از اخراجی ها تا معراجی ها، عروج یا سقوط

بخش تعاملی الف - احسان قمری

8 مهر 1393 ساعت 9:10

اشاره: مطلبی که می خوانید از سری یادداشت های بینندگان الف است و انتشار آن الزاما به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست. بینندگان الف می توانند با ارسال یادداشت خود، مطلب ذیل را تایید یا نقد کنند.


ده نمکی را از زمان ساخت ویدیوهای فقر و فحشا می شناسیم. فیلم سازی که شاید دغدغه های دینی و مذاهبی او بسیار بیشتر از سایر جنبه های فیلم سازیش باشد. بعد از ساخت سه گانه اخراجی ها و اتفاقات و حوادث مرتبط با این فیلم ها ، وارد فضای بعد از جنگ و معراجی ها شد. اکنون، چند قسمت از سریال معراجی ها از طریق سیمای جمهوری اسلامی ایران پخش شده که بیش از هر چیز بیانگر افول و نه معراج می باشد. از جنبه های فنی فیلم که بگذریم که لازم است از سوی منتقدان و اصحاب فن مورد مداقه قرار گیرد، آنچه مشهود است اطلاعات ناچیز و شاید ابتدایی دست اندرکاران تهیه فیلم و سریال، از شرایط حاکم بر دانشگاه ها و همچنین جامعه می باشد .

نتیجه این تغافل، ساخت فیلمی بی کیفیت، پر از اشتباه و در نهایت خوراندن دیدگاهی غلط از دانشگاه و دانشگاهی به مخاطب می باشد. در این فیلم ساده ترین شرایط و فضاهای دانشگاهی به غلط به گونه ای نمایش داده شده است که در پاره ای صحنه ها، بیننده از اینکه او را اینچنین نادان فرض کرده اند دچار یاس می شود. ای کاش آقای ده نمکی و دوستانش قدری به دانشگاه ها می رفتند و شرایط دانشگاه ها و مراکز اموزشی و ضوابط حاکم بر دانشگاه ها را می اموختند و بعد با چشم باز فیلم می ساختند. اگر سریال و فیلم معراجی ها ، یک فیلم طنز بود شاید اشتباهات موجود در فیلم را با دیده اغماض می نگریستیم ولی جدی بودن فیلم این شائبه را ایجاد می کند که شعور مخاطب مورد توهین قرار گرفته است. از کندی روند فیلم که بگذریم ( به نحوی که بعد از گذشت ۷ قسمت، هنوز اتفاق تازه ای نیفتاده است و انگار قرار است ماه ها این روند طی شود ) دانشگاه را به صورت دبستان و مدرسه فرض کردن، مساله ای است که با مشاهده چند لحظه از سریال به ذهن متبادر می شود.

۱- اصولا هر سریال و فیلمی که ساخته می شود باید شرایط روز جامعه را بیان کرده و فضایی قابل درک برای مخاطب فراهم کند. به عبارت دیگر فیلم یا سریال باید به گونه ای ساخته شود که بیانگر شرایط واقعی جامعه باشد.

۲- اصولا در ایران چیزی به نام دانشگاه خصوصی وجود ندارد، عنوانی که محل تحصیل تعدادی از دانشجویان هنر می باشد دانشگاه خصوصی ایرانیان می باشد.

۳- یکی از بخش های هر دانشگاه حراست می باشد که وظیفه برقراری نظم و امنیت داخلی دانشگاه را به عهده دارد. در صحنه ای از سریال، آبدارچی دفتر رییس دانشگاه با مراجعه به یکی از دانشجویان تجسمی ، از او می خواهد به دفتر رییس دانشگاه مراجعه کند در غیر این صورت نمره انضباط او را صفر خواهد داد و او را به کمیته انضباطی معرفی خواهد کرد. پیداست که سازندگان فیلم هیچ اطلاعی از ساختارهای اداری و اجرایی دانشگاه ها ندارند.

۴- در صحنه ای دیگر، رییس دانشگاه به همان دانشجو می گوید نامه بورس او را تایید کرده است. به هر حال هر کسی که پایش را هم به دانشگاه گذاشته باشد می داند که بورس ؛ ارتباطی به دانشگاه نداشته و یک روند فرا دانشگاهی است.

۵- نحوه برخورد دانشجویان با اساتید و بالعکس به گونه ای است که انسان به یاد مکتبخانه های قدیم می افتد. از پوشش دانشجویان که بگذریم، لودگی های دانشجوی به اصطلاح تشکلی ( با بازی امیر نوری ) آنقدر تهوع آور است که به نظر می رسد نویسنده محترم طنز را با هجو و هزل اشتباه گرفته و تصویری نادرست از دانشجویان مذهبی ارائه می کند.

۶- اصولا چگونه ممکن است دانشجویی با رتبه زیر صد و معدل الف، در یک دانشگاه خصوصی پذیرفته شود. این توجیهی است که معاون دانشگاه در پاسخ به ادعای سهمیه ای بودن یکی از دانشجویان تشکلی می دهد.

۷- اصولا در این دانشگاه، دانشجویان فقط به فکر اعتراض و اعتصاب بوده و به راحتی تجمع کرده و هرگونه که بخواهند افراد را مورد خطاب قرار می دهند و فضای درس و بحث به هیچ عنوان در دانشگاه حاکم نمی باشد.

نکته پایانی اینکه، با مشاهده سایر بخش های سریال نیز می توان نقدهای زیادی به آن وارد کرد و این نکته را به سازندگان فیلم یادآور شد که ارزش های اسلامی و دینی و ملی کشور را می توان با زبان شیواتری نیز بیان کرد تا بتوان مخاطب را تحت تاثیر قرار داده و او را به خود اورد. کاری که امثال ملاقلی پورها انجام دادند و حاتمی کیاها آن را ادامه می دهند.


کد مطلب: 243579

آدرس مطلب: http://alef.ir/vdchqxniw23nkmd.tft2.html?243579

الف
  http://alef.ir