جمهوریخواهان آمریکا به گره خوردگی شدید منافع با عوامل و صنایع نظامی آمریکا و دست داشتن در تجارت ناشی از "دستکاری" برای سودآوری "هج فاند" هایی مثل کارلایل گروپ معروفند. در یک جمله ساده، شروع جنگ و آن هم شروع در زمانی که حتی الامکان تنها جمهوریخواهان با قطعیت از آن مطلع باشند از ارکان سودجویی این گروه جنایتکار است، ولو به قیمت جان صدها هزار انسان و نابودی چند تریلیون دلار ثروت مردم آمریکا تمام شود.

عوامل و صنایع نظامی آمریکا اوبامای دموکرات را هم با وجود وعده های صریح مبنی بر پایان جنگ در مقابل منافع نظامی به زانو در آورد و حفظ نیروها در عراق را تا آستانه انتخابات آمریکا عقب انداخت. آبروی دموکراتها در آمریکا، در راستای منافع نظامیان متنفذ این کشور، با خلف وعده در مورد پایان اشغالگری و تعطیلی شکنجه گاه گوانتانامو از بین رفت. نهایتا بار اقتصادی جنگ و خرابکاریهای اقتصادی جمهوریخواهان نیز کمر آبروی دموکراتها را بطور کامل شکست. شاید پنتاگون جمهوریخواه از تجمع رای دهندگان به دموکراتها در وال استریت چندان ناراضی نباشد.

بالاخره ممکن است این تحولات به همراه یک حافظه تاریخی ضعیف موجب شود جمهوریخواهان چهار سال زودتر به کاخ سفید بازگردند. این روزها برخی صهیونیستها حتی با واگویه کردن احتمال ترور اوباما آرزوی بازگشت جمهوریخواهان را حلوا حلوا می کنند. چرا؟ علت این است که دموکراتها آنقدر کم خرد نبودند که دعوت مستقیم و غیر مستقیم (تحریک) اسرائیل را برای حمله به ایران بپذیرند و حتی اسرائیل را از وارد شدن به بازی خطرناکی که پای آمریکا را هم (پس از کوبیدن اسرائیل توسط موشکهای ایران) به گرداب جنگی بزرگتر بکشد برحذر داشتند.

پازل اسرائیل یک "احمق" کم دارد: جمهوریخواهان جنگ طلب! کسی مثل بوش کوچک یا ریک سنتروم! می توان مطمئن بود که روسها از چنین حماقتی توسط آمریکا خوشحال شوند و بسیاری از رقبای دوست نمای آمریکا در منطقه یورو نیز با ولع به تماشای سرنگونی دیگر ابر قدرت فرتوت جنگ سرد بپردازند. بیشتر از هر چیز، این حماقت است که موجب فرتوتی ابرقدرتها می شود، حماقت اقتصادی، سیاسی، اخلاقی یا نظامی. این حماقت اخلاقی-اقتصادی-نظامی احتمالا در صورت رای آوردن جمهوریخواهان در تابستان ۲۰۱۳ و از طریق هوا اتفاق خواهد افتاد. جنگی که با به پرواز درآوردن هزاران موشک از دو سو آمریکا و ایران را در عرض سه سال از نظر اقتصادی سرنگون خواهد کرد، با این تفاوت که اقتصاد در ایران وسیله است و در آمریکا هدف. ما مظلوم هستیم و آمریکا ظالم.

رای مردم آمریکا به جمهوریخواهان "نه" گفتن به عدم دستیابی به هدف اقتصادی ملی و رفاه و رویای آمریکاییست نه بله گفتن به جنگ افروزیهای احمقانه امثال بوش و سنتروم (و در یک کلام صهیونیستهای نظامی گر آمریکا). آمریکا ضربه مهلکی از ایران و ضربه مهلکی از داخل دریافت خواهد کرد، ما عزا دار و در عین حال مفتخر به تشییع شهدایمان خواهیم پرداخت و جهان (با ولع، تنبلی، بی لیاقتی و بدون پرداخت هزینه زیاد) رژیم حاکم به آمریکا را به سوی زباله دان تاریخ بدرقه خواهد کرد. دوستی متحدان آمریکا از متحدان شوروی بیشتر نخواهد بود.

آسایش ایران و ایرانیان و انقلابیون آزادیخواه آمریکا تاوان سنگینی برای آزادی کشورهای دنیا از بزرگترین "زنجیر" معاصر خواهد بود. من هم مثل شما طمع دارم آینده بهتر از این رقم بخورد، ولی گمان کنم اشتباهات تاریخی ما (مردم آمریکا و ایران) در دویست سال اخیر از شانس ما برای داشتن آینده ای صلح آمیز تر کاسته است: نه ایران به اندازه کافی ترسناک است و نه آمریکا از حداقل عقلانیت لازم برای صلح طلبی برخوردار.

الف