داخلی صفحه اقتصادی آرشيو يادداشت

خودرو صنعت پرهزینه و وابسته

بخش تعاملی الف - رضا دارابی

اشاره: مطلبی که می خوانید از سری یادداشت های بینندگان الف است و انتشار آن الزاما به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست. بینندگان الف می توانند با ارسال یادداشت خود، مطلب ذیل را تایید یا نقد کنند.

همانطور که کم و بیش می دانید صنعت خودرو چند صباحی است که به کما رفته و تا الان نیز از دست طبیبان کاری بر نیامده است. اما چرا صنعتی که تولیداتش قبل از تولد مشتری هایی دارد که چندین ماه در صف به انتظار نشسته اند و با حمایت های آنچنانی دست تمام رقیبان از این مشتری های کمیاب کوتاه شده به چنین حال نزاری دچار گشته است؟

شاید اولین پاسخ به این سوال از دید بسیاری تحریم و آثار جانبی آن باشد. اما آیا واقعا این طور است؟ پاسخ به این سوال را آقای نوبخت مشاور اقتصادی آقای روحانی در برنامه پایش به درستی عنوان نمود که مشکل صنعت خودرو تحریم ها نیست بلکه نحوه مدیریت این صنعت است.اجازه بدهید ادامه مطلب را با مثالی در خصوص وضعیت بزرگترین خودرو ساز خاور میانه یعنی ایران خودرو بعد از مدیریت جدید آن بررسی کنیم.

مدیریت جدید در شرایطی سکان هدایت این شرکت را بدست گرفت که ایران خودرو زیر بار بدهی سنگین در آستانه ورشکستگی قرار داشت بطوریکه سال قبل از آن شرکت از پرداخت سود به سهامداران عاجز مانده بود. در این شرایط مدیریت جدید هدف را افزایش تولید و سیاست های شرکت را در جهت حمایت از نیروهایی که مستقیم درگیر تولید بودند عنوان کرد. به عنوان مثال می توان اشاره کرد که در ماه های نخست مدیر عامل طی اطلاعیه ای به نیروهای شاغل در قسمت های دیگر شرکت اعلام کرد از آنجا که قرار است من بعد مزایا و پاداشها و امکانات شرکت به نفع نیروهای شاغل در خطوط تولید تغییر کند این افراد فرصتی کوتاه دارند تا به این بخش از کارخانه ملحق شده و در غیر این صورت حق اعتراض به تغییرات پیش رو را نخواهند داشت. نتیجه این سیاست خروج بخشی ار نیروهای مهندسی و طراحی از شرکت بود. از آنجا که مدیریت جدید عملا و نظرا اعتقادی به کار طراحی و مهندسی در شرکت نداشت از این پیشامد استقبال کرد و سیاست ها ی کلان شرکت را در جهت تشدید این مساله تغییر داد. از جمله می توان به حذف کلیه بودجه های آموزشی، خرید مقالات و برگزاری دوره های تخصصی مهندسی اشاره کرد.

از دید مدیریت شرکت این هزینه ها بی فایده بوده و سرمایه گزاری بر روی نیروهای متخصص داخل شرکت از نظر اقتصادی به صرفه نبود چراکه نیازهای طراحی و مهندسی شرکت از طریق قرارداد با شرکت های خارجی سریعتر به نتیجه می رسید و حاصل آن سریعتر در اختیار بخش تولید قرار می گرفت. لذا سیاست طرد نیروهای مهندسی و طراحی شرکت با قوت در دستور کار قرار گرفت بطوری که بعد از حدود دو سال بخش قابل توجهی از متخصصان و مدیران این بخش از شرکت از آن جدا شدند. در آخرین اقدام برای فلج کردن فعالیت های طراحی و مهندسی از حدود یک سال پیش دسترسی کلیه مهندسین بخش های طراحی و تحقیقات شرکت از اینترنت قطع شد و با بسته شدن آخرین روزنه امکان تبادل اطلاعات وتحقیق این نیروها که همگی از فارغ التحصیلان ممتاز دانشگاهای کشور و بصورت گزینشی استخدام شده بودند عملا قادر به انجام هیچ کاری در خصوص افزایش سطح تخصص و دانش طراحی خود نبودند.

شاید از دید مدیریت شرکت این اقدامات از نظر اقتصادی قابل دفاع بود. اما اگر این دید کمی گسترده تر بود و شرایط کشور را درک می کرد الان این صنعت اینچنین وابسته نبود که در این شرایط تا مرز تعطیلی کامل پیش رود و در معرض نابودی قرار گیرد چراکه ظاهرا دیگر آن قرارداد های کذایی با طرف های خارجی در دسترس نخواهند بود و در داخل شرکت نیز چیزی از دانش طراحی و مهندسی باقی نمانده است تا بتوان در جهت حل مشکلات شرکت از آن بهره جست.