الف - آیا اوباما کم می آورد؟

آقای باراک اوباما مساله بزرگی را روی میزش آورده است: توافق با ایران.

شاید تنها کسی در آمریکا که می توانست به این مساله نزدیک شود باراک اوباما بود. او دموکرات بود و بالطبع مدافع منافع مالکان صنعت اسلحه سازی نبود، بعد از بوشی به کاخ سفید وارد شده بود که دو جنگ پرحاشیه در عراق و افغانستان را تجربه می کرد و او اولین رییس جمهور سیاه پوست آمریکا بود. اما مهمترین ویژگی او این بود که دوران پس از احمدی نژاد در ایران را تجربه می کرد.
او برای دموکراتها میراث پرافتخاری را بر جای می گذارد، او رکود اقتصادی آمریکا را پیشت سر گذاشته است و بر نظام بهداشت و تامین اجتماعی کشورش مانور موفقی انجام داده است.

اوباما در مورد سیاست خارجی اش، مورد نقد بسیار بود ولی او دو کار سیاسی خارجی بزرگ را شروع کرد، کوبا و ایران. موفقیت او در مورد توافق هسته ای با ایران، یکی از بزرگترین دست آوردهای یک رییس جمهور در آمریکا، هم وزن با گشایش روابط با چین خواهد بود.

در ایران بسیاری اوباما را مرد بزرگ برای توافق بزرگ می دانستند [ و امیدواریم چند روز دیگر فعل می دانند درست تر باشد!]. بزرگی کار اوباما در این است که نظام شبکه ذینفعان تجارت بزرگ اسلحه، اشرافیت امیران نفتی عرب و لابی قدرتمند اسرائیل را برای ترسیم یک نظام مبتنی بر همکاری با ایران دچار تزلزل کرده است. اوباما با ایده های جدید می برد یا نظام صلب ذی نفعان مثلی فوق؟ چند روز دیگر، پاسخ را خواهیم داشت.

اما شواهد نشان می دهد اوباما کم آورده است.

اولین بار او و دموکراتها در کنگره ترس خود را از مواجهه با انتقادات آن شبکه نشان دادند. آنها با پیش دستی پذیرفتند که توافقی که یک رییس جمهور به پیش می برد را در کنگره پالایش کنند!

چرا دموکراتها در کنگره تاب انتقادات جمهوریخواهان (هسته مثلث جنگافزار-نفت عربی-اسیراییل) را ندارند؟ آنها یک انتخابات مهم پیش روی دارند و همه می دانند قانع کردن اذهان و افکار عمومی به یک ایده جدید سخت تر از نشستن بر موضع قبلی و انتقاد کردن است.
متاسفانه همگان فراموش کرده اند که ایران، قبل از انقلاب، قدرت منطقه ای مطلوب آمریکا بود و هنوز هم بدون تایید آمریکا، این ایران است که هژمونی مردمی در منطقه دارد. متاسفانه منافع گروهی خاص از قدرتمندان آمریکایی در منطقه، بر ارزشهای مورد ادعای آمریکا مرجح تر است و اوباما و دموکراتها که از بازی قدرت به دور نیستند چرا باید هزینه سرشاخ شدن با این قدرت [به جرات می توان گفت شیطانی] را بپردازند؟

اوباما در پس لرزه های بعد از ویدئو کنفرانس هم نشان داد اشتیاقش به پیروزی در حال افول است و ترجیح میدهد بعد از شکست گفتگوها، موضع انتقاد از ایران و جمهوری خواه ها را برای انتخابات بزرگ بعدی به ارث بگذارد! او همانطور که در ارائه احتمال ذهنی کمتر از ۵۰ در صد برای توافق لو میدهد، موضع انتقاد را کم خطر تر می بیند.

آیا جمهوری خواهان برای انتخابات بعدی و تمرکز مانورشان روی ایران، خلع سلاح خواهند شد؟ آیا توافق به زمان کاندیدای موفق بعدی دموکراتها رزرو خواهد شد؟ فقط چند روز دیگر پاسخ این سوالات مشخص خواهد شد.