داخلی صفحه یادداشت بینندگان آرشيو يادداشت

۳

هوای شهر آلوده تر است یا هوای سیاست؟!

بخش تعاملی الف - سجاد خادم

پرده ای اول؛ قانون تحریم همه‌جانبه ایران که در سال ۱۳۸۹ به تصویب کنگره آمریکا رسید، رئیس جمهور آمریکا را قادر می‌ساخت تا شرکت‌های خارجی که به ایران بنزین و دیگر فراوردهای نفتی پالایش شده را صادر می‌کنند، را سخت مجازات کند.

تحریم های به قول خودشان فلج کننده برای اعمال فشار مضاعف بر کشور ایران. کاملا هم قابل تصور بود که کم بود بنزین مصرفی در کشور می توانست چه آسیب های امنیتی و اقتصادی را در پی داشته باشد. اما طرح ضربتی افزایش تولید بنزین، آسیب پذیری استراتژیک ایران در مقابل تحریم‌های جدید را از بین برد. افزایش تولید بنزین، در آن مقطع حساس راهبردی بود که به جرات می توان آنرا اراده ای فرا دولتی و دستاوردی ملی دانست که نتیجه ی همت مردان غیرتمند ایران اسلامی بود.

پرده ی دوم؛ با روی کار آمدن دولت یازدهم حمله به بنزین تولید داخل شروع شد و این دستاورد هم دستمایه ای بود برای نقد نانجیبانه ی دولت قبل. دستاوردی که اگر نقصی هم داشت منطقا می بایست توسط دولت جدید اصلاح می شد، به دلیل کینه ی سیاسی بزرگترین عامل آلودگی شهر های بزرگ معرفی شد. تا امروز هم هیچ سندی دال بر اثبات این ادعا که بنزین تولید داخل مهم ترین علت آلودگی هواست ارائه نشده و همچنین هیچ سندی برای اثبات استاندارد بودن بنزین وارداتی و اثر گذاریش در کاهش آلودگی هوا.

روند نفی گذشته برای اثبات خود تا بدانجا پیش رفت که جناب رئیس جمهور در خرداد ماه سال ۹۳ بدون در نظر گرفتن این نکته که غالبا در بهار هوای شهر های بزرگ به جهت باد و بارندگی در وضعیت سالم است، تمیزی هوا را مرهون زحمات خانم ابتکار و واردات بنزین دانستند!

پرده ی سوم؛ پاییز و زمستان سال ۹۴ فرا رسیده و هوای شهر های بزرگ بیش از سال های قبل نفس گیر و آلوده شده است. این بار هوای آلوده شهر سیاه روی کرده هرکه را در او غش بوده. مردم به رای العین قضاوت می کنند که علی رغم افزایش بی سابقه واردات بنزین در سال های اخیر به کشور باز هم هوا آلوده است. و همین جاست که نظرات در مورد اثر بنزین در آلودگی هوا به یکباره تغییر می کند و سرکار خانم ابتکار که اردیبهشت سال ۹۳ گفته بود "بنزین آلوده مهمترین عامل افزایش آلودگی هواست" موضع خود را "یهویی" تغییر داده و در آذر ماه سال ۹۴ می گوید؛ "آلودگی هوا ناشی از بنزین نیست!"

پرده ی آخر؛ حقیقت آن است که تا کنون هیچ دولت و ارگانی به شکلی جدی و عملی اقدامات موثری برای کاهش آلودگی های شهر های صنعتی انجام نداده و ظاهرا قرار است تا سال های سال چشممان به کرم آسمان باشد و نزول باران. تعطیلی مدارس و طرح زوج و فرد هم بشود پای ثابت مصوبات کمیته های رسیدگی به آلودگی هوای شهر!

مسئولین خسته ی محترم، نو آوری پیش کش، لااقل از اقدامات متداول کشورهای دنیا مثل رایگان کردن وسایل حمل و نقل عمومی در شرایط بحرانی و اهتمام جدی جهت توسعه خودروهای برقی کپی برداری بفرمایید. قصد این سطور دفاع از جناح و دولت خاصی نیست بلکه اعتراض به رویه ایست که در آن حتی سلامتی مردم هم وسیله ای می شود برای تسویه حساب های سیاسی؟ براستی اگر قرار باشد آلودگی "هوای شهر" و "هوای سیاست" جاری میان دولتمردان را مقایسه کنیم باید بگوییم کدام آلوده تر است؟ تا کی باید دود آلودگی هوای سیاست به چشم مردم برود؟

وقت آن نرسیده اقلا کسانی که به مردم در مورد آلودگی هوا دورغ گفته اند در پیشگاه مردم شریف ایران از آنها عذرخواهی کنند؟