تیم ملی کشورمان در اولین بازی انتخابی جام جهانی ۲۰۱۸ روسیه، علیرغم ارائه یک بازی بسیار ضعیف و پر انتقاد، به پیروزی ناباورانه ای دست یافت. بار دیگر " ابر و باد و مه و خورشید و فلک " در کار شدند تا اشتباه بزرگ دروازه بان قطری گل اول و جّو بشدت احساسی دربازیکنان قطری هم گل دوم را برای بازیکنان تیم ملی به ارمغان آورد. بازیکنانی که ناتوان از ارائه یک بازی منطقی و بعضآ ناموّفق در اجرای بدیهی ترین قواعد یک فوتبالیست حرفه ای نشان دادند. ضعف تکنیکی به کنار امّا مگر نه این است که یک بازیکن حرفه ای و در حد تیم ملی یک کشور، بایستی فرق دقیقه اول و دقیقه هشتاد را بداند؟ و مگر نه این است که یک بازیکن ملی نباید اسیر شگردهای غیر ورزشی حریف شده و با حرکات نسنجیده بهانه بدست آن ها ندهد؟ که اگر چنین کرد چه تفاوتی با یک ورزشکار آماتور خواهد داشت؟
در این کوتاه سخن قرار نیست مثل همیشه نمایش بسیار ضعیف برخی بازیکنان تیم ملی فوتبال ایران، " چیزی از ارزش های آنها کم نکند" و قرار نیست برای پرهیز از بحران روحی تیم ملی در کوران مسابقات انتخابی جام جهانی، دل بستن به " مسابقات آینده و تورنمت های سالهای بعد " را توصیه کنیم. این بار قرار است این پرسش را مطرح کنیم که وقتی بازیکنان اسم و رسم دار در سایه حمایت بیدریغ بیش از هشتاد هزار نفر تماشاگر حاضر در استادیوم آزادی و در قلب تهران، در برابر یک تیم معمولی و نه چندان مطرح آسیا و در ابتدای راه چنین ناتوان ظاهر شوند، فردا و فرداها - نمی گوئیم در برابر تیم های فوتبال بلد اروپا و امریکای جنوبی - ، بلکه در برابر تیم های صاحب سبک همین آسیا مانند کره جنوبی و ژاپن و و حتی دم دستی ترین هایشان مثل عربستان سعودی و بحرین و ... چه حرفی برای گفتن دارند؟
مگر قرار است همیشه دروازه بانی پیدا شود تا با خطای مرگبار خود، گل بادآورده ای تقدیم فوتبال ملّی ما کند؟ مگر قرار است همیشه در رقابت های دیگر، بازیکنان دیگر هم مانند قطری ها، در جنجال آفرینی حرفه ای عمل کنند و در برابر تیم ملی ما زمینه ساز پیروزی شوند؟ ما هم بخوبی می دانیم داور بازی ایران و قطر، نه در حّد و اندازه های این بازی، که بسیار هم ضعیف نشان داد، اما چه خوشمان بیاید و چه خوشمان نیاید، داوران بین المللی، برگزیده فیفا و کنفدراسیون فوتبال آسیا هستند. از کجا معلوم در بازی دیگری و در جای دیگری دوباره تیم ما و این داور با هم روبرو نشوند؟ آیا باز همین آش و همین کاسه است؟ یادمان باشد که نه تنها در فوتبال که درهر ورزش دیگری، اگر توان تاکتیکی و تکنیکی درست بکار گرفته شده و با اقتدار به پیروزی منجر شود، نه یک داور با دو کمک هایش در داخل میدان رقابت طرفی خواهند بست، و نه حتی یک تشکیلات عریض و طویل و مغرض در خارج از میدان هم قادر به تاثیر گزاری بر پیروزی مقتدرانه تیم های ورزشی ایرانی نخواهند بود.
وقتی کشورما که صاحب کرسی قابل اعتنائی در کنفدراسیون فوتبال آسیا نیست و رقبائی قدرتمند با دلارهای نفتی بی حد و حساب، یکسره در کار بحران آفرینی و ضربه زدن به حیثّیت ورزشی ما هستند، توقع داریم که هم تماشاگران نور لیزردر چشمان بازیکنان حریف بتابانند و هم کادر فنی- با علم و اطلاع کامل از تمام بند و بست های پشت پرده بر علیه فوتبال ما - در پایان نیمه اول، دسته جمعی و با تندی بطرف داور هجوم ببرند و هم بعد از گل پیروزی بخش چنان تصاویر نامناسبی را خلق کنند اما فردا و فرداها کنفدراسیون فوتبال آسیا، برای فوتبال ایران فرش قرمز پهن کند؟
این چند پرسش ساده و ده ها پرسش بر ذهن مانده دیگر، نتیجه اولین دیدار تیم ملی در راه سخت رسیدن به جام جهانی است. نمیدانم، شاید مثل همیشه دعای بیش از هشتاد هزار نفر حاضر در آزادی و میلیون ها بیننده تلویزیونی به داد فوتبال ما رسید که بهت زده بیش از نود دقیقه حرص و جوش خوردند تا بالاخره اشتباه شگفت انگیز دروازه بان قطر بداد فوتبال ما برسد. و البتّه نتیجه بدیهی دیگر آن حقیقتی تلخ است که با چنین نمایش ضعیف، به رسیدن فوتبال ایران به جام جهانی چندان دلخوش نباشیم. امید که چنین مباد.
