داخلی صفحه یادداشت بینندگان آرشيو يادداشت

۱۴

دانه درشت های محترم و آفتابه دزدهای نگون بخت

بخش تعاملی الف - سجاد خادم

چند وقت قبل در رسانه ها عکس زنی را دیدم که در مراسم تشییع فلان مرحوم معروف، جیب بری کرده و دستگیر شده بود. این عکس های کامل از صورت معمولا با دستور قضایی و به جهت یافتن شاکیان احتمالی منتشر می شود. با خودم فکر می کنم جیب برهای شهر این روزها حداکثر چقدر می توانند دزدی کنند؟! آن هم با این همه توسعه بانکداری الکترونیکی و رکود و ...! یک میلیون؟ دو میلیون؟ ده میلیون؟ چقدر؟!
 

این برخورد را می گذارم کنار برخورد با اختلاس گران و مفسدان اقتصادی دانه درشت که حجم فسادشان معمولا چند ده و گاهی چند صد و در برخی موارد چند هزار میلیارد است. وقتی که دستگیر می شوند تصویرشان که هیچ اسمشان هم مخفف می شود! مرخصی هم که می روند شیشلیک میزنند بر بدن و با رجال سیاسی عکس یادگاری می گیرند! بعد چند سال هم وقتی آزاد می شوند یا از رجال سیاسی هستند یا مدرس اقتصاد یا ...؟!
 

این برخورد را می گذارم کنار اخبار برخورد با مسببان قاچاق وسیع کالا. چند ده کامیون کالای قاچاق وسط تهران توقیف می شود. این حجم جنس قاچاق که از آسمان نازل نشده. به قول جناب ترکان کالا برای خروج از مناطق مرزی باید از مبادی قانونی عبور کند. این وسط هم بدون تردید و علی رغم میل ما عده ای مامور دولتی رشوه خواری نموده اند. سوال اینجاست که پیدا کردن کسانی که در ورود کالاهای قاچاق نقش داشته اند کار سختی است؟! اگر قاچاقچی مجرم است که هست، آن کس که با دریافت رشوه حیثیت مرزها و امنیت کشور را زیر سوال برده مجرم نیست؟! آیا این همدست ها پیدا شده اند؟! مجازات شده اند؟! اگر مجازات شده اند آبرویشان هم ریخته شده یا نه؟! تابحال شده که تصویر یک مدیر دولتی را که تخلف کرده منتشر کنند و بگویند هرکس که به این شخص رشوه داده و یا از فسادش خبری دارد بیاید و بگوید؟!

 

 

زیبنده ی نظام جمهوری اسلامی نیست که مردمش خیلی به خاطر نیاورند برخورد با مدير بلند پايه‌اي را که به اتهام فساد به صورت علني محاكمه و با فساد وي فارغ از مسائل حزبي و سياسي برخورد قاطع شده باشد؟!

شایسته نیست رویه برخورد با فساد در جامعه این پیام را القا کند، که هزینه‌ی خرده دزدی از دزدی کلان بیشتر است. و آنکه دست در جیب بیت المال می کند و میلیارد ها تومان پول می بلعد آبرویش محترم تر از کسی که دست در جیب چند نفر کرده باشد.
 

واضح است که مقصود این نوشتار این نیست که نباید خرده دزد ها را گرفت. بلکه مقصود، تذکر این گزاره است که باید وقت گرفتن دزد "در شهر هر آنچه هست گیرند" و دانه درشت ها را با جدیت بیشتر. چراکه تجربه نشان داده برخورد جدی با فسادهای کلان سبب کاهش فساد در بستر جامعه خواهد شد.
 

فساد در جامعه ای که آفتابه دزد را بگیرند و بی آبرویش کنند و به اشد مجازات برسانند اما با کارخانه دزد با تسامح و تساهل برخورد کنند ریشه کن نمی شود که هیچ، بلکه توسعه هم می یابد. این نوع برخوردهای دوگانه با فساد خواهی نخواهی به جامعه این سیگنال را ارسال می کند که اگر خواستید دزدی کنید اولا از بیت المال دزدی کنید و ثانیا بالای چند میلیارد!