نتایج انتخابات هر چه که باشد به نفع جمهوری اسلامی است.مسئله ی مهم حرکت آرام مردم به سمت اعتدال است.اینکه بالاترین آرا در میان اصولگرایان به محمدباقر قالیباف و در میان اصلاح طلبان به حسن روحانی اختصاص یافت ، کم کم نشان از یک بلوغ سیاسی دارد.کناره گیری عارف قبل از شروع انتخابات و کم بودن آرای جلیلی (با همه ی احترامی که برای شخصیت این دو بزرگوار قائلم) نشان دهنده ی کنار گذاشتن دو جریان مرتجع(رجوع کننده ی به عقب) است. در حالی که عارف خود را خاتمی ۷۶ می داند و جلیلی ، احمدی نژاد۸۴!

اتفاقا اتحاد اصلاحات و روحانی نشان دهنده ی بلوغ سیاسی اصلاحات است.اصلاحات بعد از تجربه ی تلخ سال ۸۸ که تقریبا همه آن را مرگ اصلاحات می دیدند ، توانست بهترین گزینه را برای ریاست جمهوری انتخاب کند.رای آوردن روحانی ، نشان از رشد جامعه دارد ، نشان از رشد مردم و سیاستمدارانی که وقتی عرصه را برای برگزیدن گزینه ی حداکثری مناسب نمی بینند ، به گزینه ی حداقلی اکتفا می کنند.

از طرف دیگر این شکست برای اردوگاه اصولگرایی لازم بود. دسته ی عمده ی اصولگرایان که خود را صاحب نظر مردم می پنداشتند ، فهمیدند که مردم به هیچ جریانی برای همیشه تضمین نمی دهند.جریان اصولگرا متاسفانه در این سالها نه به اصولش پایبندی چندانی نشان داد و نه حرکت جدیدی برای رشد و اعتلای خود انجام داد.تا جایی که در مرحله ی آخر با افتخار از محصول ۸ سال قبل خود دوباره پرده برداری کرد! اصولگریان در این چند سال ، حاضر به تبری از عناصر افراطی نشدند.تنها برای پوشاندن عیوب خود جریانی دولتی را باعث و بانی تمام مشکلات دانستند.تا جایی در افراط پیش رفتند که با مسئله ی رای دادن مقلد مآبانه برخورد کردند.علمای پیشوای اصولگرایان تا جایی شان علمی خود را نادیده گرفتند که برای ریاست جمهوری نامزدی را زیر آسمان ها و روی زمین ، اصلح معرفی کردند ، نامزدی که صلاحیتش تایید نشد.رفتار اصولگرایان با انتخابات ۸۸ سیاهترین نقطه ی کارنامه ی ایشان است. کیهان که به نوشتن سرمقاله های تند و زننده عادت کرده بود باید دریافته باشد که سهم مهمی در آرای ریخته شده ی اصولگرایان دارد.کدام اصولگرا از کیهان تبری جست؟

از طرف دیگر طرح نا بهنگام مسئله ی جریان انحرافی توسط رسانه های اصولگرا که ظاهرا تلاشی برای تطهیر بخش عمده ی اصولگرایان حامی احمدی نژاد بود با عجله و اشتباه انجام شد ، حتی کار به جایی رسید که عارف در مناظره جریان انحرافی را موهوم خواند! اتفاقا طرح مسئله ی جریان انحرافی -که موهوم هم نبود- باعث اتفاق رسانه های اصلاح طلب و منتقد اصولگرا علیه طراحی کنندگان آن شد و جریانی که حالا به پایداری معروف شده است ، بیشترین ضرر را از آن دید.

مسئله ی مهم تر در این میان ، تفرقه ی اصولگرایان در آستانه ی انتخابات بود: قوز بالای قوز!

کنار نرفتن جلیلی به نفع قالیباف و لج بازی های کودکانه ی پایداری ها، باعث تمام شدن کار در دور اول انتخابات و برد روحانی شد.طرفداران جلیلی با القای این توهم که قالیباف و روحانی رای ندارند و یا اینکه انتخابات قطعا به دور دوم کشیده خواهد شد ، اندک احتمال پیروزی قالیباف در دور دوم انتخابات را به نا امیدی تبدیل کردند.قطعا اصولگرایان انتقام شکست قالیباف را از طرفداران جلیلی خواهند گرفت؛انتقامی که احنمالا به تفرقه ی بیشتر اصولگرایان خواهد انجامید!

نهایتا انتخابات ۹۲ نسبت به انتخابات ۸۸ شیرین تر و پر ثمرتر بود.اولا انتخاب بین خوب و خوب تر بود نه بد و بدتر .ثانیا خطر روی کارآمدن جریان تندرو برطرف شد و ثالثا جمهوریت نظام تثبیت ودروغ بودن اتهام تقلب در انتخابات ثابت شد.

برآیند همه ی اتفاقات فوق قطعا به نفع جمهوری اسلامی است.

الف