مسکن و داشتن سرپناه برای زیستن، حق طبیعی هر انسانی می باشد. دولت ها موظف هستند تا امکانات و شرایط خانه دار شدن آحاد جامعه را بر حسب توانایی های محیطی، معیشتی و مالی آنان بر آورده سازند.
در این راستا، طی تقریبا دو قرن اخیر عملکرد دولت ها بر اساس سیستم های سیاسی حاکم بر کشورها متفاوت بوده است. در بلوک سرمایه داری، دولت ها وظیفه دارند تا با تقویت بانک ها، دادن یارانه های خاص به سازندگان انبوه مسکن و دراختیار قرار دادن تسهیلات، موجبات خانه دار شدن نیازمندان به مسکن را فراهم آورند.
در بلوک سوسیالیستی که در حال حاضر کشور شاخص آن چین می باشد، عمدتا این دولت و حاکمیت است که برای همه خانه می سازد و مردم اکثرا در خانه هایی که دولت برای آن ها ساخته است و آن ها بهای کمی برای خرید آن خانه ها هزینه می کنند ساکن می شوند.
در کشور ما در واقع دولت ها سیاست مشخصی برای خانه دار کردن مردم نداشته اند. زمانی این سیاست ها بیشتر به بلوک سرمایه داری گرایش دارد و زمانی دیگر به سمت بلوک سوسیالیستی اقبال نشان داده است.
در سال های پس از انقلاب اسلامی، سردرگمی عجیبی در این بخش وجود داشته است. اما هر چه از سال های اولیه انقلاب فاصله گرفته ایم و در نتیجه انقلابی های اولیه با آن شعارهای دلربایشان، یا از میدان به در رفته اند و یا در شعارهایشان در این مقوله تعدیل کرده اند، حس عجیبی در دل همه دارندگان سرمایه و مقام بوجود آمده است و به این نکته مهم که "هیچ سرمایه گذاری ای بهتر از ساخت و ساز ملک ومسکن نیست" پی برده اند. لذا به این سمت و سو گرایش پیدا کرده اند و چه جایی بهتر از پایتخت، که هم سودش بیشتر است و هم زود بازده تر است. بنابر این از همه جای این مملکت پهناور با همه امکانات مالی و غیره به سمت پایتخت سرازیر گردیدند و به سودای پول بیشتر و راحت تر و از همه مهم تر زود بازده تر ، شروع به انواع و اقسام سرمایه گذاری در ساخت و ساز ملک در تهران نمودند.
در نتیجه این بخش که در واقع می بایست نیاز مردم را برطرف کند و به مثابه دیگر مقوله هایی مانند وسایل تزیینی نیست، بایدِ توانای آقایان به یک بازار مکاره تبدیل گردیده است و هر زمان که در رکود قرار می گیرد، با انواع و اقسام بهانه های عامه پسند ، مانند دلسوزی برای صاحبان صنایع وابسته به ساختمان و غیره درصدد به قول آن ها برگرداندن ساخت و ساز به رونق بر می آیند. البته بر کسی پوشیده نیست که منظور از "رونق" به زعم این افراد چیزی جز گرانی بیشتر نیست. چیزی که قطعا با "برطرف کردن نیاز نیازمندان به مسکن" در تضاد کامل است.
جالب است که تنها نقطه ای که دولتهای اصلاح طلب، اصول گرا، اعتدالی و ... روی آن اختلافی ندارند و بر عکس عقاید یکسانی دارند، همین مسئله است!
به نظر می رسد اصلاح طلبان و دوستان، اصول گراها و دوستان، اعتدالی ها و دوستان در این بخش سرمایه گذاری های نجومی و هنگفتی طی سال ها انجام داده و به ثروت های نجومی رسیده اند و حاضر نیستند اجازه دهند که به هیچ صورتی مسکن دوباره به همان جایگاه قبلی خود که در واقع صرفا سرپناه مردم باشد، برگردد و باید همچنان به صورت کالایی لوکس که بیشترین داشته مردم را می خورد قرار داشته باشد.
همه دولت های بعد از انقلابی حداقل در حد شعار بر روی حرکت به سمت ارزانی هر مایحتاج دیگرِ مردم مانور می دهند ، الا مسکن! در مقوله مسکن حتی حاضر نیستند بصورت موقت هم که شده ریالی از قیمت آن کاسته گردد و خدای ناکرده این شائبه در اذهان مردم که ممکن است مسکن هم ارزان شود، پدید آید.
البته این فاجعه در حال تکوین، بصورت عمده در پایتخت روی داده است که دود آن کم و بیش به چشم دیگر شهرها و نقاط کشور هم رفته است. سرمایه های عظیم بخش خصوصی واقعی که می بایست در خدمت شکوفا کردن اقتصاد مقاومتی قرار گیرند، در قالب ساخت و ساز در پایتخت ، صرفا در حال تخریب اقتصاد کشور هستند.
فاجعه بار تر آنکه، سرمایه های انباشته شده ی مردم در بانک ها هم توسط همین افراد در همین ساخت و سازها بکار گرفته شده و هیچ چرخی را ولو نیم دور، از اقتصاد مقاومتی نمی چرخاند!
آنقدر این مال بادآورده جذابیت دارد که علیرغم قوانین وضع شده در خصوص محدودیت ساخت و ساز در اطراف تهران و رعایت عدم ساخت و ساز از یک ارتفاعی به بالا در تهران و تاکید مقام معظم رهبری، سازندگان محترم به هیچ وجه رعایت آن را نمی کنند و دیگر در کوه های اطراف شهر هم هیچ نقطه ای از دست آنان در امان نیست.
به هر حال این نکته که "مسکن نباید ارزان شود و بلکه باید هر روز گران تر شود" تنها نکته مشترک همه گردانندگان طیف های مختلف سیاسی اعم از میانه رو و افراطی می باشد.
