۱۰۰ روز از شروع دولت یازدهم گذشت ... وعده های تغییر اوضاع اقتصادی در ۱۰۰ روز اول ( وحتی یک ماه اول ! ) که در ایام انتخابات مطرح شد، بسیارخنده دار بود و حکایت از این داشت که روحانی و اطرافیانش هیچگونه اشرافی به اوضاع مملکت ندارند. و همین باعث شده که این چنین وعده ها یی رو مطرح کنند و یه گاف بزرگ دست منتقدان بدهند.

هر چند که بعد از شفاش شدن بیشتر اوضاع برای دولت، روحانی در تریبون مجلس به نوعی حرفش را پس گرفت و ارائه "یک گزارش از چگونگی تحویل گرفتن دولت در ۱۰۰ روز نخست" را با "تغییر اوضاع در ۱۰۰ روز" عوض کرد.

بگذریم ... نمیخواهم اینجا بحثی بر سر عمل نشدن به یک وعده انتخاباتی کنم، که هر مدیر بلکه افراد عادی ای مثل من هم میداند که تغییر محسوس در یک ادراه کل هم به زمانی بیش از این محتاج است چه رسد به یک کشور. وعده ۱۰۰ روزه تنها بهانه ای بود برای گفتن حرف اصلی ام.

از همان روز های نخست شروع تبلیغات انتخاباتی و در بحث های دوستانه و خودمانی و فامیلی نکته ای در مورد روحانی به اطرافیانم میگفتم که هر چه بیشتر می گذرد برجسته تر می شود و خودم هم بیشتر به آن ایمان می آورم؛ و آن تاکید بیش از حد روحانی برای برقراری رابطه با آمریکاست. ( آنچه روحانی با احتیاط و با بیان عبارت "صحبت با خود کدخدا" مطرح میکرد ) چیزی که من آن را "تنها کلید روحانی" می دانستم. شخص بنده برقراری رابطه با آمریکا را نه مانند برخی تند رو ها تابو میدانم و نه مانند بعضی دیگر آرزو !

منتها به نظر میرسد که بدنه اصلی دولت بجای برنامه ریزی و تکیه بر توان داخلی، بیش از حد منتظر حصول نتیجه در دیپلماسی خارجی است. بالاخص تیم اقتصادی دولت منتظر یک معجزه عظیم و راهگشا در سیاست خارجی برای حل مشکلات اقتصادی در داخل است!؛ چیزی که حداقل با رصد اوضاع کنونی بسیار بعید به نظر میرسد. حتی زمزمه هایی مطرح شده که خود شخص رئیس جمهور هم ارائه گزارش ۱۰۰ روزه نخست را تا پایان مذاکرات پیش رو به تعویق انداخته، بلکه شاید بتواند برگ برنده ای در آن بگنجاند.

مخلص کلام اینکه باقی دوستان دست به کمر و معطل ایستاده اند تا ببینند که جناب ظریف چه کاری از پیش می برند! بدون اینکه متوجه این موضوع باشند که بخش اعظم مشکلات اقتصادی ایران داخلی است. و تا مشکلات داخلی حل نشود و بستر صحیح اقتصادی ایجاد نشود رابطه با آمریکا که سهل است رابطه با موجودات فضایی هم دردی از اقتصاد ایران دوا نخواهد کرد، حتی امکان دارد در دراز مدت به ضرر کشور هم تمام شود.

در نهایت میتوان گفت که پس از ۱۰۰ روز، کلید روحانی هنوز هیچ قفل خاصی را برای مملکت باز نکرده، و اگرهم بتواند قفل "رابطه با آمریکا" و یا "بحران هسته ای" را باز کند نتایج آن بسیار کوتاه مدت، گذرا و محدود خواهد بود. امیدوارم که کلید روحانی فقط با همین یک کلید نیامده باشد.

فارغ از مسائل مطرح شده بالا، برخی از عملکرد های دولت بالاخص در خصوص حوزه دیپلماسی و بعد از آن محیط زیست بسیار خوب و قابل تقدیر است. و امیدوارم باقی بدنه دولت به ویژه بخش اقتصادی آن هم کمی با برنامه تر و سنجیده تر عمل کنند.

الف