البته در نبود یا کمبود منیزیم که دانش آموز نور خیره کننده سوختنش را ببیند یا قطعات سدیم که مثل کشتی های آتش گرفته روی آب می چرخیدند، در کمبود سیم پیچ و الکتروموتور، اهم متر و ولتامتر، در کمبود شدید فضای آزمایشگاهی که درس های نظری را با ذهن دانش آموزان آشنا کند و علاقه به درس را در آنها تقویت، شاید تشریح حیواناتی که بی سر و صدا اطراف ما زندگی می کنند و ارزان هم به دست می آیند خیلی عجیب به نظر نرسد، ولی آن کجا که معلم یا دبیر آزمایشگاه، یک حیوان را برای نمونه تشریح کرده و به کل دانش آموزان یک یا چند کلاس نشان می دهد و آن کجا که ما دانش آموزان را دعوت کنیم که با پرداخت ده ها هزار تومان در مسابقه ای شرکت کنند که در آن باید بدن موش ها را خودشان بشکافند.

در این مسابقه دانش‌آموزان دبیرستانی که در قالب یک گروه نفری ۷۵ هزار تومان برای شرکت در مسابقه پرداخت کرده بودند، باید در مدت زمان ۲۰ دقیقه اندام‌های داخلی یک موش آزمایشگاهی شامل قلب، ریه، کلیه، دستگاه گوارش (معده و روده‌ها) را از بدن این حیوان خارج می‌کردند.

شاید به ظاهر این کار علمی و در جهت اهداف آموزشی باشد و به گفته برخی مسئولان بعد از بیهوش کردن موش ها و آن هم موش های به قول خودشان اوتی یعنی حیوانات آزمایشگاهی که باید دور ریخته می شدند، ولی بی تردید حالت مسابقه دادن به این امر به جای مسابقه در تهیه مقاله و نوشتن گزارش بهتر، انجام این کار توسط خود دانش آموزان آن هم وقتی سال تا سال هم ممکن است دانش آموز رنگ آزمایشگاه فیزیک و شیمی یا کارگاه را نبیند، گرفتن پول و تعیین جایزه برای خارج کردن اندام های بدن و نه برای کار علمی کردن چه سود و چه اثری خواهد داشت؟ آیا یک سلاخ سربلندتر از این آزمایش درنخواهد آمد؟

الف