چند سال پیش طرح هدفمندسازی یارانه ها آغاز شد تا با واقعی سازی قیمت ها هزینه هایی که دولت بابت یارانه انرژی پرداخت می کرد کم شده و بتواند این هزینه ها را در جاهای بهتری به مصرف برساند که بیشتر به نفع جامعه باشد.

اما این طرح با خود بار تورمی عجیبی به همراه داشت که سبب شد تا با کاهش شدید ارزش پول ملی در واقع قیمت ها نه تنها به نرخ های جهانی نزدیک نشوند بلکه دورتر هم شوند بطوریکه اگر در آغاز این طرح بنزین ۷۰۰ تومانی معادل نصف دلار بود امروز بنزین ۱۰۰۰ تومانی کمتر از یک سوم دلار است یعنی با اجرای این طرح نه تنها هزینه دولت کاهش پیدا نکرده است بلکه یارانه ای که دولت الان می پردازد بیش از یارانه ای است که در سال های ابتدای این طرح می پرداخت.

قابل پیش بینی است که اتفاقی که در دوره اول افتاد در دور دوم نیز خواهد افتاد یعنی با وقوع تورم و بالا رفتن قیمت دلار و افت ارزش پول ملی دوباره قیمت های تعیین شده فعلی از قیمت های جهانی دورتر خواهد شد.

این نشان می دهد که این طرح نه تنها به هدف خود نرسیده است بلکه به نتیجه کاملا عکس دست یافته است. یعنی نه تنها هزینه دولت ها از بابت یارانه کاهش پیدا نکرده است بلکه علاوه بر آن یک هزینه سنگین بر جامعه نیز در سال های اخیر وارد آمده است.

موافقین این طرح معتقدند که علت شکست در دور اول اجرای غلط دولت و وجود تحریم هاست و در دور دوم با اجرای صحیح می تواند تورمی بوجود نیاید.

اما سوال اینجا است اگر تحریم ها عامل تورم بودند مگر الان در شرایط تحریم نیستیم و اگر دولت در اجرای خود کوتاهی کرده است مگر تفکر تیم اقتصادی دولت فعلی با تفکر تیم اقتصاد دولت قبلی تفاوتی کرده است؟ مگر همان کسانی که اجرای این طرح را به احمدی نژاد مشاوره می دادند الان به روحانی مشاوره نمی دهند؟

آیا وقت آن نرسیده است که به جای اجرای طرح های تورم زا که از زمان دولت سازندگی در دستور کار دولت ها قرار داشته است روی به سیاست هایی بیاوریم که بتوانیم ارزش پول ملی خود را حفظ کنیم و از بار تورم بکاهیم؟

بهتر نیست به جای اینکه قیمت بنزین را به دلار برسانیم. بیاییم و قیمت دلار را به بنزین برسانیم؟

الف