الف - خدابخشی :به زور پدرم تکواندوکار شدم

مهدی خدابخشی که در دنیای تکواندو به ترمیناتور معروف است در گفتگو با سایت فدراسیون جهانی عنوان کرده که در کودکی علاقه‌ای به تکواندو نداشته اما به اجبار پدرش به این رشته پرداخته است.

به گزارش مهر، سایت فدراسیون جهانی در گزارشی در خصوص مهدی خدابخشی آورده که نام خانوادگی وی به معنای «استعداد خدادادی» است. وی از زمانی که چهار ساله بوده به این رشته روی آورده است. خودش می گوید :«از زمانی که دست و پا درآوردم.»

خدابخشی گفت: من تکواندو را دوست نداشتم اما پدرم مجبورم کرد که آن را انجام بدهم. همه خانواده ما تکواندو تمرین می‌کنند. خواهرم مربی تکواندو است و همینطور عموهایم.

وی که اکنون دان چهار تکواندو است در چهار سال گذشته در فرم خوبی قرار داشته و سرمایه خوبی برای تیم ملی ایران بوده است.

مبارزه وی با آرون کوک در گرند پری سال ۲۰۱۳ منچستر در نقشه رقابتهای جهانی تکواندو به ثبت رسیده است.

وی گفت: مبارزه جالبی بود. نخستین بار بود که با آرون مبارزه می‌کردم. همه حاضران در سالن طرفدار آرون بودند. همین امر به من انگیزه داد مبارزه را ببرم. من باید یک امتیاز می‌گرفتم تا برنده شوم. این یکی از بهترین مبارزات عمرم بود.

خدابخشی ادامه داد: دوست دارم کسانی که مبارزه ام را تماشا می‌کنند لذت ببرند. من باور دارم که پاها و پشتم نقاط قوتم هستند. به خاطر روش جدید، ما باید روی ضربات جلوپا کار کنیم و همین امر سبب شده پاهایم قوی شوند.

این تکواندوکار وزن ۸۰- کیلوگرم، گفت کارش آنالیز حریفان است. وی گفت: من خیلی حریفانم را بررسی می‌کنم. با هر حریفی که بازی داشته باشم وی را آنالیز می‌کنم. البته بر این باورم که دیگر حریفان هم مرا آنالیز می‌کنند و برای همین دوست ندارم دستم را بخوانند. می خواهم در المپیک مهدی جدیدی را نشان دهم.

وی گفت : من تکواندو را از سنین خیلی پایین آغاز کردم اما هرچه بزرگ تر شدم بیشتر این هنر را یاد گرفتم. این رشته برای من حرفه ای تر شد و البته جذاب تر.

خدابخشی ادامه داد: من مدال طلای المپیک را می خواهم. من در ریو بهترین عملکرد زندگی ام را به نمایش خواهم گذاشت. مطمئنم اگر بخواهم می توانم آن را انجام دهم. من زیر فشار زیادی هستم که زندگی شخصی ام را تحت تاثیر قرارداده است. می خواهم به آرامش برسم.

تکواندوکار شماره یک جهان گفت: خانواده ام از اینکه موفقیت مرا می بینند خوشحال هستند اما آنها بیش از اینکه به موفقیت من اهمیت بدهند، سلامتی من برایشان اهمیت دارد. از زمانی که آسیب دیدم، آنها به من فشار نمی آورند که بعد از ریو هم این رشته را دنبال کنم.