الف - زخم های به جا مانده بر دل مردم ایران

هفتم تیرماه سال ۱۳۶۶ یادآور خاطره ای تلخ برای مردم سردشت به شمار می آید؛ خاطره ای از بمباران شیمیایی در این منطقه که برای همه زجرآور و دردناک است.

به گزارش ایرنا، ساعت ۱۶ و ۳۰ دقیقه بعدازظهر هفتمین روز تابستان سال ۱۳۶۶ در ذهن مردم سردشت، خاطره خوبی را به یاد نمی آورد.

هفتمین روز از تابستان ۶۶، غرش هواپیماها و پس از آن فرود آمدن هفت بمب در شهر و روستاهای اطراف کافی بود تا یکی از فجیع ترین حملات شیمیایی برای مردم سردشت رقم بخورد. کشته شدن جمعی از مردم و مجروح شدن به خاطر بمب های شیمیایی این خاطرات را بسیار دردناک تر کرده است و سردشت به خاطر این حملات شیمیایی بود که به عنوان نخستین شهر قربانی جنگ افزارهای شیمیایی در جهان نامگذاری شد؛ البته سردشت، اولین مرکز بمباران شیمیایی در ایران نبود و در برخی شهرهای دیگر نیز شاهد بمباران شیمیایی بودیم.

اگر چه هزاران تن از هموطنان پس از حملات شیمیایی عراق در سردشت جان باختند؛ اما افراد نجات یافته نیز حال و روز خوبی نداشتند و ندارند و با عوارض آن همچون عوارض پوستی و چشمی تا زمان حاضر در زجر، زندگی می کنند.

براساس آمارها، بمباران شیمیایی سردشت بمبارانی بود که نیروی هوایی عراق در چهار نقطه پر ازدحام شهر سردشت از توابع استان آذربایجان غربی انجام داد و در این حمله ۱۱۰ تن از ساکنان غیرنظامی شهر کشته شدند و بیش از پنج هزار تن دیگر در معرض گازهای سمی قرار گرفتند و مسموم شدند.

رژیم بعثی عراق در دوران جنگ تحمیلی که هشت سال طول کشید با استفاده از سلاح های شیمیایی بیش از یکصد هزار تن را مجروح و شهید کرد و زخم هایی را بر دل مردم بی دفاع ایران باقی گذاشت.
این رژیم از گازهای ارگانوفسفره (عوامل اعصاب، تاول ‌زا و گاز خردل) در طول جنگ استفاده می کرد؛ضمن اینکه پس از جنگ جهانی اول این نخستین باری بود که از سلاح‌های شیمیایی به صورت وسیع در جنگ استفاده می‌شد.

عراق در سال ۱۹۸۰ با انتقال مقادیری از عوامل شیمیایی و مواد اولیه مربوط به ذخایر شوروی سابق و همچنین خرید تجهیزات ویژه از کشورهای اروپایی و ایالات متحده به تولید مستقل جنگ‌ افزارهای شیمیایی، اقدام کرد.

رژیم بعثی عراق بر استفاده از عوامل شیمیایی در جبهه‌های جنگ اکتفا نکرد و بارها در مناطق مسکونی به‌ویژه در روستاها بمب‌های شیمیایی خود را فرود آورد.

بر اساس گزارش‌ های رسمی، حملات شیمیایی عراق علیه ایران و برخی مناطق کردنشین عراق به بیش از دهها بار می ‌رسد که مهم ترین آنها استفاده از گاز موستارد یا خردل در سردشت در هفتم تیر ماه سال ۱۳۶۶، بمباران شیمیایی بسیاری از روستاهای اطراف ایران در اسفند ۱۳۶۷، شیمیایی ساکنان شهر شلمچه و روستاهای اطراف آن در اسفند ۱۳۶۷ و بمباران شیمیایی روستاهای اطراف شهرهای سرپل ذهاب، گیلانغرب و اشنویه در خرداد ماه ۱۳۶۷ است.

صدای ناله ‌های شیمیایی ‌شدگان در آن زمان به فلک رسید و ایران در طول هشت سال دفاع مقدس، ۳۵۰ بار مورد حملات شیمیایی از سوی عراق قرار گرفت که ۵۵ هزار جانباز شیمیایی بر جای گذاشت و اینکه فقط مردم ایران نبودند که قربانی حملات شیمیایی ارتش صدام شدند بلکه مردم عراق نیز از هدیه کشورشان بی بهره نماندند؛ به عبارت دیگر بکارگیری سلاح‌های شیمیایی یکی دیگر از جنایت های رژیم صدام علیه ملتش بود .

کابوس سلاح‌های شیمیایی هنوز تهدیدی برای بشریت به حساب می آید؛ ملت ایران تجربه سختی از این سلاح ویرانگر در حافظه دارند و یادگارهای، گازهای خردل و عامل اعصاب ارتش بعث عراق در دوران جنگ هنوز جان جانبازان ایرانی را می گیرد.

آثار ناشی از حملات شیمیایی که با هدف قرار دادن نظامیان و غیرنظامیان، تعداد قابل توجهی از اهالی شهرهایی همچون اشنویه و سردشت را به گاز خردل و گازهای عصبی آلوده کرد؛ یادگارهایی است ر نسل‌های دوم متولد شده از آنها نیز قابل مشاهده است و اکنون بعد از گذشت سال ها از پایان جنگ تحمیلی عراق علیه ایران، مرگ تدریجی هموطنان را شاهدیم که دستگاه تنفسی شان سرشار از موادشیمیایی است.

به امید روزی که در هیچ جای دنیا شاهد حملات شیمیایی نباشیم.