در مسایل اخیر هسته ای ایران و قدرت های اتمی و اقتصادی طرف مذاکره مطلبی است که کمتر از آن به صراحت صحبت می شود.
این کشورها سابقه حمله اتمی به دیگر کشورها را در زمانی که توان متعارف نظامی پاسخگوی نیازهای تهاجمی آنها نباشد در تاریخ به ثبت رسانده اند و در حال حاضر نیز برخی از این کشورها علی رغم تهدید مکرر ایران به حمله، فاقد توان متعارف مواجهه نظامی "موثر" با ایران هستند.
مواجهه نظامی موثر با ایران برای آن ها مواجهه ای است که خسارات آن مانند جنگ با عراق قابل کنترل به نظر بیاید و به پیروزی خود در ابعاد مختلف این رویارویی حداقل در ابتدای کار یقین داشته باشند. تجربه عراق ثابت کرد که حتی برتری و خوشبینی مطلق ابتدایی نیز کافی نیست و حتی در این شرایط نیز مجموعه شرایط می تواند برای طرف به ظاهر پیروز این جنگ نابرابر با یک حریف تضعیف شده، تبدیل به جهنم شود. حکومت عراق بارها مردم را قتل عام کرده بود و از طرف دیگر طی معاهدات موشکی با غرب همان توان موشکی محدود خود را نیز بسیار محدودتر کرده بود.
وضعیت ایران کاملا خلاف این است. یک ابرقدرت منطقه ای با پشتوانه مردمی که علی رغم مشکلات مزمن اقتصادی و مدیریتی خود دستاوردهای علمی و نظامی و تکنولوژیک عظیمی داشته است و از لحاظ رشد علمی بین دویست کشور دنیا رتبه اول را دارد و در عین حال به مقام پانزدهم علمی دنیا نزدیک شده است.
اگر با مردم عادی آمریکا طرف بودیم مطلب به گونه دیگری می بود ولی در مقابل دولت اتمی آمریکا با آن سابقه به کار گیری سلاح های اتمی و وجود جنایتکاران جنگی در راس حکومت آن ها مانند جرج بوش، باید احتمال حمله اتمی آمریکا به ایران را همانطور که برخی جمهوری خواهان بارها خواستار آن شده اند، جدی گرفت.
در این شرایط اگر چه ساخت سلاح هسته ای را حرام می دانیم، حفظ قابلیت فرار هسته ای ایران در نقاط دور از دسترس زیر زمینی را که حتی از گزند حمله اتمی دور بماند باید بازدارنده یک فاجعه دانست (بازدارنده حمله اتمی آنها). از طرفی ساخت سلاح هسته ای وقتی به ما حمله اتمی شده باشد شاید دیگر حرام نباشد و قابلیت انجام بسیار سریع چنین کاری بطوری که خود این فرایند در مقابل حمله اتمی مقاوم بوده باشد (صدها متر زیر زمین، استحکامات و ...)، اصل قضیه حمله اتمی به ما و ساخت سلاح اتمی توسط ما را منتفی خواهد کرد و به صلح منطقه ای و بین المللی و امنیت شهروندان ایرانی کمک ویژه ای خواهد نمود.
مغایرتی نیز با تعهدات فعلی ما ندارد. از طرف دیگر با بدبینی جمهوری خواهان نسبت به ما آن ها احتمال آماده بودن سلاح ها را می دهند که خود بازدارنده است و نیاز به توان حفظ تاسیسات برای چندین روز یا چند هفته در مقابل حملات سخت نخواهد بود. خود این بدبینی آنها بازدارندگی دارد. اگر مقابل دموکرات ها این را از دست بدهیم ممکن است قلقلک بزرگی به جهوری خواهوان برای حمله اتمی به ایران داده باشیم البته معمولا نه ابتدا به ساکن، بلکه آن ها پس از شروع حمله به ما مثلا توسط اسرائیل، هر اقدام متعارف نظامی ما در تنگه و یا علیه اسرائیل را می توانند تهدید به حمله اتمی بکنند و نهایتا یا کشور را باید بدون دفاع و بدون توان مقابله به مثل موثر تسلیم آنها کنیم یا پس از انجام مقابله به مثل موثر علیه آنها هدف حمله اتمی قرار بگیریم.
فکر نکنید اگر به ما حمله اتمی بشود لزوما همه با خبر شده و دنیا به هم می ریزد. بیماری خلیج را به یاد دارید؟ نباید قابلیت قانونی فرار هسته ای را به سادگی معامله کرد، مگر آن قدرت ها مطابق با ان پی تی کاملا خلع سلاح شوند.
