديگر بينندگان قرار مي گيرد. نظرات حاوی توهين، افترا، تهمت و نيش به ديگران منتشر نمی شود.
