الف - به نام مردم، به مردم ظلم نکنیم

تخریب فعالین سیاسی، اجرایی و رسانه ای، به خاطر انتقادات آن‌ها از معایب جامعه، رسمی را در جامعه بنا می‌نهد که به موجب آن هیچ شخصیت دلسوزی جرات پیدا نکند در قامت یک مصلح اجتماعی به نقد و اصلاح رذایل اخلاقی جامعه اقدام کند.

بعضی از اوقات که صفحات برخی سایت‌ها و جراید سیاسی را از نظر می‌گذرانیم مشاهده می‌کنیم که با ذوق زدگی بر بالای مطلبی تیتری زده شده است و مضمون آن یادداشت این است که جناح رقیب ، به مردم توهین کرده است. و این مچ گیری به منظورتضعیف پایگاه اجتماعی رقیب صورت می‌گیرد.

ذکر این نکته ضروری است که ما اصلاً دنبال این نیستیم که جناح‌های سیاسی را از اینکه به معایب هم بپردازند منع کنیم چرا که این جناح‌ها اساساً تفکر حاکم بر طیف رقیب را برای جامعه مضر تلقی می‌کنند و نیز به نیروهای طیف مقابل نقد دارند و از این رو رسالت خود را در نقد مواضع جناح مخالف می‌بینند. همچنین اگر این عیوب ریشه در واقعیت داشته باشند انتقاد کردن و حتی مچ گیری هیچ مشکلی ندارد و گاهی از مصادیق امر به معروف واجب هم می‌تواند تلقی شود البته ناگفته پیداست این عیب گیری جهت مؤثر واقع شدن و نیز در راستای عمل به تکلیف شرعی، باید از روی دلسوزی و اصلاح طرف مقابل صورت بگیرد. اما متاسفانه مچ گیری بعضی از وقت‌ها فقط در جهت تأمین منافع سیاسی صورت می‌گیرد و در این بین مسائل مهم دیگری تحت الشعاع می‌گیرد.

برای تشریح هر چه بهتر این بحث ذکر مقدماتی ضروری است. باید گفت ما مردم ایران در کنار همه‌ی محاسنی که داریم دارای عیب‌هایی هم هستیم که هیچ کس از ما منکر آن‌ها نیست ما علی رغم فرهنگ غنی و اخلاق متعالی ای که در سراسر تاریخ با عظمت خود داشته‌ایم اما در عین حال دارای عیوبی نیز هستیم و چون هدف این نوشتار پرداختن به معایب اجتماعی می‌باشد با ذکر این عبارت کلی از نام بردن محاسن بیشمار ملت بزرگ ایران صرف نظر کرده و به ذکر معایبی می‌پردازیم که در نهایت بتوانیم مقصود اصلی از این یادداشت را عنوان نماییم.

در مورد شماری ازعیوب جامعه ما باید گفت که متاسفانه در کشور ما سالانه پانزده میلیون پرونده قضایی ثبت می‌شود که هر سال این آمار افزایش پیدا می‌کند. وضعیت کار مفید کشور در کارهای دولتی به شدت پایین است. در مجالس و محافل خانوادگی و دوستانه‌ی ما غیبت چون نقل و نبات رواج دارد .

چشم و هم چشمی یکی از شاخصه‌های رفتاری ما مردم شده است با مصرف گرایی زندگی را بر خودمان دشوار کرده‌ایم. در اوج غم و در مجالس عزای یک شخصیت معروف، اقدام به گرفتن عکس و فیلم از او می‌کنیم. توهین‌های ما در فضای مجازی بیداد می‌کند. احترام به قانون در نظر ما و حتی مسئولین جایگاه چندانی ندارد. دروغگویی در بین ما قبح خاصی ندارد. زرنگی برایمان فریب دادن دیگران و کسب منفعت از این طریق تعریف شده است. و مثال‌های فراوانی دیگری از این دست، که بیش از این ذکر آن‌ها ضروری به نظر نمی‌رسد. هر چند که انسان‌های شریفی هم وجود دارند که از این مسائل به کلی به دور هستند و همچنین بسیاری از مردم نیز درصد اندکی از این صفات را دارا هستند، اما با این حال سعادتمندی دنیوی و اخروی یک جامعه در گرو شناخت و سپس اصلاح معایب خود می‌باشد ودر آموزه‌های دینی ما گوشزد کردن عیب دیگران به خودشان به هدیه دادن تشبیه شده است. تعارف و چشم پوشی در این مسائل نیز نهایتاً به انحطاط اخلاقی جامعه کمک می‌کند و از این رو هر اقدام آگاهانه ای که از طرح معایب اجتماعی جلوگیری کند قابل پذیرش نیست.
در این میان بعضی اوقات که سیاسیون و یا رسانه‌های سیاسی، از بعضی عیوب اجتماعی مردم انتقاد می‌کنند رقیب در جهت بهره برداری سیاسی خود چنین اقداماتی را با بزرگ نمایی توهین به مردم جلوه می‌دهد.

بی شک بعضی از برچسب‌هایی که به مردم انتساب داده می‌شود می‌تواند توهین به مردم باشد و باید تقبیح شود مثلاً وقتی که آن شخصیت سیاسی اظهار می‌دارد که مردم ایران برای مرگ موش هم صف می‌کشند او به فهم و درک یک ملت توهین کرده است. اما با این حال از آنجایی که مسئولین و سیاسیون نسبت به وضعیت جامعه اشراف دارند وقتی که عیوب جامعه را مطرح می‌کنند عموماً حرفشان ناظر به واقعیات کشور می‌باشد. حال وقتی که بعضی صرفاً جهت دستیابی به منافع سیاسی، راه انتقاد از عیوب اجتماعی را می‌بندند عملاً رسمی را در جامعه بنا می‌گذارند که هیچ کس دیگری همچون فعالان فرهنگی، مذهبی، اجتماعی جرات نکند هزینه انتقاد از معایب اجتماعی را متقبل شود. و بی شک این ظلم بزرگی به مردم می‌باشد آنهم در وضعیتی که ما به شدت محتاج اصلاح رفتارمان هستیم.