دوستی برایم تعریف کرد:

در روزی از روزهای تابستان ۱۳۹۱بعد از حدود ۱۰ سال یکی از دوستان دوره دبیرستانم را را در خیابان دیدم، از شکل ظاهرش به سادگی می شد پی به اعتیادش برد ولی نمی توانستم در همان دیدار اولیه پس از چند سال علت نابسامانی اوضاع ظاهرش را جویا شد. چند دقیقه ای با او خوش و بش کردم و هنگامی که قصد جدا شدند از او را داشتم شماره همراهم را به او دادم و شماره او را نیز گرفتم و از او خواستم که اگر مشکل یا کاری داشت با من در تماس باشد.

یکی دوهفته بعد از این دیدار او زنگ زد و گفت در زندگی به مشکلی برخورده و برای حل آن از من کمک خواست. وقتی مشکلش را جویا شدم قصه زندگی و اعتیادی را برایم تعریف کرد که در بدو دیدارمان به آن پی برده بودم. به او اطمینان دادم که برای رهایی از این بلا کمکش خواهم کرد. راه های مختلف درمان را با توجه به شرایط شغلی و خانوادگی به او پیشنهاد دادم که از میان راه های درمانی او درمان سرپایی از طریق مراکز روزانه را که می بایست هر روز جهت دریافت دارو به یکی از مراکز درمان اعتیاد مراجعه می کرد را انتخاب نمود. برای شروع درمان به یکی از مراکز ترک اعتیاد اصفهان مراجعه کردیم، پزشک آن مرکز در جلسه اول آنقدر از بدی های اعتیاد و تریاک صحبت کرد که من فکر کردم اگر خدای ناکرده و تصادفی بویی از مواد مخدر به این پزشک بخورد درجا سکته سکته خواهد کرد. از ان روز به بعد این دوست ما مرتب به مرکز مذکور مراجعه و روند درمان خود را پیگیری کرد و من نیز با اطلاعاتی که در مورد پروسه درمان اعتیاد داشتم رهایش نکرده و با حمایت خانواده موفق به نجات از این مهلکه شد.

اما قسمت جالب داستان از اینجا آغاز می شود که ۶-۵ بعد، در یک روز جمعه دایی ام که اتفاقا تریاک مصرف می کرد با دوستانش به باغ ویلایش در اطراف فلاورجان رفته ولی فراموش کرده بودند وسایل و مواد غذایی را به همراه خود ببرند. ایشان به من زنگ زد و از من خواست که وسایل مذکور را برای آنها ببرم. من وقتی با وسایل و مواد غذایی وارد باغ شدم دیدم دایی و دوستان در ایوان ویلا بساط مصرف مواد را گسترده و به قول معروف خودسازی می کنند. وقتی نزدیکتر رفتم تا وسایل را تحویل داده وبا ایشان و دوستان احوالپرسی بکنم فردی را دیدم که برق سه فاز از سرم پرید. آقای پزشکی که یک روز آن همه بد از مواد مخدر گفت و بر نفرت بیشتر من از این مواد افزود و چنان پک به وافور می زند و از دهان و دماغ دود تریاک بیرون می دهد که گویی قطار دودی از آنجا می گذرد.

آری دوستان، قصدم از بیان این داستان دفاع و تطهیر بازیکنان مصرف کننده قلیان یا سیگار نیست بلکه می خواهم دنیایی از حرف و واقعیت را در این نکته خلاصه کنم که: " اعتیاد و مصرف مواد مخدر و دخانیات هیچ خط قرمزی ندارد". به عبارت دیگر وقتی دام اعتیاد گسترده شد می تواند دامن همه را بگیرد، شما اگر پزشک، روحانی، پلیس، هنرمند، ورزشکار، معلم، استاد دانشگاه، زن، مرد، کارگر، کارمند، بزرگ، کوچک، دارا، ندار و هرکه باشد اعتیاد در کمین شماست به هوش باشید.

الف