در اولین روز مسابقات جهانی فوتبال، تیم ملی فوتبال اسپانیا، با کوله باری ازتجربه قهرمانی و لیگهای معتبر، متحمل شکست سنگین و تحقیر آمیز از هلند گردید. ضعف دروازه بانی کاپتیان این تیم، انگشت اتهام را بسوی کاسیاس نشانه برد که مقصر اصلی این شکست حقارت بار بود. امّا واکنش اخلاق مدارانه ملت اسپانیا در دلداری و تسکین تالمات روحی این دروازه بان طراز اوّل جهان، بیش از این شکست ناباورانه توی چشم آمد و به دل بیش از دو میلیارد تماشاگر فوتبال نشست.

این واکنش مردمی بار دیگر ثابت کرد که ورزش در جهان غرب نه بر اساس ادعا ، بلکه بر اساس اصول راستین حرفه ای گری و مبتنی بر اخلاق نهادینه شده است. یادمان نرفته هجوم همه جانبه به بازیکنان تیم ملی ایران را که مسابقات جهانی دو دوره گذشته را با شکست به پایان رساندند. رئیس فدراسیون هنوز مسابقات به پایان نرسیده ، برکنار شد. مقصرانی معرفی و بارسنگین شکست بر دوش آنها نهاده شد. دلخوری ها و کینه ها که تمام نشد ،هیچ، تسویه حساب ها به دوران مربیگری همان بازیکنان کشیده شد و میدانید آنچه که نبایدم گفت. با این توضیح که میدانیم فاصله فوتبال اروپا با خاورمیانه ، از کجا تا کجاست.

راه دور نرویم، در پایان قرعه کشی همین جام جهانی که با آرژانتین همگروه شدیم ، سیل اهانتها و فحاشی ها به "لیونل مسی" روانه شد بدون اینکه کسی از خود بپرسد چرا؟ فلسفه این هتک حرمتها برای چیست؟ مسی با ما چه کرده؟ غیر از اینکه بازیکنی است که یک سر و گردن از دیگر بازیکنان سطح بالا و خیلی بیشتر از چند سر و گردن از بهترین بازیکن ما بالاتر است؟ قصد آن نبود که این ماجرای تلخ را واگویه کرده باشم تنها با این هدف که تلنگری باشد بر اندیشه و احساسات و وجدان ملی تا مباد آنروز که بازیکنی از تیم ملی، با عملکردی نه مورد قبول من و ما، سیبل اهانت ها و هتک حرمت ها قرار گیرد.

در اظهار نظرات و کامنت ها، کرور کرور ادعا و باد به غبغب انداختن که بلی، ما ملتی کهن هستیم. تمدنی ریشه دار داریم و دیگران بیایند از ما یاد بگیرند. امّا در بزنگاه ابراز هویت و اصالت، چنان می کنیم که گاه خود شرمنده میشویم و از عملکرد عجیب خود انگشت حیرت بدندان می گزیم. باز هم بیاد بیاوریم، سیل کامنت ها به "دانیل داوری"، دروازه بان تیم ملی که با دریافت دو گل موجب شکست از گینه در یک بازی تدارکاتی معرفی شد.هر اتهام و اهانتی که توانستیم از این جوان دریغ نشد.

این حکایتی غریب و طولانی است و نوشتنش مثنوی هفتاد من کاغذ خواهد شد.سه دیدار حساس پیش رو داریم. هیچ عقل سلیمی انتظار شق القمر ندارد.توان فوتبال ما ، فدراسیون فوتبال ما، بازیکنان فوتبال ما، تدارکات فوتبال ما، داشته های فوتبال ما و خلاصه کلیّت فوتبال ما همین است که هست.به جام جهانی رسیدیم، دستشان درد نکند.اگربیش از این میخواهیم باید ظرفیت لازم را هم بدست بیاوریم دیگر دوران" ابر و باد و مه و خورشید و فلک" گذشته تا در کار شوند و پیروز از زمین بیرون بیائیم. اگرموفّق شدیم ، دست مریزاد. اگر هم نشدیم باز هم دست مریزاد تا همینجا هم مدیونیم. مباد آنروز که بازیکنی، مربی ای، .... و خلاصه دست اندرکاری را هدف قرار دهیم و آن کنیم که نباید. نشانه های تمدنی کهن، نه با ادعا بلکه تنها در چنین صورتی است که رخ می نماید.

الف