الف - رسانه؛ آزادی و تعالی!

ا ــ «آزادی» و «عدالت» نیاز و تمنای فطری آحاد انسانی در درازنای تاریخ است و تو شاید بدانی که بر این هر دو و فریاد کنندگان اش چه رفته است و «حکیمان مصطلح» ( به تعبیر نیچه) چه بر سرِ «بزرگابزرگان» آزادی و عدالت آورده اند و این زبدگان و معناکنندگان زندگی، چقدر برای اش خون دل خورده اند و بخاطر تحقق اش خون داده اند. و این قصه همچنان ادامه دارد.

2 ــ در روزگار امروز یکی از شاخص های وجود آزادی در جوامع انسانی و کشورها، کنشگری رسانه ها و مطبوعات پرطراوت و سرزنده و قبراق و تازان و تازنده است. صرف نظر از این شاخص راهبردی، به تجربه ثابت شده است که رسانه های کنشمند و سرزنده، برای تعالی جامعه، جایگاهی بسیار ارزشمند و غیرقابل انکار دارند و بدون چنین رسانه هایی، گونه های متکثری از کجروی های اجتماعی، اقتصادی و بویژه سیاسی، گریبان روندها را می گیرد و برآیندی تاریک و منحط ببار می آورد.

3 ــ یکی از ویژگی های مهم مطبوعات پیشرو و کنگشر، درک شایسته و روزآمد آنها از منافع و امنیت ملی و فهم راهبردی از مرزهای اخلاق فرهنگی و فرهنگ اخلاقی است. سوگمندانه باید بپذیریم که هنوز مولفه های سرنوشت ساز فوق به وجدان جمعی و تربیت فرهنگی و اجتماعی ما ایرانیان تبدیل نشده است، به همین خاطر، نه تنها در حوزه ی کنش مطبوعاتی و رسانه ای کشور ما کم پیدا و کمیاب است، بلکه در میان نخبگان، صاحبان قدرت سیاسی، سیاستمداران و جریان های سیاسی نیز، گوهری دیریاب می نماید و زخمها که از این رهگذر بر پیکر میهن نشسته است و رنجها و دردها بر جای نهاده است.

4 ــ در میان صاحبان قدرت ( در ساحت ها و شکل های گوناگون آن ) آنها که تاب خواندن و شنیدن نقد و مخالفت و ... را ندارند، اخلاقا نباید از آزادی سخن بگویند و در تکریم آن گریبان بدرند و مدیحه سرایی کنند. صاحبان قدرت، بیش و پیش از سخن و حرف و شعار در مدح آزادی، باید با عمل خود و تحمل نقد و مخالفت ( حتی اگر ناروا و هیجانی و عصبی و تند و پرخاشجویانه باشد ) از آزادی و کنش رسانه های نوشتاری و دیداری و مجازی حمایت نمایند. آزادی و رسانه ی آزاد ( و صد البته مقید به مرزهای دینی، ملی و فرهنگی و نه سیاسی ) به گوش شنوای صاحبان قدرت، شکیبایی بالا و اخلاق توسعه یافته ی آنها نیاز دارد. با اخلاق عقب مانده و منش ماقبل فرهنگ و روحیه ای مستبد، نمی توان از آزادی و رسانه ی آزاد سخن گفت و به ناروا چنین پنداشت که افکارعمومی گرفتار معلولیت فکری و تحلیلی است و چنین سخنان و ادعاهایی را باور می کنند. ابدا چنین نیست.

وجدان جامعه ( گرچه احتمالا دیر) رفتار و سخنان و عملکردها را می سنجد، می کاود، نقطه گذاری می کند و در بزنگاه هایی خاص، واکنش معقول و حساب شده ی خود را نشان می دهد.