در روزهای اخیر اخباری مخابره می شود مبنی بر این که گروهی تجّار آمریکایی به ایران آمده اند و با همصنفان خود و برخی مقامات سیاسی/مذهبی دیدار کرده اند. من بالبداهه مخالف این قبیل دیدارها نیستم و گسترش مراوده با غرب را رافع بسیاری مشکلات می دانم.

یادمان که نرفته. زمانی که نوشابه های وطنی را به تَشتک و سوسک افتاده در کف بطری می شناختیم و خودمان را با بطری های کَپَک زده و جرم گرفته تحمیل شده از سوی فروشندگان مواد غذایی وفق می دادیم. کوکای مشهدی ( کوکاکولای اوریجینال دوران ریاست جمهوری آیة الله هاشمی) به میدان آمد و همین بیست و سه چهارسال پیش بود که کارخانجات داخلی نوشابه و شیر و دوغ را به رقابت و حفظ بهداشت وادار کرد. جریانی که ای کاش به برنامه های نازل صدا و سیما هم کشیده می شد و "بهداشت روانی" را برای تماشاگران سیما به ارمغان می آورد.

پس سخن من نه نفی مُراوده است و نه نهی از مُذاکره. ماجرای دَمپینگ و ارزانی اجناس خارجی را هم به خبرگان اقتصادی می سپارم و ماجرای اخیر را از منظر تخصصی خودم - فلسفه و دین پژوهی - به دایره نقد می کشانم.

دین پژوهان محترم همکار من سر در گریبان غفلت فرو برده اند و خطری که بیخ گوشمان خوابیده را احساس نمی کنند. مانند دینداران متعصب انگلیسی که تسمه از گرده بومیان استرالیا می کشیدند و به ضرب و زور چماق ، صلیب و مراسم عشای ربانی را به آنان تحمیل کردند.

کارد که به استخوان رسید، سر و کلّه نظامیان آمریکایی پیدا شد. ورود "جان فرام یو إس اِی"(یعنی ورود جان نامی اهل آمریکا به استرالیا) با آزادی و وفور و شکلات همراه شد. آمریکائی ها تسمه از گرده بومیان برداشتند و توشه غذایی خود را با بومیان تقسیم کردند. کار به جایی رسید که حتّی اعتقاد به مسیحیت را لازم ندانستند و - همانطور که متن قانون اساسی آمریکاست - تکثّر مذهبی را پذیرفتند.

حالا تصوّر کنید که جان مذکور - مانند مستشاران آمریکایی زمان شاه - "تصویری" از شکلات بگذارد و برود. این می شود که تصویر آسمانی موعود ادیان (در مورد بومیان استرالیا، عیسی مسیحِ تحریف و تحمیل شده از سوی اروپائیان)، جای خود را به "جانِ آمریکایی" می دهد و سنّت گرایی احیاء شده بومیان را با پرستش پرچم آمریکا تلفیق می کند. این است که شمار بسیاری از بومیان استرالیا، لباس نظامی آمریکایی برتن می کنند و با به جا آوردن مراسم خرافی شَمَنیسم و آنی میسم و توتم پرستی، پرچم آمریکا را به امید بازگشت جناب جان برمی افرازند !! نام دینشان هم جان فرام است!

من البته میان بومیان کم سواد استرالیایی (که FROM به معنی اهل فلان جا را FRUM می نویسند) با قشر تحصیلکرده ایرانی فرق قائلم. یک فرقش این که این بومیان، ماهواره و اینترنتِ ۳G و ۴G (ولو با سرعت حلزون) ندارند تا تصویر موعودشان را شب و روز رصد کنند، و بِوِرلی هیلز و گوانتانامو و هاروارد و لاس وگاس و فرگوسن را یکجا ببینند. خاطره محوی دارند از جناب (یا جنابان) جان که حول و حوش جنگ جهانی آمدند و مدّتی بودند و بعد رفتند .یک جان نامِ خوش پوش دیگری هم دو سه دهه قبل از آنان بوده، که خاطره او و اینان را با هم خلط کردند.

الف