معمولآ انتخابات هر چه به روز رای گیری نزدیکتر می شود فعالیت های داوطلبان نیز شتاب بیشتری بخود می گیرد. جناح های مختلف سیاسی در تلاش برای کسب آرای بیشتر و نیز جلوگیری از ریزش آرای خود برنامه ها ی آینده خود را تشریح می کنند، یا در پی تنظیم بهترین لیست انتخاباتی بوده ویا اقدام به ائتلاف با همفکرانی می کنند که از مقبولیت عمومی برخوردار باشند و بطورکلّی برای متقاعد کردن رای دهندگان برنامه ریزی خاصی در پیش می گیرند و کارنامه خود و طیف سیاسی متبوعشان را در جهت تآمین منافع ملّی مثبت ارزیابی می کنند.
چنین فعالیت هائی در چهارچوب قواعد سیاسی و انتخاباتی یک روال پذیرفته شده و مقبول بحساب می آیند. اصولآ تکیه بر همین توانائی ها و "داشته "هاست که رغبت عمومی را به یک نحله فکری و یا یک جناح سیاسی متمایل می کند و در انتخابات نیز معیار رای دهندگان قرار می گیرد.
از سوی دیگر کمتر می توان سیاستمدار"موفقی" را دید که در انتخابات بجای تاکید بر امتیازات و "داشته" های خود، بسراغ نقاط منفی و "نداشته" های جناح مقابل رفته و آنها را بزرگنمائی کند. دقیقآ یکی از نقاط تلاقی اخلاق و مرز باریک بد اخلاقی انتخاباتی همینجاست. بی تردید طیف وسیع و تاثیر گذار رای دهندگان نیز بدقت فعالیتها و رعایت مرزهای اخلاق انتخاباتی را زیر نظر دارد.
در شرائطی که هنوز بیش از چهل روز به انتخابات اسفند ماه باقی مانده جناحهای سیاسی، داوطلبان مستقل و رسانه ها در فضای انتخاباتی فعالند که بسیار نیکوست. اما اگر بجای اینکه افکار عمومی را به "داشته"های خود معطوف کنیم تا رای بدهند، آن ها را به "نداشته" های جناح مقابل توجه داده و به رای ندادن دعوت کنیم.دیگر یک مبارزه سیاسی سالم نیست بلکه یکی از نمونه های بارز بد اخلاقی انتخاباتی است. فرق است بین آنکه میگوید "به من رای بدهید" با آنکس می گوید به "او رای ندهید". چنین نبود و امید که چنین نیزمباد.
