الف - حکایت ظریف، حکایت آقای کرباسچی است

اشاره: مطلبی که می خوانید از سری یادداشت های بینندگان الف است و انتشار آن الزاما به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست. بینندگان الف می توانند با ارسال یادداشت خود، مطلب ذیل را تایید یا نقد کنند.

حکایت آقای ظریف، حکایت آقای کرباسچی است که در زمان شهرداری خود برای حل بودجه روز سازمان شهرداری، قوانین شهرسازی ایران را عوض کرد و هر چند بودجه خود را تامین کرد ولی‌ تا آبد سیما و معماری شهری ایران را تغییر داد و مشکلات آن تصمیم برای شعر تهران و متعاقباً معماری ایران و محیط زیست ملت ایران برای نسل ها و حتی همیشه باقی‌ خواهد ماند، حال نیز آقای ظریف و تحلیلگرن همراه او در وزارت خارج و سیاست خارجی‌ کشور برای رسیدن به توافق و حل مساله بودجه دولت, مذاکرات را دارد به همان روش آقای کرباسچی و یا آقای بهزاد نبوی در توافق الجزایر پیش می برد که ممکن است برای این چند سال مشکل حل شود و یا تخفیف پیدا کند ولی‌ برای ده ها سال و نسل ها ایران را دچار مشکلات عظیم سیاسی و استراتژیکی می‌کند بدون آنکه سود آنچنانی از آن برده باشیم.

به شدت باید نگران بود،امروز خبری خواندم در مورد اظهارات آقای ظریف در مورد امکان قانون کردن فتوای منع استفاده از ساخت ابزار باز دارنده اتمی‌ در مجلس در پاسخ به انتظار دادن تضمین کتبی‌ و رسمی‌ از طرف ایران به طرف غربی (و البته روسیه و چین!) در مذاکرات هسته‌ای که با نهیات تاسف می تواند ایران را به همان جایی‌ برساند که آلمان و ژاپن بعد از جنگ جهانی‌ دوم را رساند و تا همین الان آن ها نمی توانند این قوانین را که حاصل شکست در جنگ و تحمیل آن از سوی دول پیروز بوده تغییر دهند اما با دو تفاوت اساسی‌، اول اینکه اگر ژاپن و آلمان این قوانین را تصویب کردند به دلیل آغاز گری جنگ توسط آنها و عقوبت اشغالگری آنها بوده، ولی‌ ایران در قیاس با آنها چه عمل خلافی انجام داده غیر از اینکه به دلیل وابستگی به درآمد نفتی‌ و تحریم باید این قوانین را تصویب کنه، دوم اینکه اگر ژاپن و آلمان قوانین ضدّ تولید سلاح هسته‌ای را تصویب کردند در ازای آن از حمایت تمام و کامل هسته‌ای، اقتصادی و تکنولوژیک آمریکا ٔبر خوردار شدن، ایران در برابر تصویب این قوانین چه چیزی آیدش خواهد شد؟! تقریبا هیچ به جز اینکه آقای ظریف و کادر خارجه بگویند ما ایران را از تحریم بیشتر نجات دادیم و حالا همچنان درآمد نفتی‌ برای خرید کالای خارجی‌ به سوی ایران ٔبر خواهد گشت!

تا دیر نشده باید این راه را متوقف کرد، اما منظور این نیست که مذاکرات را متوقف کرد، منظور این است این روش را باید متوقف کرد. اگر ایران تمام غنی سازی را در ایران به صورت داوطلبانه متوقف کند بسیار بهتر از آن است که هر گونه سند رسمی‌ را چه در خارج و چه در داخل امضا و تصویب کند که حق ایران را در مورد تولید ابزار باز دارنده اتمی‌ و یا میزان و حجم غنی سازی و چگونگی‌ آن محدود کند بدون آنکه حتی مانند ژاپن یا آلمان یا حتی ترکیه به ازای آن کشور تضمین امنیتی و یا حمایت اتمی‌ و اقتصادی و سیاسی گرفته باشد.

به هر حال انتظار ندارم این یادشت فرصت انتشار بیابد چون حتما نگران بودن در این یادشت برای آینده کشور توسط دوستانی که فقط بازی های سیاسی را می‌بینند به دلواپس بودن ترجمه خواهد شد و حتما نویسنده متهم به همکاری با کاسبین تحریم، ولی‌ به هر حال اگر محتویات این یادداشت را مطابق مصلحت دیدید، هر تور که صلاح دانستید به انعکاس آن اقدام بفرمایید. زمان بدی است که هر سخنی یا باید در طرفداری از خط مشی‌ دولتهای ۸ سال گذشته تعبیر شود و یا در طرفداری از دولت کنونی!