الف - دوستان و رقبای روحانی در انتظار برجام

جریان‌های سیاسی چشم به نظرسنجی‌ها دارند تا ببیند بالاخره خود را برای رقابت با چه روحانی آماده می‌کنند. روحانی محبوب یا مغضوب.

به گزارش عصرایران، سال پایانی هر دولت برای جریان‌های سیاسی یعنی آغاز زنگ انتخابات ریاست جمهوری. معمولا دو جریان مهم سیاسی کشور یعنی اصول‌گرایان و اصلاح‌طلبان چند ماه مانده به پایان کار دولت مستقر فعالیت‌ها و رایزنی‌هایی را برای معرفی نامزد مطلوب خود شروع می‌کنند.

جریان‌ها تلاش می‌کنند تا در این رایزنی‌ها به گزینه‌ای برسند که مقبولیت و مشروعیت بیشتری نزد مردم داشته باشد. در این میان خود گزینه‌ها نیز کم کم از تمایل خود برای حضور در عرصه انتخابات ریاست جمهوری پرده برداری می‌کنند.

6 ماه تا انتخابات ریاست جمهوری سال 96 باقی است اما جریان‌های سیاسی به صورت قطعی وضعیت خود را برای انتخابات ریاست جمهوری دوازدهم مشخص نکرده‌اند.

اصلاح‌طلبان دم از حمایت از روحانی می‌زنند و او را گزینه قطعی خود می‌دانند اما در گوشه کنار می‌گویند در صورت حضور گزینه اصلح تری از رییس دولت یازدهم، از آن نامزد حمایت خواهیم کرد.

اصول‌گرایان نیز همچنان با چراغ خاموش در این عرصه گام بر می‌دارند و در برابر تمام پرسش‌ها یک پاسخ دارند و آنهم اینکه هنوز برای ورود به انتخابات ریاست جمهوری زود است. در میان اصول‌گرایان گزینه‌های زیادی برای انتخابات وجود دارد اما هنوز این جریان فعالیت‌های خود را به صورت رسمی آغاز نکرده است.

سوالی که در این میان مطرح می‌شود این مسئله است که دلیل این همه محافظه کاری چیست؟

اولین دلیل را می‌شود در این معنا دانست که واقعا برای بسیاری مشخص نیست که بالاخره دولت روحانی در میان مردم محبوب است یا خیر؟ دولت روحانی شاید تنها دولتی در تاریخ ایران باشد که مردم به صورت قطعی در مورد آن سخن نمی‌گویند. همیشه یک علامت سوال بزرگ با دولت روحانی همراه است که آیا او رییس جمهور محبوبی است یا نه.

جریان‌های سیاسی به خاطر همین نمی‌دانند با روحانی چه کنند. اگر آنها به میزان محبوبیت روحانی پی می‌بردند قطعا می‌توانستند زمین بازی خود را برای این انتخابات مشخص کنند. برای درک بهتر این معنا مثالی می‌زنم. امروز قاسم سلیمانی و محمد جواد ظریف دو چهره محبوب ایران هستند. در بسیاری از نظر سنجی‌ها این دو در صدر محبوبیت در ایران هستند. وقتی در مورد این دو از شما سوال شود بدون درنگ پاسخ می‌دهید اما در مورد روحانی شاید مجبور به کمی فکر باشید که آیا من رییس جمهور را دوست دارم یا خیر.

اصول‌گرایان اگر بدانند روحانی محبوب است و امکان رای آوری او بالا، قطعا سعی می‌کنند از این انتخابات چشم بپوشند و خود را برای انتخابات ریاست جمهوری سال 1400 آماده کنند. آنها اگر به این برسند که میزان محبوبیت روحانی کم است قطعا با تمام قوا وارد صحنه خواهند شد تا روحانی را تبدیل به اولین رییس جمهور یک دوره‌ای ایران کنند.

پس جریان‌های سیاسی به ویژه اصول‌گرایان چشم به نظرسنجی‌ها دارند تا ببیند بالاخره خود را برای رقابت با چه روحانی آماده می‌کنند. روحانی محبوب یا مغضوب.

دومین دلیل را می‌شود در ماجرای برجام جستجو کرد. همه منتظر هستند ببیند سرانجام برجام چه خواهد شد. انتخاب ترامپ به عنوان رییس جمهور آمریکا بر آتش این انتظار دمید. روند موفقیت آمیز برجام می‌تواند به روحانی کمک کند که بازهم به کرسی ریاست جمهوری تکیه بزند اما توقف برجام در یک نقطه می‌توان خبر بدی برای روحانی باشد که تمام تلاش خود را کرد به واسطه توافق هسته‌ای مشکلات کشور را حل کند.

جریان‌های سیاسی در این چند ماه باقی مانده تا پایان دولت روحانی منتظر برجام می‌مانند. شاید بهتر بتوان گفت منتظر تصمیمات ترامپ در مورد برجام می‌مانند.

اگر تکلیف نظرسنجی‌ها و برجام مشخص شود می‌شود انتظار داشت فضای سیاسی ایران در آستانه بهار 96 سیاسی و انتخاباتی باشد.