الف - فیلمبرداری با تلفن همراه در حین حوادث ،خوب، بد، زشت

فیلمبرداری با تلفن همراه در حین حوادث ،خوب، بد، زشت

در حادثه اخیر آتش سوزی و فرو ریختن ساختمان پلاسکو، ‌یکی از مواردی که خیلی به آن اشاره شد، بحث تجمع افرادی بود که برای دیدن سانحه گرد هم آمده بودند. در میان آن جمع هم بحث دیگری که شکل گرفت مربوط به افرادی بود که با گوشی تلفن همراه، مشغول فیلم برداری بودند.

به آن ها ایرادهای فراوانی وارد شد. همیشه همینگونه است. در حوادث و سوانح عده ای هستند که بجای شماره گیری نیروهای کمکی، مشغول فیلم برداری از ماوقع می شوند. ایراداتی که به اینها وارد است مشخص است و همیشه بوده. برای برخی از این افراد اینگونه رفتار کردن، تا جایی جزو وابستگی و عادت آنان به گوشی همراهشان شده است که گویا بخشی از هویت آنان را تعریف می کند.

اینکه همیشه آماده هستند و دست به گوشی تا هرگونه استفاده از آن را در اسرع وقت از دست ندهند. برخی از این افراد هم در امر فیلمبرداری در حوادث، به نوعی فخرفروشی دچار شده اند. اینکه مدام بگویند «من خودم در فلان صحنه از فلان حادثه حاضر بودم»! یکی از بزرگترین ایرادات اینگونه فیلمبرداری ها با گوشی همراه، نقض حریم شخصی و خصوصی افراد است.

اما اگر منصفانه نگاه کنیم، بخشی از این مسٔله هم ناگزیر است و تماما هم منفی نیست. اصلا از این جهت که تلفن همراه یک رسانه ارتباطی است، بخشی از این ماجرا به گونه ای خودجوش بوجود آمده است. مردم با فیلمبرداری از حوادث در زمان های خاص، با یکدیگر نوعی ارتباط تصویری برقرار می کنند که بسیار گویاتر، موثرتر و مستقیم تر از کلام یا نوشتار است. آن ها بدینوسیله، در هر زمان و هر مکانی که باشند بلافاصله می توانند وقایع اطراف را ثبت کنند. معمولا وقتی یک اتفاق نادر بوقوع می پیوندد، خبرنگار یا عکاس حرفه ای در محل واقعه حاضر نیستند و بلکه همین مردم عادی هستند که با تصویربرداری یا فیلم برداری خود، لحظات نادری را ثبت می کنند وکار یک خبرنگار یا عکاس را انجام می دهند و از نگاه خاص خود،مفسر و منتقد اجتماعی می شوند. به دلیل اهمیت همین موضوع است که حتی خبرگزاری های معتبر بین المللی، از این تصاویر و فیلم ها استفاده کرده وخریدار آن هستند تا اخبار خود را تکمیل نمایند.

و اما عده ای معتقدند که این ماجرا یعنی فیلمبرداری مردم از یک اتفاق در حین بروز حادثه، در ایران به مراتب بیشتر از وقوع آن در کشورهای اروپایی ست. اگر این آمار درست باشد شاید بتوان علت آن را در چگونگی، کیفیت و کمیت پخش اخبار در ایران جستجو کرد. بدین معنا که شاید مردم بدنبال ثبت مدارکی شخصی و مطمئن از حوادث هستند. شاید منابع و رسانه های خبری ما نتوانسته اند آنقدر که باید، اعتماد ملت را جلب کنند تا جایی که برای هر سانحه ای خودمان بدنبال حقیقت هستیم تا اینکه تکیه بر واگویه ی این حقیقت توسط رسانه ها باشیم.

در هر حال آنچه مشخص است این است که این استفاده خاص از گوشی تلفن همراه، هم می تواند مثبت باشد و هم منفی. اما بطور مسلم برای استفاده از سیستم تصویربرداری تلفن همراه باید فرهنگ سازی شود.